Teen Wolf: The Third 'S'

96

Hij liet mij eindelijk los en zette een paar stappen naar achteren voor hij de kamer verliet. Ik zuchtte en zette mij neer op één van de stoelen die aanwezig was in de kamer. Ik voelde in mijn zakken, maar realiseerde dat hij waarschijnlijk niet zo dom was om mijn gsm erin te laten zitten. Ik legde mijn handen weer op de tafel en begon wat met mijn vingers te draaien.

Na een tijdje was hij nog steeds niet terug dus zette ik me recht en keek wat rond in de kamer. Veel was er niet, je weet wel, een gewone woonkamer. Door mij om te draaien zag ik opeens een raam achter mij staan. Ik keek naar de richting waar Jacks was weggegaan en zag hem daar niet meer, dus ik ging langzaam naar het raam en keek naar buiten.

Het was totaal niet hoog, dus besloot ik het te proberen openen. Ik bedoel, ik moet hier op een manier weg geraken. Er was wel één probleem... Het raam opende niet. Ugh, ik was hier net een slaaf voor Jacks zijn entertainment. Alsof de jongen mijn gedachten kon lezen kwam hij dus ook binnen.

"Dat zou ik niet proberen, schat. Zelfs met weerwolfkrachten krijg je dat ding niet open." Grijnsde hij waardoor ik alleen maar kwader werd.

"Liever al mijn kracht gebruiken om een raam te openen dan nog één keer in contact met jouw lippen te komen." Mompelde ik, maar natuurlijk hoorde hij het want hij was, niet te vergeten, zelf een weerwolf.

"Schattig... Zeg eens, ik dacht dat je de boodschap wel ging doorhebben na het kijken van je favoriete film, Harry Potter." Zei hij waardoor ik alleen maar in de war geraakte. Waar slaagt dat nou op? "I must not tell lies." Ik draaide met mijn ogen en kruiste mijn armen. Dacht hij dat als hij over mijn lievelingsdingen ging praten ook mijn hart ging winnen.

"Wat? Ga je dat ook in mijn hand graveren dan?" Vroeg ik zonder enkele interesse.

"Als ik moet, waarom niet?" Antwoordde hij zelfzeker.

"Weet je wat, jij bent erger dan Voldemort. Ik zou zelfs liever met Bellatrix in een kamer zitten als het moet... Of nee, een Malfoy misschien."

"Oké, genoeg met de Harry Potter vergelijkingen. Hou je gewoon rustig en doe wat ik zeg... Je kent de gevolgen als je het niet doet." Waarschuwde hij.

"Ik gooi mezelf nog liever voor een Basilisk. Daarbij, weerwolven zijn geen huisdieren. En ik beklaag zwaar dat jij er ook een bent. Laat zien dan, je ogen." Ik zette een paar stappen dichter en liet de mijne al zien uit frustratie. "Snel. Straks gaat de violist nog met de eer gaan strijken, snap je hem..."

"Ik verlaag mij niet tot jouw niveau dat ik moet bewijzen dat ik bovennatuurlijk ben. Je zou het zelf ook wel kunnen weten als je je zintuigen voor nuttige dingen zou gebruiken." Hij bleef er nogal kalmpjes staan.

"Ugh, sukkel, ik heb al gekeken. Jij bent totaal geen weerwolf. En geloof mij, bang maak je me er ook niet bij. Weet je wat? Dat is het, ik ben niet meer bang van jouw. Weet je wat zelfs beter is? Jij denkt dat je me in jouw macht hebt en al die dingen, maar ik ben er zeker van dan Stiles of Scott hier binnenkort gaan staan om mij te helpen, lafaard." Legde ik uit met een iets luidere stem.

"Rustig, Schat. Daarbij, waarom zouden zij jou helpen. Geen van beide weet dat je in de problemen zit, nog geven ze nog om je. Stiles is al zijn vertrouwen in jouw kwijt door te zien wat er gebeurt is, en, wel, Scott wil je niet echt spreken, denk ik." Het was toen dat er pas iets in mij opkwam... Iets waar ik al veel eerder aan had moeten denken. Ik duwde hem deze keer tegen de muur en hield hem tegen.

"Jij was het, hé? Jij hebt Stiles naar Scott zijn huis gestuurd om erachter te komen. Jij hebt dit allemaal gepland zodat je me naar je huis zou kunnen krijgen, niet? Ik wist dat je laf was, maar dit gaat erover. Hoe doe je het zelfs? Hoe kun je hun zelfs in je macht hebben. Haha, dat is juist. Ik geloof er niks van! Ja, je hebt Scott vergiftigd, leuk voor jouw, maar hij is een true alpha en zou nooit iemand van zijn pack pijn doen, laat staan iemand hem laten besturen om het te doen. Ja, dat valt tegen, hé? Heel je plannetje mislukt!" Hij zag natuurlijk meteen mijn woede, maar naar mijn verrassing probeerde hij niet weg te geraken van onder mijn grip. "En als alles klopt over wat je van Scott en Stiles zegt, dan heb ik nog steeds een Banshee aan mijn kant die, raad eens, ja, mij makkelijk kan opsporen."

Hij zette een stap naar voor tegen mijn kracht in en draaide ons om zodat hij mij nu met gemak tegen de muur hield. Ik probeerde weg te geraken, maar niets werkte.

"Ik zou wat vriendelijker doen als ik van jouw was, schat. Je bent nog altijd in mijn huis. Mijn huis, mijn regels." Gromde hij. Dat is het, ik moet hem gewoon kwaad krijgen en dan... Wacht, ik heb geen plan van wat ik dan kan doen...

"Dan gil ik toch gewoon of huilen, wat jij het liefste hebt. Zeg eens, liever politie of een agressieve pack aan je deur?"

"Wat voor jouw het makkelijkste is, ze horen je toch niet." En toen pakte hij mij van de vloer en bracht hij me terug naar de kamer waar ik daarvoor ook zat. Hij gooide mij op de grond en bleef nog even bij de deur staan. "Geef een teken als je wat bent afgekoeld. Zo is het voor niemand leuk, hé?" Hij trok de deur in zijn slot waardoor ik een luide zucht liet horen.

Hij had gelijk... Wie wilt mij nu komen helpen. Scott en Stiles haten me waarschijnlijk, en Lydia is dan wel een Banshee, maar ze is niets zonder Stiles zijn hulp. Waarom ben ik ooit naar Beacon Hills gegaan?

~ I 11/04/2018
Oke idk wa ik moet zegge dus u zin is 'Ik kan testen hoe hard het is, geef me je hoofd en we zullen zien wat er gebeurt.' En da mag door Stiles zijn hahah en u woordje is 'haarlak'
Bye llama, i love you <3

Always🔮