25 Mayıs

13.Bölüm

Her Masalın bir sonu vardır..

Ya bizimkisi ?

Masal mı kötü rüya mı bilmiyorum..
Sadece son bulsun, istiyorum..
geçmişimi her anlatmaya başladığımda
içim acıyor halen,
etrafımda sadece duvarlar var bir odanın
içindeyim, kocaman bir boşluk,
hiçliğin tam ortasındayım, ellerim soğuk üstümde beyaz bir elbise 
yırtık eski bir hırka
yüzümde yaralar
bomboş bir oda
yanlızlığımla boğuşuyorum..

Karar vermiştik evlenicektik, ikimiz içinde en iyisi buydu . Ama istediğim gibi gitmicekti onu biliyordum, sonunda hayal kırıklığına uğricak olan Pars dı benden ve etrafındaki insanlardan nefret edicekti. Her şeyi öğrendikten sonra kimseye birdaha güvenemicekdi.
Herşey bir oyundan ibaretdi, peki benim Ailem ? Ben onların yüzüne nasıl bakıcam onlar için girdim bu yola, öğrenseler her şeyi benim yüzüme daha bakmazlar. Kendilerini suçlarlardı hatta.Herkesi hayal kırıklığına uğratıcakdım, oysa sevdiklerimin iyliği için katlandım bunlara, paramız yoktu, Annem çok hastaydı başka türlü bakamazdım ona, Abimin ölümünü  seyrettim, Annemide kaybedemezdim. Bir yandan tehdit altındayım, Ailemi kaybedebilirim ya da  sevdiğim Adamı. Siz benim yerimde olsaydınız napardınız canınızdan çok sevdiğiniz bir Adam ve sizi büyüten bu yaşlara getiren Aileniz, hangisini tercih ederdiniz? Kimin gitmesine izin verirdiniz?

Çok çağresizim , boğuluyorum her şey üstüme geliyor artık, dayanıcak hiç gücüm kalmadı bu belaya nasıl bulaştım niye beni seçtiler anlamıyorum, neden ben? Dünyada başka İnsanlar varken niye beni buldular? Herşeyin bir Cevabı olmalı, bunların birbirleriyle bir bağlantısı vardı eminim, ama ben ne yapabilirdim ki, onların karşısına geçicek cesaretim bile yok.
Parsa bütün gerçekleri anlatmadan önce herşeyin cevabını bulmalıydım bu oyun son bulmalıydı artık..

Bütün bu soruların Cevabını bulmak için ilk önce Parsın hayatını araştırmaya başladım, bir Arkadaşından hangi Liseye gittiğini öğrendim, çok garipti bizim Evin yakınlarındaki Liseydi, Liseye gittiğimde Kütüphanede Lise Yıllıklarına bakarken bir şey buldum, bir isim dikkatimi çekti Emre Karayel.

Olamaz bu imkansızdı nasıl olur anlam veremedim, gittikçe korkmaya başlıyordum Emre Karayel abimdi Parsla aynı sınıftalardı, tesadüfmüydü bu Pars bizim orda mı yaşıyordu önceden?

Kafam karışmıştı, ama ona soramazdım yalanlarımı öğrenmesinden korkuyordum.
Halen kendime gelememiştim olduğum yerde yığılıp kaldım, beni gören insanlar bir şey mi oldu diye yanıma geldiler ama cevap vericek gücüm kalmamıştı.

Allahım ben nasıl bir oyunun içindeyim kafayı yicektim Pars, Parsın Babası benim Abim, o Adamlar nasıl bir oyundu bu ? Bunları nasıl ortaya çıkarıcaktım ben? Ya abimde bu oyunun içindeyse ya bu yüzden İntihar ettiyse?

