ARAYI YAPAN ADAM

A.Y.A - 6

Arayı Yapan Adam

Hava güzeldi bugün. Sanki özel bir nedeni vardı bugün bu kadar güzel olabilmek için. Kışın boğucu havası gitmiş yerini hafif bir rüzgârla birlikte kendini gösteren güneşe bırakmıştı.

İnsanlar mutluydu. Boş vakti olan kendini dışarı atmıştı sanki. Parklar çocuk cıvıltılarıyla doluydu hep. Anneler bir yandan çocukların peşlerinden koşarken diğer yandan da eşlerine laf yetiştiriyorlardı. Ama yine de yüzlerindeki gülümseme eksilmiyordu.

İki adam daha yeni yaklaşmıştı cıvıltılarla dolu olan parka. İkisi de gülüyordu. İnsanları mutlu görmek doğanın da gücünü artırıyordu belki de. O yüzden bir anda kendini göstermişti güneş. O yüzden yakıcı soğuk çekip gitmiş başka bir kıtaya. 

Hafif kısa olanın eli diğerinin elinin içindeydi. Bir daha bırakmak istemez gibi tutmuştu elini uzun olan. Konuşurken daha iyi duyabilmesi için hafifçe başını eğiyordu diğerine karşı. Sonunda bir sevgi daha karşılığını bulabilmişti. Sonunda biri daha ruh ikiziyle karşılaşmıştı.

Parkın önünden geçerken ikisi de dönüp oynayan çocuklara bakmışlardı. Sanki fikir birliği yapmışlar gibi parkın kapısından geçip bir banka oturdular. Her çift gibi onlar da güzel havanın cazibesine kaptırmışlardı kendilerini.

Ne kadar uzaktan bakarsanız bakın ikisi de mutluydu.

Yıllarca beklemişti seven adam.

Vazgeçmeyi aklına bile getirmemişti. Sadece sevmişti. Karşılıksızdı onun sevgisi. Belki de dünyada bulunabilecek en zor olan şeydi. 

Şanslıydı sevilen adam. Karşılıksız sevilmişti yıllarca. Onun için yaşama tutunmaya çalışan birisi vardı artık hayatında. Her sabah uyandığında ilk olarak onu düşünen birisi vardı. Kalbini attıran sebebi bulmuştu sonunda. 

Seven olmuştu artık sevilen adam.

Karşılıksız sevecekti kendisini bekleyeni.

Sevilen Adam (Luhan)

Havanın güzelliğiyle büyülenmişti sevilen adam.

Ya da doğruyu söylemek gerekirse yanındakinin sıcaklığıyla kendinden geçmişti belki de.

Elini tutan eli bırakmak istemiyordu. Yıllarca tutabilirdi bu eli. Yıllarca bakabilirdi kendini kaptırdığı gözlere. Nefessiz kalana kadar sarılabilirdi sarılmak istediğine.

Artık seviyordu sevilen adam.

Ama şanslıydı o.

Karşılıklı başlamıştı onun sevgisi. Yine de içinde diğerinin acısını taşıyordu. Yıllarca beklemişti onun hemen bulduğu. Onu yıllarca bekletmişti. Sevgisinden mahrum bırakmıştı. Ne olurdu biraz daha erken gösterseydi kendisini? Daha da fazla sarılamaz mıydı ona?

"Hayatımda hep bir şeyden pişman olacağım Sehun, biliyor musun?"

"Neden pişman olacaksın?"

"Her dışarı çıktığımda başımı yere eğdiğim için. Bunun pişmanlığını asla atamayacağım sanırım üzerimden."

"Ama bu pişman olunacak bir şey değil Luhan."

"Hayır, öyle bir şey. Belki başımı yere eğmeseydim seni daha erken görebilirdim."

"Bak Luhan, burada önemli olan beni erken ya da geç görmen değil; önemli olan beni görmüş olan. Tek istediğim... Beni bir daha görmeyi bırakmaman."

"Gözlerimi kendine kilitledin resmen Sehun. Günlerdir başkasını göremiyorum."

Gülümseyerek ayağa kalktı sevilen adam. Diğerini çekiştirerek parkın diğer tarafına götürdü. Buradan manzara daha güzel görünüyordu. Diğeri elini omzuna sardığında kendisini uçurumun kenarında gibi hissetmişti sevilen adam. Kalbi ancak o zaman böyle hızlı atabilirdi. Derin bir nefes vererek hafifçe gülümsedi diğerine.