Herboren bloed

9

Ik ben al meer dan een uur terug uit bad en Jayden is nog altijd niet terug. Ik maak me lichtjes zorgen maar ik blijf tegen mezelf zeggen dat er niets aan de hand is. Straks komt hij gewoon terug naar huis en is alles terug rustig. Maar wat me eigenlijk zorgen baart zijn mijn dromen. Ik ben hier nu al een halve week en ik heb nog steeds geen dromen meer gehad. Hoe kan dit? Ben ik mijn gave kwijt? Misschien moet ik het maar eens vertellen aan Jayden. Misschien weet hij hoe dit komt, of hij verklaart mij ook gek net zoals Mai. Hoe zou het eigenlijk met haar zijn? Geen idee en eigenlijk kan het me niet zoveel schelen. Ze was dan wel de populairste van de school maar onder haar naam stond wel 'de hoer van het KLA'. Ik ben dan liever het buitenbeentje dan dat mijn bijnaam hoer is. Ze deed het met alles wat nog maar een manelijk kantje had. Ze was zelfs eens met een homo betrapt. Haar verhaal was toen dat hij haar gedrogeert had. Iedereen deed alsof ze haar geloofden maar ze wisten wel beter. Maar ze durfden nooit tegen haar op te komen want ze is de dochter van de directeur en die ziet haar als zijn prinsesje. Het is om ziek van te worden hoe dat mens het leven van andere verpest terwijl ze zich voordoet als een engeltje. 

Ik word uit mijn gedachten gehaald door een dichtklappende voordeur en daarna voetstappen op de trap richting mijn kant. De deur word opgedaan en ik zie Jayden in het deurgat verschijnen. 'We moeten gaan. Pak al je spullen bijeen.' Ik schrik even van zijn directheid maar kom al snel terug op mijn positieven. 'Wat? Waarom?' Hij komt mijn kamer binnen en opent mijn kleerkast. 'Geen vragen. Gewoon doen wat ik zeg.' Hij neemt mijn kleren bij elkaar en gooit ze in een valies. 'Stop Jayden!' gil ik. 'Ik ga niet mee met jou. Ik blijf hier. Ik wil hier niet weg en al zeker niet met jou. Ga dan maar alleen als je zo nodig weg moet. Ik trek mijn plan wel.' Bij die woorden komt hij naar me toe gelopen en springt hij bijna op mij. Ik deins achteruit maar om al snel met mijn rug tegen de achterkant van het bed. 'Ik kan je zo ook weer leeg zuigen en je zo meenemen. Aan jou de keuze.' Zijn ogen staan zo wijd open dat ik bang van hem krijg. 'Dus wat is je keuze. Vrijwillig?!' Ik kan aleen maar knikken want ik ben niet in staat om een klank uit te brengen. Er zo alleen maar gepiep uit komen. Hij neemt terug afstand en gaat verder met mijn spullen in mijn valies te gooien. Als hij alles erin heeft gestopt doet hij de rits troe en trekt mij van het bed. Als ik terug een beetje op mijn positieve ben gekomen ruk ik mijn arm uit zijn greep. 'Jayden niet trekken. Ik ga zo wel mee. Doe me alsjeblieft geen pijn.' 'Sorry maar we moeten hier zo snel mogelijk weg. Ons vliegtuig vertrek over een uurtje.' Vliegtuig? Waar gaan we naartoe. Ik wil helemaal niet weg en al zeker niet met het vliegtuig. Ik heb altijd al vliegangst gehad. Maar dat is niet de ergste prioriteit. 'Wat is er aan de hand?' vraag ik als we in de auto zitten. 'Ik leg het je wel op de vlieger uit. Maar tot dan geen vragen meer. Ok?' 'Ok.' Na een half uurtje rijden komen we aan op het vliegveld. We chekken in en gaan naar de pasagierstunnel. Jayden is duidelijk niet op zijn gemak. Wat zou er toch schelen? Er wordt om geroepen dat de poorten zullen openen en dat de passagiers in het vliegtuig mogen stappen. Jayden staat op uit zijn stoel en neemt mijn hand vast. We stappen samen met de andere passagiers het vliegtuig in. We worden naar de achterkant van het vliegtuig geleidt, afgezondert van de andere passagiers. Jayden houdt blijkbaar van erge privacy. Maar ik besluit er niks over te vragen. We nemen plaats en als er afgeroepen wordt dat we onze gordel moeten vastklikken vertrekt het vliegtuig naar de landingsbaan. Vanwegen mijn vliegangst grijp ik Jayden's hand vast en er gaat een schok door mijn lichaam. Beelden passeren mijn gezichtsveld. Beelden die ik niemand toe wens.