Herkes gibi sakin bir Hayat istedim, sıradan bir Aile, sıradan Arkadaşlar, basit bir İlişki. Sanki hepsi bir filimdi, gerçek olamazdı bu kadarıda fazlaydı, bu yaşadığım şeyler gerçekten ağır geliyordu bana artık, benim gibi biri nasıl üstesinden gelicekti bunların, nasıl dayanıcaktı bunlara yıllarca kendime sorup durdum Abimin neden İntihar ettiğini, bir türlü kabullenemedim, yüzleşemedim bu durumla, ondan sonra akıl hastanesine yatırdılar beni bir buçuk sene tedavi gördüm beni oraya kapatmalarının sebebi de susmamdı Susdum diye delirdiğimi sanmışlardı, onun gitmesi bana öyle koymuştu ki bir an da Sustum bir buçuk sene konuşmamışım, tam düzeldim herşeyi toparladım derken yeni bir gerçekle yüzleşiyorum.

Ya Abim öldürüldüyse bu gerçekle nasıl yaşarım bilmiyorum İntihar etmesine bile alışamadım halen, öldürülmüş olmasını düşündükçe kafayı yicek gibi oluyorum..

Eve kapattim kendimi yine, günlerce karanlık odamda oturdum Abimi düşündüm Parsı kaybede bilme ihtimalini düşündüm, Parsın abimin arkadaşı olması? Peki bu kadar yakın arkadaşlardı niye ozaman beni bilmiyor, abim benden hiç bahsetmedi mi ona?

Bana herşeyini anlatırdı dertleşirdi benimle bütün arkadaşlarını tanıyordum bir tek Pars hakkında bir şey  anlatmadı bana. Eminim Parsında bildiği şeyler var, benden sakladığı şeyler ..

Parsın son yazdığı cümleler yıllıkta abim hakkında "Kardeşim hep beraber olalım, hiç ayrılmıyalım dostluğumuz ömür boyu sürsün" ..
Bu işte bir tuhaflık vardı hepsi tesadüf olamazdı, önceden Abimle çok iyi arkadaşlardı, sonra Parsla ben Sevgili olduk ve o adamlar beni buldular, ve yıllıktaki o yazı Temmuz 2006 yazılmış abimde Auğustos 2006 da İntihar etti, ne olursa olsun bulmalıydım hepsi tesadüf değildi. Ona sormadan bir yolunu bulmalıydım Abim İntihar mı etti öldürüldümü bulmalıydım.

İçimdeki öfkenin acının tarifi yok. Tek istediğim basit bir hayatdı keşke görünmez olsaydım, kimse beni duymasa görmese. Eskiden kendimi güçlü sanardım, ama değilmişim, umutsuz bir şekilde odama kapandım yine küçük bir kız çocuğu gibi ağlıyorum, elimden ağlamaktan başka bir şey gelmiyor, Abim benim herşeyimdi onu çok özlüyorum, o gidince kendimi kaybettim, Pars giderse ne yaparım düşünmek bile istemiyorum. Uçurumun kenarında gibi Hayatım, aşşaya atlasam ölücem atlamasamda ölücem, her iki türlüde şansım kalmadı. Tek başıma bu Hayatda nasıl kalırım, eskiye dönebilirmiyim bundan sonra bilmiyorum..

Beni ayakta tutan kişinin Pars olduğunu biliyordum yüküm az da olsa onun sayesinde hafifliyordu. Keşke çocukluğuma geri döne bilsem düşe kalka hayata tutunduğum günlere mutlu olduğum günlere, Dedemin elimden tutup beni Parka götürdüğü günlere, Kuzenlerimle sokakta oynadığım günlere, yaşadığımı anladığım günlere. Canımın sadece şeker alamadığımda yandığı günlere, çok paramız yoktu her istediğimizi alamıyorduk ama huzurluyduk yinede. Bütündük bir Aileydik Abim vardı Dedem hayatdaydı elimden tutan biri vardı. Bazen imrensekte diğer çocuklara, yinede gülüp geçiyorduk çocuktuk hemen üzüldüğümüz şeyi unutuyorduk.  Keşke yine unutabilsek herşeyi  keşke yine canımız oyuncaklar için yansa..

Sokakta koşarken yere düşsek  dizimiz kanasa eskisi gibi, onun için ağlasak böyle basit şeyler için üzülsek, ben bunada razıyım.

Masallar bilindiği gibi mutlu sonla bitiyor benim Masalım nasıl biter bilmiyorum...