Stalker |PJM|

Two

Derse olan tüm dikkatimi kaybetmiş, sabah yerde bulduğum şemsiyeye gözlerimi kitlemiştim. Düz renkli bir şemsiyeydi, nesini bu kadar incelediğimi ben de bilmiyordum. Hâlâ onu birinin düşürüp düşürmediğinden emin değildim.

"Düşürmüş olsa içinde niye not olsun ki?", diyen iç sesime hak veremeden edememiştim ama kim bana niye şemsiye verirdi ki?

"Min Danbi, sizin bir yanıtınız var mı?"

Hocanın sesiyle şemsiyeden gözlerimi ayırdım

"Ha?"

Bir kaç kıkırdama sesi gelmişti. Ben sessizce hocanın suratına bakarken okulumuzun "okulun yedi prensi", diye adlandırdıkları tayfadan zeki olduğunu düşündüğüm tek kişi olan Namjoon, beni resmen bir kahraman gibi kurtarmıştı

"Hocam ben yapabilirim."

Hoca memnuniyetle Namjoon'a gülümsedi bana ise "sonra görüşeceğiz" bakışı attı. Namjoon soruyu çözerken ben bugün şanslı günümde olup olmadığımı düşünmeye başlamıştım. Namjoon soruyu havalı bir şekilde çözdükten sonra sakince yerine oturdu. Sanırım ona bir teşekkür borçluydum. Zil çalınca hızla ayaklandım ve Namjoon'un önünü kestim. Bana kaşlarını çatarak bakıyordu.

"Az önce beni büyük bir azardan kurtardın, teşekkür ederim."

Gülümsedi. Bu çocuğun gamzesi mi vardı?

"Bana teşekkür etme..."

Bir an duraksadı

"...beynime teşekkür et, o ısrar etmese kalkmazdım."

Sanırım az önce zeki olduğunu düşündüğüm tek kişinin de pek zeki olmadığını anlamıştım.

"Peki, beynine teşekkür ederim o zaman."

Önümde gülümseyerek selam verdi ve onu bekleyen arkadaşlarının yanına gitti. O an gri saçlı çocuk sanırım bana hafifçe gülümsemişti. İsmi Jimin'di ve kızlar saçını griye boyattığından beri ona daha çok bitiyorlardı. Benim için ise sıradan bir erkekti, hepsi öyleydi ve hiç bir erkek bu kadar ilgiyi hak etmiyordu.

İç çektim ve sırama oturdum. Cebimden şemsiyenin içinden çıkan notu çıkarttım. Kim olabilirdi ki? Zaten yeterince sorunum yokmuş gibi bir de bununla mı uğraşacaktım şimdi?