ARAYI YAPAN ADAM

A.Y.A - 5

Sevilen Adam(Luhan)

'Uyanmak ne zamandan beri bu kadar güzel?' diye düşündü sevilen adam yatağında doğrulurken.

Sebebi güneşin yüzünü göstermesinden ya da tüm yorgunluğunu atmış olmasından değildi. Yüzündeki gülümseme her şeyi anlatıyordu aslında. Yataktan kalkıp kendine çeki düzen verdi. Uykusu olmasa da üstündeki uyku havasını atmak için yüzünü yıkadı. Şimdi rahatlamıştı işte.

Mutfağa doğru yürüdüğünde yüzündeki gülümseme hala silinmemişti. Kalbi bile bir başka atıyordu sanki bugün. Böyle rahat uyanmasının altındaki sebeple aynı olduğunu bildiği için gülümsemesi daha da yayıldı yüzüne sevilen adamın.

'Ah gülmeden duramıyorum bu sabah.' diye düşündü çayına şeker atarken. 

Şeker neden bu kadar anlamlı gözüküyordu ki şimdi gözüne? Bir küp şekere sevgi besleyemezdi değil mi? Ama o sevmişti bir kere o şekeri. 

Sanki karşısında o varmış gibi kafasını kaldırıp diğer sandalyeye baktı. Varlığına alıştırmıştı kendini. Boş da olsa yanakları kızarmaya başlamıştı şimdiden. Dünü hatırladı çatalını masaya bırakırken. Şimdi daha da kızarmıştı yanakları. 

Kahvaltıdan sonra yatağını toplayarak odaya bir çeki düzen verdi. Dağınık değildi ama kenarlara saçılan dergileri yine kaldırıp dolabına koydu. Dün gece hayatını değiştiren günlüğüne takıldı gözleri. Deri kaplamasına dokunduğunda bile farklı hissediyordu artık. Sanki hayatını kurtaranmış gibi defteri alarak göğsüne bastırdı. Kütüphanenin en güzel köşesine koymalıydı onu. 

Odayı toplamayı bitirdikten sonra dışarıdaki havayı koklamak istedi sevilen adam. Pencereleri açıp çoktan kendini göstermiş olan güneşin odaya girmesini izledi. Yalnız değildi.

Başını kaldırıp karşıdaki kalbine baktı.

İçi ısınmıştı sevilen adamın.

Görmek istediği gördüğü yerdeydi.

İstediği kadar yakınındaydı sanki şimdi. Uzansa yanağına dokunabilirdi belki de.

Başını kaldırıp tekrar gülümsedi karşıdakine. Aynı sıcaklıkta bir gülümseme ve el sallama karşıladı onu. 

Güneş diğerinin de evine çoktan girmiş gibi gözüküyordu şimdi.

Seven Adam(Sehun)

'Yıllardır kalbimdeyken, şimdi artık hayatımdasın.'

Erkenciydi bu sabah seven adam. Günlerdir uyuyamadığı uykuyu beş saatlik uykudan sonra unutmuştu sanki. Yerinde duramıyormuş gibi hissediyordu kendini. En son ne zaman böyle olduğunu hatırlamaya çalışsa da yapamadı. Uzun zamandan beri bekliyordu bu anı.

Sabahın erken saatlerinde oturduğu bilgisayarın başından kalkıp hafifçe gerindi. Erken kalkmak gerçekten de günün geri kalanını uzatıyordu. Sanki bir gün yirmi dört saat değil de iki katıymış gibi yaşanıyordu. 

Bardağının dibindeki kahvesini de bitirdikten sonra mutfağa götürüp makineye koydu. Kahvaltısız başlamak istemezdi ama kahve çoktan karnını doyurmuştu. Bugün için planları daha farklıydı.

Güneşin ilk ışıkları odasına vurduğunda pencereye gidip perdeleri iki yana çekti. Hızlı çektiği için yerinden çıkan perdenin altında kalmaktan son anda kurtulmuştu. Neyse ki perde takmayı çok uzun süre öğrenmişti. Hemen arkasındaki sandalyeyi alıp pencerenin kenarına koyup üstüne çıktı. Boyu uzun da olsa desteksiz perdeyi takacak kadar değildi. İyice ucunu sıkıştırdıktan sonra sandalyeden inerek geri yerine bıraktı. Pencereyi de açtıktan sonra temiz hava doldurdu bir anda içeriyi.