Herboren bloed

4

Ik word wakker met een hevige hoofpijn en een stekende pijn in mijn nek. Ik open mijn ogen en kijk naar een zwart doek. Ik lig in een hemelbed. Ik recht me een beetje en kijk de kamer rond. De meubels zijn allemaal in het zwart. Aan de overkant van de kamer staat een zwarte kast, een zitstoel en een kap tafel. Naast mij ,aan de linker kant, is er een deur. Ik stap uit bed en loop naar de deur. Ik probeer de deur open te krijgen maar die zit op slot. Wat moet ik nu doen? Ik zit hier opgesloten. 'Help!!!' Ik roep zo hard ik kan terwijl ik met mijn vuisten op de deur sla. Na ongeveer een tien minuten succesloos om hulp geroepen te hebben laat ik me met mijn rug tegen de deur op de grond zakken. Waar ben ik? Wat doe ik hier? Ik wil hier weg. Hoe kan dit nou? Dit heb ik niet gedroomd. Ik trek mijn benen op tot aan mijn borst en barst in tranen uit. Zal ik hier ooit nog weg geraken? En juist op dat moment hoor ik een sleutel omdraaien in het slot. Ik spring recht en loop naar de zitstoel maar ik besluit om niet te gaan zitten. Ik wacht in spanning tot de deur met een zwaai open gaat. En daar staat hij weer. Shaun. Hij heeft een donker grijze broek aan en een zwart shirt waarop in rode letters 'Fashion' op geschreven staat. Hij heeft bruin haar en zwarte ogen. 'Ah je bent wakker. Als ik jou was zou ik luisteren want de volgende keer hou ik me niet in.' Ik begijp er niets van. Wat moet hij van mij? 'Ik wil naar huis. Laat me gaan Shaun.' Ik wil langs hem door de deur stappen maar hij duwt me terug waardoor ik op de grond val. 'Jij gaat helemaal nergens heen. Jij bent mijn eten en die blijven bij mij. Aja, noem me niet Shaun. Zo heet ik niet. Shaun is zo een lelijke naam.' 'Hoe heet je dan wel? En voedsel? Ik ben je voedsel niet!! Ben je een vampier of een kanibaal of zo?!!' Ik kon mijn woede niet tegenhouden. Hoe kan hij mij nou eten. Tenzij dat hij echt een vampier is. Maar dat kan toch niet. Vampiers bestaan niet. Ik droom gewoon. Straks word ik gewoon weer wakker uit deze nachtmerrie. 'Je bent niet aan het dromen. En ik ben inderdaad een vampier maar zo noem ik mezelf niet graag. Ik noem mezelf liever een bovennatuurlijk wezen. En mijn naam is Jayden maar je mag mij Jay noemen.' Nadat hij op mijn vragen heeft geantwoord loopt hij naar de kast en neemt er een paar kleren uit. 'Hier doe deze maar aan.' Hij gooit het hoopje naar me toe. Ik vang het net op tijd op en leg het op het bed. 'Ik weet dat je moeder de hele maand niet meer naar huis komt dus je hoeft niemand te verwittigen dat je niet meer naar huis gaat. Je blijft vanaf nu bij mij. Ik kan het me niet veroorloven om terug buiten te gaan en een andere voedselbron te gaan zoeken en ik heb er namelijk geen zin in en jij mag er wel wezen dus je mag jezelf geluk prijzen dat je nog leeft.' 'Ik mag blij zijn? Alsjeblieft zeg. Dit is belachelijk. Ik ga.' Ik loop naar de deur toe maar in een oogwenk staat Jayden voor mijn neus. 'Jij gaat nergens heen. Je kan namelijk niet uit dit huis tenzij je door het raam springt maar dat overleef je niet. Het is luisteren of je leven geven.' Ik open mijn mond om iets te zeggen maar sluit hem terug. 'Dat dacht ik al. Doe nu die andere kleren aan. Ik wil een frisse maaltijd en niet dit.' Met die zin wees hij naar mijn kleren. 'Kom daarna naar de keuken.' Toen draaide hij zich om en loopt weg. Ik besluit maar te doen wat hij beveeld had en doe de andere kleren aan.

------------------------------------------------------------

Hey lezers x Bedankt dat jullie al zo ver hebben gelezen. Ik hoop dat jullie het nog leuk vinden. Het is natuurlijk maar het begin van het verhaal maar altijd wel belangrijk voor het verdere verloop x vergeet zeker niet te voten x ly x 

vote x comment x read x share x