Herboren bloed

13

P.O.V Jayden

Ik drink en drink tot als ik het lichaam van Stacy voel verslappen. Hoe heb ik zo ver kunnen gaan? Ik verzamel al mijn wilskracht en breng mijn hoofd uit haar nek. Ik kijk naar haar levenloze lichaam. Is ze dood? Nee ik voel gewoon dat ze nog leeft maar ze heeft bloed nodig. Ik heb te veel gedronken. Ik kan haar mijn bloed niet geven want anders bestaat de kans dat ze een vampier wordt en dat wil ik niet. Maar als ik niet snel iets doe komt ze nooit meer bij. Ik spring van het bed en loop het huis uit met Stacy in mijn armen. Ze moet naar het ziekenhuis. Nu! Ik leg haar voorzichtig in de auto en rij naar het dichtbijzijnde ziekenhuis. Ik parkeer de auto voor de spoed en meteen komen er mensen buiten. Ik stap uit met Stacy dicht naar me toe getrokken. 'Jullie moeten haar helpen. Ze heeft veel bloed verloren.' 'Wat is er gebeurd?' vraagt de ene verpleegster. Ik kan ze niet de waarheid vertellen. Die domme onwetende mensen mogen niets van mijn soort afweten. Dus ik lieg maar. 'Ik heb haar zo thuis gevonden. Ik heb geen idee wat er gebeurt is.' De verpleegster knikt en roept iets naar anderen. Twee mannen, ik vermoedt dokters komen buiten met een brancard en ik lag haar er voorzichtig op. Ze snellen zich terug naar binnen met Stacy erop. Ik wil mee gaan maar ik word tegen gehouden door de verpleegster. 'Jij kunt wachten in de wachtkamer. Je kunt momenteel niets voor haar doen. Laat ons maar ons werk doen.' Ik knikte en liep naar de wachtkamer.

De uren gingen traag voorbij en ik had nog geen enkele dokter gezien. Dit kon goed zijn toch? Geen nieuws is goed nieuws. Zo lang er niets werd gezegd kon er dus ook geen slecht nieuws gezegt worden. Wat als ze sterft? Wat met haar moeder? Hoe moet ik dat gaan uitleggen? Ik wordt uit mijn gedachten gehaald door een dokter die zijn keel schraapt. Hoopvol spring ik van mijn stoel. 'En?' 'Ze is inderdaad veel bloed verloren. Ze ligt nog in een kunstmatige coma tot dat haar bloedvoorraad terug op pijl is. Maar alles komt terug goed. Maar het slechte nieuws is dat ze heel zeker geheugenverlies zal leiden en het heel lang zal duren voor dat het terug is.' Ok, ik was blij dat ze ok was en dat alles terug goed kwam maar wat als ze niets meer weet. Dan weet ze dus ook niet wie haar moeder is en haar andere familie. En dan weet ze dus ook niet wie ik ben. Ik had een geweldig idee. Ik knikte naar de dokter en bedankte hem. Ik had een fantastisch plan. 

De ochtent daarop was ze wakker geworden en het bleek iderdaad dat ze geheugenverlies had. Mijn plan kon beginnen. Ze vroeg zich natuurlijk af wat er gebeurt was en ik vertelde haar dat ze zich geneden had in haar nek en dat ze veel bloed verloren had. Toen de dokters er even niet waren had ik een snee in haar nek gemaakt. Niet diep hoor maar juist diep genoeg zodat ze hem zeker kon voelen. Ze geloofde me maar ze vroeg zich wel af wie ik was. Ik zei dat ik een vriend was van haar moeder en dat ik haar naar huis zou brengen. Ik ging haar tenslotte naar huis brengen maar dat ging ook de laatste keer zijn dat ik haar ooit nog ging zien.