หลังสอบเสร็จ
"สอบเสร็จสักที" ฉันพูดพร้อมกับเก็บของลงกระเป๋า
"ไหนๆก็สอบเสร็จแล้ว ไปกินเค้กหน้าโรงเรียนกัน มีร้านมาเปิดใหม่" ฉันพูดแล้วหันหน้าไปทางแมรี่กับเจแปน
"ไปด้วยกันนะ แมรี่"
"อะ อา" ดีเลช้าไปสองวิ กังวลไรอยู่รึเปล่านะ
"ไปไหนกัน?" ลูฟเดินมาถามพวกฉัน
"ไปร้านเค้กหน้าโรงเรียน" เจแปนตอบ
"ไปด้วย"
"ไปร้านเค้กกันหรอ ไปด้วยๆ แกด้วยนะเอส"
ไปๆมาๆ ไปกันยกกลุ่ม ที่จริงวันนี้วันเกิดแมรี่ ฉันกับเจแปนเลยตกลงกันว่าจะเซอร์ไพร์ส
แมรี่
ร้านเค้ก
"แกๆ ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ"
ฉันปลีกตัวออกมาตามแผนแล้วไปจุดเทียนบนเค้กหลังร้านแล้วเดินออกมา
"Happy Birthday To You Happy Birthday To you Happy Birthday Happy Birthday Happy Birthday To you แปะๆๆๆๆๆๆ อธิษฐานก่อนเป่าเทียนนะ"
แมรี่หลับตาลงแป๊ปนึงแล้วเป่าเทียน แมรี่ยิ้มทั้งน้ำตา
"เห้ยแก ดีใจจนร้องไห้เลยหรอ โอ๋ๆๆๆ"
เจแปนปลอบแมรี่
"แก" แมรี่พูดเสียงสั่น
"ฉันต้องกลับญี่ปุ่น วันนี้"
...... ทุกคนที่ได้ยินเกิดอาการช็อค รวมถึงฉันด้วย
"แล้วกลับมาไทยตอนไหน"
"ไม่น่าจะได้กลับมาไทยแล้ว ฉันไม่อยากไปแก อยากอยู่ที่นี่ต่อ ฮือออ"
ฉัน ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไง
"ไปตอนไหน"
"6 โมง" ฉันมองนาฬิกาที่ข้อมือ 17.28
"ให้พวกฉันไปส่งนะ"
แมรี่พยักหน้า แล้วปัดน้ำตาออก แล้วพวกเราทุกคนก็ไปขึ้นรถตู้ที่คนขับรถของแมรี่มารับไปสนามบิน
"จะไปแล้วนะ"
"อืม ติดต่อมาบ้างนะ"
"แกต้องมาหาพวกฉันให้ได้นะ"
"อืม"
ฉันกับเจแปนพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ร้องไห้ออกมา แมรี่จะได้ไม่ต้องกังวลอะไร
"คุณหนูครับ ได้เวลาแล้ว"
แมรี่หันไปพยักหน้า แล้วมองไปทางพวกเอสเป็นการลา
"โชคดี"<<<ลูฟ
"อย่าลืมกันนะ"<<<<ชิม่อน
"บาย"<<<เอส
แล้วแมรี่ก็ขึ้นเครื่องไป พอแมรี่พ้นสายตาได้เท่านั้น ฉันกับเจแปนก็ปล่อยโฮออกมา หลังจากที่กลั้นมานาน
"ฮืออออออออ" กอดคอกันร้องไห้ไปสิ
"กลับกันเถอะ" ลูฟมาบอก พวกฉันปัดน้ำตาออก แล้วแยกย้ายกันไป ตอนนี้เหลือแค่ฉันกับเอส
"กลับไง" เอสหันมาถามฉัน
"แท็กซี่น่ะ"
แล้วเอสก็เรียกแท็กซี่ให้จอดก่อนจะหันมาทางฉัน
"ขึ้นสิ"
ฉันก็ทำตามอย่างว่าง่าย แล้วเอสก็เข้ามานั่งในแท็กซี่ด้วย ฉันมองตาปริบๆ แต่เอสไม่พูดอะไรสักคำ
"ไปโรงเรียน C ค่ะ"
เงียบ เงียบตลอดทาง ดีนะที่จากสนามบินมาหน้าโรงเรียนไม่ไกลกันมาก ไม่งั้นฉันได้จมลงไปกับความเงียบแน่
เอี๊ยด
ฉันกำลังจะถามค่ารถแต่เอสก็พูดขึ้นมาก่อน
"เน่ ช่วยกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย"
"เหมือนเดิมยังไง?"
"ไม่ต้องหลบหน้าฉันแล้ว คุยกับฉันเหมือนเมื่อก่อนเถอะนะ ฉันขอ"
เอางั้นจริงหรอ
"ก็ได้ๆ งั้นฝากจ่ายค่าแท็กซี่ด้วยนะคะ"
ฉันหันไปพูดยิ้มๆให้เอสเหมือนแค่ก่อน แล้วลงจากรถ ก่อนจะปิดประตูแล้วโบกมือบ้ายบายให้เอส
"อ้าว ออทั่มยังไม่กลับบ้านหรอ" ฉันถามออทั่มที่ยังยืนรออยู่ที่เดิมเหมือนทุกวันที่รอฉันกลับบ้าน
"ก็กลับบ้านด้วยกันไง"
"ค่ำขนาดนี้ไม่ต้องรอก็ได้นะ"
"จะรอ นานแค่ไหนก็จะรอ" ทำไมเหมือนคำพูดมีนัยต์แปลกๆ
"กลับบ้านกันเถอะ" ฉันพูดขึ้นแล้วเดินนำ
"แล้ววันนี้ไปไหนมา"
"ไปส่งเพื่อนที่สนามบิน"
"...."
"อย่าร้องไห้นะ ฉันปลอบคนไม่เป็น"
"ไม่ร้องหรอก" ฉันหันไปยิ้มให้ออทั่มเพื่อบอกว่าฉันไม่เป็นไร
เราเดินกันมาเรื่อยๆจนถึงหน้าบ้านฉัน
"ถึงบ้านแล้ว งั้นไว้เจอกันนะบาย" ฉันหันไปบอกออทั่มก่อนจะเดินไปที่ประตูรั่วแต่ไม่ทันไรออทั่มก็พูดขึ้น
"เน่! ต่อไปนี้เตรียมรับมือดีๆล่ะ"
เตรียมรับมือกับอะไร ?????
"ออ...." อ้าว หายไปแล้ว ปล่อยให้ฉันยืนงงเนี่ยนะ โอ๊ยยยย ไอ้บ้านนี้
YOU ARE READING
Love me รักฉันสักทีได้ไหม!!!!
Romanceทำยังไงฉันก็ลืมนายไม่ได้สักที ทั้งทีผ่านมานานแล้วแท้ๆ แต่นายกลับมาคอยเป็นห่วง มองแบบอ่อนโยนอย่างงี้ แต่ปากกลับบอกไม่รู้สึกอะไร นายจะฆ่าฉันรึไงห้ะ!!!!!!!
