Herboren bloed

14

P.O.V Stacy

Ik mag vandaag terug naar huis. Eindelijk. Een ene Jayden brengt me. Ik heb het gevoel dat ik Jayden al eerder heb gezien maar hij beweert van niet. Ik weet het niet meer. De dokters vertelden me dat ik mijn geheugen kwijt was en dat het nog wel even ging duren voor ik het terug kreeg. Jayden en ik zaten nu in de auto en we reden richting mijn huis. Ik was in de loop van de week terug overgeplaatst naar België. Hoe ik in Frankrijk geraakt was weet ik ook niet meer. Ik weet niets meer alleen mijn naam en zo maar van mijn omgeving en de mensen in mijn omgeving niets. Het is allemaal weg alsof het er nooit is geweest. En toch komt Jayden me bekent voor. Maar ondertussen waren we bij mijn huis gearriveerd. De dokters hadden mijn moeder niet geinformeerd omdat ik vond dat dat niet nodig was. Elke persoon was ik vergeten maar mijn moeder zat echt fris in mijn geheugen. We hadden nooit echt een goede band maar ik hou nog altijd van haar. Maar zoals altijd was ze weer eens niet thuis. Jayden ded de voordeur voor me open en ik stapte binnen. 'Nou Stacy. Ik vond het leuk om je nog eens te zien maar nu moet ik helaas weg.' Ik draaide me om en zag ik daar nu spijt in zijn ogen? Er klopte iets niet met hem. 'Weet je zeker dat ik je nog nooit heb ontmoet of gezien?' Hij knikte. Ik besluit maar om het te laten. 'Ok, bedankt dat je me thuis hebt gebracht. Ik zal het tegen moeder zeggen.' ' Nee!' Ik schrok van zijn toon. Maar hij herstelde zich meteen. 'Nee, zeg maar niks tegen je moeder. Anders gaat ze alles weten wat je niet wou zeggen. Anders hadden de dokters toch van jou mogen bellen?' Ik knikte. Hij had een punt. 'OK, Daag.' Ik zwaaide nog een keer en ik zag nu echt wel verdriet in zijn ogen maar toch beluit ik de deur te sluiten. 'Rare jongen.' zeg ik tegen me zelf. Ik sleur mijn koffer naar boven die ik meehad vanuit Frankrijk. Eenmaal in mijn kamer gooi ik de koffer op het bed en begin hem uit te nemen. Nadat dat ik klaar ben stop ik hem weg en laat me op het bed vallen. Wanneer zou moeder eigenlijk naar huis komen? Ik weet het niet. Ik besluit om mijn pyjama aan te trekken en maar te gaan slapen want morgen moet ik terug naar school. Het schooljaar is wel aan een tijdje terug bezig na de paasvakantie en de examens zijn achter de rug. Gelukkig moet ik die nu niet maken. Ik ga gewoon de draad terug proberen op te nemen want ik moet mijn leven terug op de rails krijgen. Met of zonder geheugenverlies. Ik ga onder de dekens liggen en sluit mijn ogen waarna ik in slaap val.

P.O.V Jayden

Met spijt in mijn ogen rij ik terug naar mijn huis. Het is beter voor haar dat ze niets meer van mij afweet. Het zou haar alleen maar in gevaar brengen. Ik hoop nu dat ze nog niet weten van haar want anders is ze nog in gevaar. Met of zonder mij aan haar zijde. Ik heb het haar nooit niet kunnen vertellen voor wie ze in gevaar zou kunnen komen. Het zijn mijn vrienden. We hadden een afspraak gemaakt. Elke keer als iemand van ons een meisje meebrengt naar huis om ons te voeden mochten de andere haar ook gebruiken. Voor wat ze maar willen. En dat wil ik haar niet aan doen. Ze valt al flauw als ik haar nog maar eens bijt. Ze is veel te slap voor ons. Daarom kwam het goed uit dat ik met haar naar Frankrijk moest vluchten en dat ze haar geheugen kwijt is. Nu weet ze niet eens meer dat wij bestaan. Maar toch mis ik haar. Nee Jayden. Je kan en mag haar niet missen. Ze is maar een mens. Stop met denken aan haar. Ik besluit maar de straat op te gaan om een nieuwe donor te zoeken want een vampier moet eten en ik moet toch iemand hebben om straks mee te nemen naar mijn vrienden. Ik trek mijn jas aan en stap de koude nachtucht tegemoet.

--------------------------------------------------------------------------------------

Hey x langer stukje maar hopelijk vinden jullie het nog leuk. Laat gerust comments achter want ik wil jullie mening weten.  

share x vote x comment x