KAZARA AŞK

Vicdanımı gömdüm ben!

Zeynep Kerem'in kollarında kayboldu sanki.Kendini çok güçsüz hissetti,niye kalkamıyordu biraz önce ona bağıran adamın kollarındaydı ve toparlanması gerektiğini düşündü. Ama olmuyordu bi türlü kalkamıyordu,gözleri dahada küçülmeye o yabancı dahada kaybolmaya başladı. Ela çok korkmuştu ne yapacağını bilmiyordu.

-Lütfen yardım edin ablamı hastaneye götürelim lütfen.
Kerem bi an düşündü ama yapamazdı onu hastaneye götüremezdi. Zeynep'i yavaşça yere bırakır.Hızla  yürümeye başladı. Ela deli gibi etrafa bakıyordu napacağını şaşırmıştı.Kerem'in arkasından koştu.

-Böyle gidemezsin!

+Ne yapmamı bekliyorsun küçük hanım,sevgilimin katilinin hayatınını kurtarayım he?

-Ablam katil değil o bi kazaydı.

+Bak bilmediğin çok şey var o yüzden sus ve ablanın yanına git.

-Asıl senin bilmediğin çok şey var.Senin katil dediğin benim herşeyim ablam.Bak sen nasıl sevgilin yokken yaşayamıyorsan bende ablam yokken yaşayamam n'olur yardım et.

+Kusura bakma yapamam.

-Sen sadece sevgilini değil İNSANLIĞINI da kaybetmişsin yazık gerçekten,onuda toprağın altınamı gömdün.
Ela ağlayarak uzaklaştı Kerem'in yanından. Küçük kızın söyledikleri Kerem'in canını fazlasıyla yakmıştı.
Arkasına döndü Zeynep öylece yerde yatıyordu.Ne yapmalıydı bilmiyordu.
Ela telefona sarıldı tam annesini arıcakken

+Çık önümden ufaklık.
Ela şaşkınlıkla kenara çekildi.
Kerem yavaşça eğilerek Zeynep'i tekrar kucağına aldı.Zayıf ,güçsüz görünmesine rağmen Zeynep baya ağırdı.Biraz yürüdükten sonra Kerem'in arabasının yanına geldiler.

+Ufuk aç kapıyı çabuk.

-Ke kerem bey bu kız.

+Ufuk kes sesini ve kapıyı aç!
Ufuk arabanın kapısını açtı.Kerem Zeynep'i koltuğa doğru bıraktı.
Ela Zeynep'in yanına başucuna oturdu Keremde karşı koltuğa. Kerem'in gözleri bi an Zeynep'in saçlarına takıldı. Hilal'in hiç sevmediği saçlarına benziyordu"Yaaa of düzleşmiyor bu saçlar kıvır kıvır nefret ediyorum Saçlarımdan"derdi Hilal her zamn .
Hilal sevmezdi ama Kerem en çok Hilal'in saçlarına aşıktı.Çünkü onun için özgürlüğün simgesiydi Hilal'in zorlamalarına rağmen Hilal'e karşı koyan tek şey saçlarıydı.Kerem'in gözleri doldu kendinden geçmişti resmen.Tam da daldığı an bi sesle kendine geldi.

-Cem beni bırakma Cem.
Evet evet Zeynep'in sesiydi bu.
Kerem bi an affalladı.Karşısında yarı baygın yatan düşmanı ilan ettiği Zeynep,yanındada çaresizce ablasının elini sımsıkı tutmuş Ela. Kerem doktordu napması gerektiğini biliyordu. Ama bişey ona engel oluyordu sanki.Ela'nın ağlamsına daha fazla dayanamadı Kerem.

-Ufuk çok varmı daha hastaneye?

+10,15 dakikalık bi yol kaldı Kerem bey.

-Olmaz o kadar dayanamaz. Ufaklık srn biraz şu tarafa geç. Ablanın başka rahatsızlığı varmıydı?

+Astımı var.
Bi an sarsıldı Tesadüfmüydü bu Hilal'nde Astımı vardı ve bu yüzden Arabada her zamn ilaç bulunurdu.
Kerem  Zeynep'e biraz daha yaklaştı.
üzerindeki buluzun düğmelerini açıp rahatlamasını sağladı Önce Zeynep'e hava verdi. Bu biraz daha rahatlatmıştı Zeynep'i.

iki saat sonra

+Kızım,Zeynep hadi yavrum kendine gek artık.
Zeynep gözlerini araladı karşısında annesi vardı. Bi an herşeyin hayal olduğunu düşündüm.Kafasını diğer tarafa  çevirdiğinde Kerem'i gördü.
+Bu bu adam bunun ne işi var burda?
-Kızım ne diyorsun sen Kerem bey getirdi seni buraya.Onun sayesinde yaşıyorsun.
+Ben yaşamak istiyormuyum sanki.Benim nefes almaya hakkım yok.
-Zeynep kızım nasıl sözler bunlar.
+Basbaya işte Cem benim yüzümden öldü,onun sevgilisi benim yüzümden öldü.
-Zeynep annem bunları düşünme şimdi.
+Neyi düşünim anne he olmayan geleceğimimi nasıl yaşayacağımımı he neyi düşüneyim sen söyle.
Demet yaşlı çaresiz gözlerini önüne eğdi diyecek hiç birşey bulamıyordu.Kızını sakinleştiremiyordu.Kerem öylece onları izliyordu. Sonra arkasını dönüp kapıya doğru yöneldi.
Zeynep:

+Ne oldu Kerem bey niye gidiyorsunuz.

-Ben anlamadım.

+Görmek  istediğiniz bu değilmiydi. Bakın paramparça yım işte.Bi zavallıyım.
Kerem hiç birşey demeden çıktı Arkasında Ela

+Kerem abi!

-Abii?

+Evett sen bi dakka bekle.

-Ben ablam adına Özür dilerim. Ablam

+Bak ufaklık kimse adına özür dileme.Kimse için bişey yapma.

-O zamn Teşekkür ederim.

+Ne için?

-Ablamın hayatını kurtardınız.Demekki insanlığınızı kaybetmemişsiniz.
Kerem güldü Ela'nın yanağını oklaşadı.

+Güle güle ufaklık.

-Güle güle Kerem abi insanlığını kaybetmemiş olmana sevindim.
Kerem arkasını döndü giderken "insanlık diye bişey kalmadı bende be ufaklık ben onu Hilal'imle gömdüm.Bunu sizde anlıcaksınız hemde aynı ben gibi acı içinde".