Herboren bloed

25

P.O.V. Stacy

Mijn uur is bijna om en ik moet me nog omkleden. Ik heb te lang onder de douche gestaan. De tijd is gewoon voorbij gevlogen. Het leek amper vijf minuten maar het geklop van Drake aan de deur had me er aan herinnert. Er word op de deur geklopt. 'Ben je klaar? De gasten gaan komen.' Het is Drake. 'Ik ben de tijd uit het oog verloren. Ik ben nog maar net uit de douche. Geef me tien minuten.' Ik heb amper een handdoek om me heen en snel naar mijn kleerkast. Ik denk dat Drake weg is. Ik open de deur van mijn kleerkast en zie allerlei kleren hangen. Jurken, rokjes, hemdjes en nog andere spullen. Ik neem een blouw rokje en een kort wit blousje die er bij past. Ik trek ze vlug aan en kies een paar schoenen. Ik fatsoeneer nog even mijn haar en wacht dan tot als er mij iemand komt halen. Ik zat nog maar net neer toen ik stemmen op de gang hoorde. 'Is het niet beter dat we haar hier in de kamer laten als Jayden komt?' De eerste stem herken ik niet maar de tweede zeker wel. 'Ze moet zeker mee. Ik wil Jayden's gezicht wel eens zien als hij haar ziet.' Het is de stem van de jongen die eerder eerst mijn leven had gered maar me daarna wou verkrachten. Een rilling gaat over mijn rug. Ik moet er niet aan denken om terug met hem alleen te zijn. Wacht eens even. Jayden? Komt Jayden langs hier? Ik moet hier weg zien te geraken. Voor ik ook maar iets kan doen wordt de deur open gedaan. Drake komt met die andere gast naar binnen. 'Meekomen. Nu.' Drake komt naar me toe gestapt en trekt me omhoog. Hij leidt me voorbij die andere jongen langs de deur de gang door. Het is redelijk donker in het huis. De gang word nauwelijks verlicht door enkele spaarlampen. Drake duwt me de eerste kamer rechts in en meteen word ik omringd door nog twee andere jongens. Ze lijken een beetje op elkaar. Volgens mij zijn ze broers. De ene jongen is gekleed in een donkere skinny met een grijze shirt. De andere in een blauwe jogingbroek en een witte trui. Ik word in een zetel gedropt met twee jongens, aan elke zijde één. Ik kan het wel vergeten om te ontsnappen. Oppeen voel ik een koude hand op mijn bovenbeen. Hij is afkomstig van de rechtse jongen. 'Zou je je handen thuis willen houden?' Mijn stem trilt een beetje maar je kan het nauwelijks horen. Hoop ik toch. 'Ik leg mijn handen neer waar ik wil.' Zijn stem is een beetje dreigend maar ik laat me heus niet doen door een stelletje vampieren. Of toch wel? Als ik die Jayden zie ga ik daar eens een hartig woordje mee praten. Wat heeft hij met mij te maken en waarom is het zijn fout dat ik hier ben? Ik ken hem niet eens. Zou ik het zijn vergeten door mijn geheugenverlies na het ongeval? Nee toch, ik herinner me veel van dervoor, maar waarom kont hij altijd in mijn dromen voor? Ik word uit mijn gedachten gehaald door nog een hand maar dan op mijn linker been. Oh komaan. Dit ga je niet menen. Ik ben hier weg.     Ik sta op en schud de handen van me af maar ik word terug naar beneden getrokken. Alleen beland ik nu niet op de bank maar op iemands schoot. Ik kijk naar het gezicht van de jongen en realisseer me dat ik hem al eerder gezien heb. Hij was samen met Drake op de schaatbaan. Hij heeft mee gewerkt aan mijn ontvoering. Ik probeer op te staan maar hij heeft zijn greep rond mij gevestigd. Ik kan geen kant meer op dus geef ik het op en blijf dan maar zitten. Ik kijk naar Drake die rechtover mij plaats heeft genomen. Hij bekijkt me van top tot teen en onmiddelijk wou ik dat ik anders had aangedaan. Hij grijnsd naar mij. 'Het is heel verstandig van jou om zo wijnig aan te doen.' Ik bekijk hem met een vragend gezicht. 'Dan heb ik straks minder moeite om het uit te doen.' Mijn ogen worden groot en ik spring recht. De jongen bij wie ik op de schoot zat blijft blijkbaar onverstoord zitten terwijl ik ontsnap. Ik loop naar Drake toe en geef hem een klap in zijn gezicht. Alleen beland mijn hand niet in op zijn kaak maar wordt die uit de lucht geplukt door een ander persoon. Ik volg met mijn blik van de hand die mijn hand vast houd naar het gezicht van diegene die mijn aanval heeft verstoord. Ik hap naar adem als ik in de ogen kijk van mijn spelbreker. Alle ontsnapings plannen worden in één klap uit mijn hoofd geveegd en maken plaats voor herkenning. Die ogen herken ik uit duizenden. Ik sta oog in oog met Jayden...

-------------------------------------------------------------------------------

Hey hey x weer een hoofdstukje x ik hoop dat jullie het nog leuk vinden x Ik denk er aan om met een nieuw verhaal te starten x A world without end x Ik weet het nog niet zeker maar de kans is grootx hou dus mijn profiel in de gaten x

Vote x share x comment x