KARANLIK SOKAK

Gizemli Adam

Uykumdan uyanmıştım....Bütün o güzel şeylerin bir rüyadan ibaret olduğunu anlamıştım.

Yavaşça doğrulurken karşımdaki sandalyede oturan kapşonlu, yüzünü göremediğim ama gözlerini bana dikerek baktığına emin olduğum birisi vardı. Kollarını birbirine kenetlemiş, oturduğu sandalyede kıpırdaman duruyordu.

Bir süre ona baktıktan sonra "Mike, kötü birimidir ?" diyerek Mike'a danışıyorum ama sürekli olduğu gibi sessiz kalıyor, beynimin içindeki bu hayali arkadaş  belki de hiç var olmadı. Ben düşünmeye devam ederken gizemli kişiden bir ses geldi...

+ Beyninin içindeki kişiyi mi arıyorsun, yoksa benim kim olduğumu mu düşünüyorsun ? Ama her ikisi de aynı kapıya çıkıyor.

- Sen kimsin ?

+ Mike'ı tanımaman üzücü dostum...

- Ne ?

+ Benim adım Mike, beyninin içindeki hayali arkadaş benim..sadece artık hayal değilim.

Mike için bir an beynimden çıkıp gerçek bir varlığa bürünmüş olduğu düşünceleri geçtikçe delirmeye başladığım fikrine kapılıyordum. Peki kim bu karşımdaki adam ? Gerçekten Mike mıydı ? yoksa adı Mike olan başka bir adam mı ? Peki beyninin içindeki kişiyi mi arıyorsun derken neyi kast etmişti ? kafam artık çok karışık.

+ Mike hakkında düşünmeyi bırakıp bana odaklanmalısın artık, karşında duruyorum.

Artık korkmaya başlamıştım, aklımdan geçenlerle uyumlu sözler ediyordu. Silahıma sarıldım.

- Kim olduğunu söyle Hemen!

Hafif bağrışımdan sonra odada yankılanan sesim kaybolduktan sonra sessizlik yerini aldı. Gözgöze bakarken silahımı ona doğru tutuyordum.

+ Ben bir tür denek harikasıyım, insanların düşüncelerini okuyabilir ve onlarla iç ses gibi konuşabilirim. Ben burada yaratıldım ancak onlarla değilim. Senin yol karşısında gördüğün kapşonlu kişi bendim. Bilgisayarına sızan da bendim, X#+ da benim eserim. Seninle tanışmak istiyordum, bu iyi bir fırsat oldu öyle değil mi ?

- Neden buradayım ? Dil sana aitse ben bu insanlara nasıl bulaştım ?

+ Ahh o senin sorunundu, beni ararken onların izlerine rastladın ve ben olduğumu sandın. Ancak... onlar ben değildim. Ben istemedikten sonra asla izimi bulamazsın. Buradan seni çıkarabilirim. Senin için karışık ancak daha önce kaçmayı başarmış birisi için o kadar da zor değil ne diyorsun var mısın ?

- Sana neden güveneyim ki ?

+ Yapma şunu, beyninin içindeyken güveniyordun karşına çıkmam beni güvenilmez yapmamalı değil mi ? Sana zarar vermek isteseydim bunu uyuyorken yapardım, merak etme. Güven bana.

- Buraya nasıl girdin ?

+ Bende senin gibi kaçırılan başka birisinden ibaretim, kaçmayı başardım ancak sen daha yolun başındasın. Söylediğim gibi daha önce kaçmayı başarmış birisi için buradan kaçmak o kadar da zor değil, aynı şekilde girmek de öyle.

Silahımı indiriyorum ve yerine geri koyuyorum, derin bir nefes çektikten sonra ona bakıyorum.

- Tamam Mike, sana güveniyorum çıkalım burdan.

+ Doğru karar, yarına kadar burada bekleyeceğiz, birazcık kafanı toparla. Uzun bir gün olacak.

10 SAAT SONRA...

Çantamdan çıkardığım yiyeceklerle akşam yemeği yiyorduk. Yüzünü hala görememiştim, ama sanırım bunu kurcalamamam gerek. Yemek bittikten sonra her şeyi toparladım ve çantama koydum. Yerime uzandım, bana bakıyordu...

- Gelmeyecek misin ?

+ Rahatsız olma ben yatacak bir yere sahibim..

Mühürlü havalandırma kapağının kırılmış olduğunu Mike oradan çıkarken fark etmiştim..Birkaç saniyede gözden kayboldu. Bende uyumaya başlamıştım.

Birkaç dakikadan sonra bir ses duydum...

ONU YAKALADIM!