ARAYI YAPAN ADAM

A.Y.A - 9

Sevilen Adam (Luhan)

Kapının önünde beklerken olması gerektiğinden daha heyecanlı hissediyordu kendini sevilen adam. Sebebi havanın gittikçe daha güzel olması değil de sanki başka bir şeydi. Sonra beklediği kişi takıldı gözlerine. Üzerine geçirdiği ince montla hava ne kadar sıcaklamaya başlasa da üşüyecekti.

"Sehun! Neden ince mont giydin?"

"Hava sıcak görünüyor."

"Havaya aldanma, henüz bahar bile gelmedi daha."

"Bir şey olmaz, hadi gidelim."

"Hayır, git üstüne kalın bir şey al, ben bekliyorum."

"Luhan, gerçekten üşümüyorum."

"Hasta olabilirsin."

"Luhan! Ben dayanıklıyım."

Derin bir nefes verip diğerinin dediğini kabul etti sevilen adam. Ama yine de içten içe endişeleniyordu onun için. Bunu inkâr edemeyecek kadar emindi şu an. Yolda yürümeye başladıklarında boynuna sardığı örme atkıyı çıkarıp diğerinin boynuna geçirdi. Şimdi sıcaklayabilirdi.

"Luhan, gerçekten gerek yok. Seni üşüyeceksin."

"Hayır, montum yeterince kalın. Lütfen, sende daha güzel durdu."

"O zaman şöyle yapalım."

Dönüp atkının bir ucunu kendi boynuna diğerini de ona saran adamı izledi sevilen adam. Şimdi ikisi de bir atkıyı paylaşıyordu. Bunun verdiği heyecanla gülümsedi. Atkının kırmızılığından değil de kalbinin bu derece hızlı atmasından kaynaklanıyordu belki de yanaklarının kızarması.

"Şimdi tam çift gibi olduk? Bir atkı, iki kişi."

Bir kere daha gülümseyip diğerine biraz daha yaklaştı sevilen adam. Gerçekten de çift gibi olmuşlardı. Yanlarından geçenlerin bakışlarından ne kadar güzel göründüklerini anlayabiliyordu artık. Onunla tanıştığından beri kafası her zaman yukardaydı. Görmesi gereken ama şimdiye göremediklerini arıyordu gözleri sokaklarda. Ama yıllardır ihtiyacı olanı görmüştü çoktan...

"Senden önce bu yolda hep yalnız yürürdüm."

Ağzından çıkanlarla hafifçe başını eğdi sevilen adam. Geçmişi unutulmayacak kadar yakındı. Ama yine de unutmak istiyordu. Onu tanıdığında anlamıştı hayatında yeni bir sayfa açması gerektiğini. Eski defterin yaprakları yeterince grileşmişti şimdiden...

"Aslında biz hep birlikte yürüdük bu yolda. Sadece senin haberin yoktu."

Şaşırarak yanındakine döndü sevilen adam. Gerçekten de yalnız değil miydi bu zamana kadar? Kendini boşlukta hissettiği her an o yanında mıydı?

"Bu... Bu doğru mu?"

"Ben... Ben hep seni görmek istediğim için çıkış saatlerinde sokağında başında beklerdim. Sen geldiğin zaman arkandan yürürdüm yavaş yavaş. Ama kötü bir amacım yoktu gerçekten. Sadece en son gördüğüm kişi olmanı istiyordum."

İçinde hissettiği huzurla kollarını yanındaki bedene sardı sevilen adam. Böyle birini hak etmek için ne sevap işlemişti hatırlamıyordu ama eğer yaptığı iyi bir şey varsa şimdiden Tanrı'ya teşekkür ediyordu.

"Her kötü hissettiğim an yanımda olman bana verilen en güzel hediye sanırım Sehun. Bunu hak etmek için ne yapmış olabilirim?"

"Buradan yürürken kötü mü hissediyordun?"

Seven Adam (Sehun)

Kendini saran kollara dönüp diğerini kendine biraz daha çekti seven adam. Bu sarılmayı hissetmek için yıllardır beklemişti ama sonunda bu iki kolun arasındaydı. Hayat daha ne kadar güzel olabilirdi ki?