อีกอาทิตย์เดียวจะกีฬาสี
คาบจิตวิทยา
"วันนี้ก็คาบเรียนจิตวิทยา ครูจะยกตัวอย่างจิตวิทยาเกี่ยวกับความรักในวัยของพวกเรานี่แหละ แล้วลองให้เพื่อนๆเสนอใครก็ได้มาเป็นตัวอย่างให้ดู"
ในช่วงวิชาจิตวิทยา เป็นวิชาที่ฉันคิดว่ามันค่อนข้างที่จะตรงแหละแต่ความน่าเชื่อถือมีมากกว่าหมอดูเยอะ แต่ถ้าถามว่าเชื่อมั้ยก็ตอบว่าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแหละ เพราะงี้รึเปล่านะฉันถึงได้ไม่ค่อยสนใจวิชานี้เท่าไหร่
"อย่างแรก นักจิตวิทยาบอกว่าคนเราสามรถจ้องตาได้ 3 วิ แต่ถ้าตกหลุมรักกันจะจ้องตาได้ 8.9 วิ นักเรียนว่าจริงมั้ย ให้เสนอเพื่อนมาเป็นตัวอย่างก็ได้นะคะ"
เสียงในห้องเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ จนมีคนเสนอเพื่อนสองคนชายหญิงซึ่งฉันจำชื่อไม่ได้ (เก่งมั้ยล่ะ อยู่ห้องเดียวกันมา 3 ปี ยังจำชื่อเพื่อนไม่ได้เลยตัวฉัน) มาลองจ้องตากัน แต่แล้วก็ไปไม่รอด
"เอามาอีกคู่สิ" ครูพูดต่อไป
"ครูคะ นิษฐกานต์กับธีภพค่ะ"
ใครอุตริตเรียกชื่อฉัน!!!!!!!!!
ฉันหันตามเสียงที่เอ่ยชื่อฉันออกไปก็เห็นเป็นยัยเพื่อนตัวแสบหน้าญี่ปุ่นยิ้มแฉ่งมาที่ฉัน
ยัยเจแปน!!!!!!!!!!!!!!
"เอาล่ะ นิษฐกานต์กับธีภพออกมาลองดูหน่อย"
ฮะ!? ธีภพ เอสนี่หว่า เฮ้ย!
ฉันกับเอสเลยจำใจเดินไปที่หน้าห้องเรียนแล้วทำตามที่ครูบอกคือ จ้องตากัน ใครหลบตาก่อนก็หยุดการจ้องตานี้ลง
"1 2 3 เริ่ม"
สิ้นเสียงของครูเราก็จ้องตากันไปมา เขาไม่หลบตาฉัน ฉันไม่หลบตาเขา ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้คอยหลบตลอดอยู่แท้ๆ แต่ว่าตอนนี้กลับจ้องตาเขาอยู่ซะงั้น
พวกเราจ้องตากันไปมาไม่มีใครยอมใคร
เหมือนกำลังอ่านใจกันอยู่ยังไงอย่างนั้น
"โอเค พอได้ 10 วินาที" เกิน 8.9 วิ
"เราก็มารอดูกันว่าจะตรงตามที่นักจืตวิทยาบอกมั้ย.............................."
YOU ARE READING
Love me รักฉันสักทีได้ไหม!!!!
Romanceทำยังไงฉันก็ลืมนายไม่ได้สักที ทั้งทีผ่านมานานแล้วแท้ๆ แต่นายกลับมาคอยเป็นห่วง มองแบบอ่อนโยนอย่างงี้ แต่ปากกลับบอกไม่รู้สึกอะไร นายจะฆ่าฉันรึไงห้ะ!!!!!!!
