Herboren bloed

21

Hey allemaal x Dit hoofdstuk wil ik graag opdragen aan mijn trouwste lezeres Nefise12 x ze blijft me altijd verassen met haar commentaren en daar ben ik haar heel erg dankbaar voor xx veel lees plezier x

--------------------------------------------------------------------

P.O.V. Stacy

Mijn leven is voorbij. Het is gedaan. Mijn adem raakt langzaam op en Drake laat maar niet los. Ik kijk recht in zijn ogen en zie alleen maar de grijns op zijn gezicht terwijl hij me wurgt. Opeen zwaait de deur open. 'Drake! Laat haar onmiddelijk los!' Ja, Ja! er kwam me iemand redden. Maar Drake verslapte zijn grip niet, nee, hij verstevigde ze alleen maar. 'Drake!!!' 'Oh goed dan! Ik pak haar vanavond wel terwijl jullie bezig zijn!!' Hij bulderd door de kamer heen en knijpt nog even heel hard in mijn keel voordat hij me eindelijk loslaat. Ik kruip zo snel mogelijk als ik kan weg van hem met mijn handen om mijn nek. Die jongen heeft mijn leven gered. Drake stapt de kamer uit maar laat nog een woedende blik op mij achter. Daarna is hij verdwenen. De andere jongen, die gene die mijn leven gered heeft, sluit de deur achter zich en komt naar me toe gelopen. 'Bedankt.' weet ik er nog uit te krijgen. Ik sta er zelf van verbaasd dat ik nu nog kan praten nadat die gek mijn keel bijna doorgeknepen had. 'Bedank me maar niet. Ik kom je niet redden hoor. Ik liet je alleen niet vermoorden omdat we nog andere plannen met je hebben.' Hij grijnsde met dezelfde blik die Drake had toen hij mij wurgde. Ik kende deze jongen niet. Hij was niet diegen die me ontvoerd heeft. Wie is hij? 'Wie ben jij?' 'Ik ben je ergste nachtmerrie. Sta recht.' Mijn ergste nachtmerrie? Wat bedoelt hij? Ik had niet de tijd om nog iets te vrage want hij trok me omhoog via mijn haren. Ik schreeuw het uit an de pijn. 'Laat me los!!' Ik probeer zijn greep rond mijn haar te lossen maar hij trekt zo hard dat mijn hersenen er denk ik gaan uitkomen samen met mijn haren. Hij laat dan toch eindelijk mijn haren los maar it al met zijn handen ergens anders. Hij duwt me tegen de muur en rukt mijn blous met één hand van mijn lichaam. Met zijn andere hand houdt hij mijn handen boven mijn hoofd vast. Mijn broek volgde mijn blous en al gouw sta ik in mijn ondergoed. Hij bekijkt mijn lichaam van kop tot teen en grijnsd triomphantelijk. Net alsof hij net een snoepje uit een papiertje heeft gekregen die hij nu kan op eten. Hij begraaft zijn hoofd in mijn nek en plaatst daar kusjes met gevolg een stekende pijn van zijn twee tanden. Hij bijt alleen maar en drinkt niet. Dan trekt hij zich terug. Hij plaatst zijn hand achter mijn rug en drukt me tegen zich aan. Zijn lippen zoeken de mijne en hij kust me hevig. 'Doe mee! Kus me terug. Dan is het veel leuker.' Hij drukt zijn lipper terug op de mijne maar ik draai mijn hoofd weg. Ik wil hem niet kussen. De volgende seconde voel ik een harde pijn op mijn kaak. Heeft hij mij nou geslaan. Hoe durft hij! Hij bijt me terug en deze keer zuigt hij wel. Maar hij stopt al gauw en wilt me weer kussen. Maar weer weiger ik. Deze keer blijft het niet bij mijn kaak. Hij trekt me een beetje van de muur en duwt me er dan met volle kracht tegen. De lucht word uit mijn longen geperst en ik hap naar adem. 'Dat komt er van. En nu meedoen.' Met tegen zin kus ik hem terug want ik wil niet weer die pijn voelen die ik daarjuist voelde. Het was vreeselijk. Oh god. Laat iemand de kamer binnen komen. Ik wil niet weten wat hij hierna gaat doen. Dit moet stoppen. Hij vraagt met zijn tong om toestemming die ik hem geef. Maa in de plaats dat onze tongen zich vermengen met elkaar bijt ik zo hard ik kan op zijn tong. Hij trekt zich meteen terug met een hand op zijn mond. 'Jij vuile...! IK ZAL JE LEREN EEN VAMPIER TE BEHANDELEN ! Vanavond ben jij van mij!' Hij gaf me nog een mep in mijn gezigt en verliet toen de kamer. Hier zit ik dan. Ik ben blij dat hij weg is maar ik denk niet dat ik voor lang alleen zal zijn. Ik wil niet weten wat er vanavond nog allemaal gaat gebeuren. Oh alsjeblieft. Komt er mij niemand redden? Tuurlijk niet. Ik was bang om hier te zijn maar die schrik is vervangen door een nagelbijtende angst voor wat er nog komen zal.