ตอนนี้เวลา 7 นาฬิกา และฉันก็ยังไม่ได้ลุกออกจากเตียง เพราะอะไรน่ะหรอ เดินไม่ได้ไง!!!!! อันที่จริงจะเดินก็ได้แหละแต่มันก็ดูทุลักทุเลมาก แม่เลยบอกให้ฉันนอนอยู่บ้านเนี่ยแหละ อย่าเดินเยอะ เลยได้แต่อยู่ในห้องไม่มีอะไรทำ ดีนะวันนี้วันศุกร์พรุ่งนี้ก็หยุด สบายเลยตัวฉัน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เข้ามาได้ค่ะ"
"ตายยัง"
เจอหน้ากันที ถามคำถามอื่นไม่ได้หรอฮะ ไอ้เพื่อนบ้า
"เห็นว่าตายยังละ" กวนมากวนกลับไม่โกง
"ก็ดี จะได้มีคนให้แกล้ง" ฉันดูน่าแกล้งขนาดนั้นเลยรึไง
"แล้วมาหาทำไมเนี่ย คิดถึงฉันรึไง"
ฉันหยอกล้อเล่นแบบทุกครั้ง แต่ดูเหมือนคนั้งนี้เขาจะไม่เล่นด้วย
"-_-" ดูทำหน้าสิ ก๊ากกก
"ทำไมทำหน้างั้นล่ะ โถ่วว"
ยัง ยังไม่หยุดทำหน้าประหลาดๆอีกไอ้ออทั่ม
"มาดูเฉยๆ ไปละ หายไวๆ"
ยืดด
"เจ็บ"
ออทั่มยื่นมือมาดึงแก้มฉัน แถมพอถึงแก้มเสร็จยังเอามือมายีหัวฉันต่อ ผมยุ่งหมดแล้ว
แล้วออทั่มก็เดินออกจากห้องไป ฉันก็ต้องอยู่ในห้องคนเดียวแบบนี้อีก
แล้ว เหงาจัง ขอให้ถึงวันจันทร์เร็วๆเถอะ
วันจันทร์
คาบเรียนสุดท้าย
ประกาศจากทางโรงเรียน ขอให้นักเรียนทุกคนรวมกันที่หน้าเสาธง ณ เวลานี้
ขอย้ำอีกครั้ง...............
"เฮ้ออ งานเข้าอีกแล้ว ฉันไปก่อนนะเจแปน"
"อื้ม ไว้เจอกันนะ"
"เจอกัน"
ตึก ตึก ตึก
ฉันเดินมาเรื่อยๆจนถึงด้านหลังเวที
"รองประธาน นี่คือเรื่องที่จะประกาศในวันนี้ค่ะ"
"ขอบคุณค่ะ"
YOU ARE READING
Love me รักฉันสักทีได้ไหม!!!!
Romanceทำยังไงฉันก็ลืมนายไม่ได้สักที ทั้งทีผ่านมานานแล้วแท้ๆ แต่นายกลับมาคอยเป็นห่วง มองแบบอ่อนโยนอย่างงี้ แต่ปากกลับบอกไม่รู้สึกอะไร นายจะฆ่าฉันรึไงห้ะ!!!!!!!
