ARAYI YAPAN ADAM

A.Y.A - 12

Günaydın gençler :))

Öncelikle hikayemi okuduğunuz için teşekkür ederim. Böyle siz huzur dolu falan diyince oturup ağlayasım geliyo mutluluktan.

Bu bölüm bayramdan önceki son bölümdü, okuyup gidişat hakkında yorum yaparsanız sevinirim. Bayramdan sonra yine paylaşıma devam edicem. Şimdiden hepinize hayırlı bayramlar, exo kalın.. :))

-------

Sevilen Adam (Luhan)

Yaklaşık dört saattir aralıksız ders çalışıyordu sevilen adam. 

Çalışması gereken son sayfayı da bitirdikten sonra derin bir nefes vererek kitabı kapatıp yana itti. Şimdi önünde sadece tuttuğu notlar vardı. Ne kadar özete indirmeye çalışsa da ancak bu kadar kısaltabilmişti ezberlemesi gerekenleri. Bütün kitaba kıyaslayacak olursa tabii ki de bu notlar daha iyiydi.

Notlarını da dosyaladıktan sonra artık başka bir derse geçebilirdi. Yere koyduğu çantasını alıp diğer kitaplara baktı. Neyse ki çalışacağı kadarını getirmişti yanında. Ama diğer derse geçmeden önce açlığıyla ilgilenmeliydi.

Başkalarının rahatsız olmasını engellemek için masanın üzerine dağılmış olan kitaplarını düzenledi ve yemek yemek için katine gitti. En kolayından bir sandviç ve çay aldıktan sonra boş masalardan birine oturdu.

Tam büyük bir iştahla ilk lokmasını almak üzereyken masasının diğer tarafındaki sandalyenin çekildiğini hissetti sevilen adam. Hasretle baktığı yemeğinden başını kaldırıp izinsiz masasına oturan adama baktı.

"Oturdum ama sorun olmaz umarım."

Başını kantine çevirip diğer masalara hızla göz attı sevilen adam. Düşündüğünün aksine bir çok boş masa vardı.

"Başka boş masalar da vardı aslında."

Rahatsız olduğunu belirtircesine cevap verdi sevilen adam. O kadar boş masa varken neden onun masasına oturmuştu ki? 

"Sanırım seninle oturmak istedim."

Aldığı cevap karşısında şaşırmıştı sevilen adam. Ama takmıyormuş gibi görünmek istediği için cevap vermedi ve yemeğine geri döndü. Bu sefer ilk lokmasını ağzına atabilmişti sonunda. Açlıkla savaşmayı sevmiyordu.

"Çok mu acıktın?"

Karşısındaki yabancıyla konuşup konuşmama arasında kalmıştı. Ama tanımadığı bir insana neden cevap verme zorunluluğu hissediyordu ki? Belki de son kez cevap verip, bir kez daha rahatsız olduğunu belirtirse kalkıp gidebilirdi. Denemeye değerdi.

"Üzgünüm ama seni tanımıyorum."

"Tanışmadan önce kimseyi tanımazsın değil mi?"

Karşısındaki yabancıya istemese de hak vermişti bu sefer ama yine de bu rahatsız olmasına engel değildi. Sadece gitmesini istiyordu böylece rahatça yemeğini yiyebilir ve kendisini bekleyen derslerine geri dönebilirdi.

"Doğru ama rahatsız olduğumu anlaman gerekir."

"Haklısın, üzgünüm. Sadece seninle tanışmak istiyorum."

"Kusura bakma ama ben istemiyorum. Şimdi eğer izin verirsen açım."

"Ben Wufan."

Artık daha fazla konuşmak istemiyordu sevilen adam. Belki de sessiz kalması gerekiyordu, böylece karşısındaki hata yaptığını anlayıp kalkıp giderdi. Ama yine de bir hareketlenme hissetmemişti. Gitmemekte ısrarlıydı yabancı.