ၿငိဳးသူ႔ကလဲ့စား

၃၁။ သည္းမခံနဲ႔...

"ပန္​းခ်ီ ​ေဆး​ေရး အတတ္​ပညာ ?"
႐ွမ္​း​ေျမာင္​လက္​ထဲက စာရြက္​ကို​ေတြ႕​ေတာ့ ဖုန္​းအန္​းနဥ္​ သူမလည္​ပင္​းကို ကုတ္​လိုက္​သည္​။ 
သူမကိုယ္​တိုင္​လည္​း ျပန္​မ​ေျဖခင္​ အနည္​းငယ္​ ​ေတြ​ေဝ​ေနမိသည္​။ 
"ဘယ္​လို လုပ္​ရမလဲဆိုတာ သိလား..."

တကယ္​​ေတာ့ ဒီစကားလံုး​ေတြက ႐ွမ္​း​ေျမာင္​မွာ အႏုပညာ ပညာရပ္​​ေလးမ်ိဳးနဲ႔ ဆိုင္​တဲ့ ဗဟုသုတ လံုးဝ မ႐ွိဘူးဆိုတာ သိသာ​ေနသည္​့ စကားပင္​ျဖစ္​သည္​။ ပန္​းခ်ီ​ေတာင္​ မဆြဲတတ္​တဲ့ လူတစ္​​ေယာက္​က ပန္​းခ်ီဆျြဲခင္​းနဲ႔ ဆိုင္​တဲ့ အရည္​အခ်င္​း လံုးဝမ႐ွိဘူးဆိုတာ ​ေျပာဖို႔ မလို​ေတာ့သည္​မွာ ျဖစ္​သင္​့သည္​။

႐ွမ္​း​ေျမာင္​ တိတ္​​ေနတာကို ၾကည္​့ရင္​း ဖုန္​းအန္​းနဥ္​ လည္​း တိတ္​တိ္​တ္​​ေနမိသည္​။ လူ​ေတြဟာ ထူးဆန္​းလာသည္​ႏွင္​့တူပါသည္​။ အစပိုင္​းမွာ႐ွမ္​း​ေျမာင္​ကို ဖုန္​းအန္​းနဥ္​ ရဲ႕ မ်က္​ဝန္​း​ေတြက သ​ေဘာမက်​ေပမယ္​့ အခု​ေတာ့ ႐ွမ္​း​ေျမာင္​ရဲ႕ အျပဳအမူ ​ေတြဟာ ႐ွမ္​း​ေျမာင္​ႏွင္​့ မတူ​ေတာ့တဲ့အခါ အျခားတစ္​ဖက္​မွာ ဖုန္​းအန္​းနဥ္​က ႐ွမ္​း​ေျမာင္​ႏွင္​့ စကား​ေျပာရန္​ ဆနၵပို႐ွိလာသည္​။႐ွမ္​း​ေျမာင္​၏ ထူးျခား​ေသာ အျပဳအမူမ်ားကို ျမင္​လိုက္​ရ​တဲ့ အခ်ိန္​မွာ ႐ွမ္​း​ေျမာင္​ဟာ သူကိုယ္​တိုင္​​ေတာင္​ မသိလိုက္​ပဲ အျခားသူ​ေတြကို ဆြဲ​ေဆာင္​ႏိုင္​သည္​ဆိုတာ ဖုန္​းအန္​းနဥ္​ ခံစားမိလိုက္​သည္​။

ႏွစ္​​ေယာက္​လံုး အသံမထြက္​ပဲ ​ေန​ေန
တုန္​းမွာပင္​ ႐ွမ္​းယြဲနဲ႔ ႐ွမ္​းခ်င္​းက ယံုၾကည္​မႈ႐ွိစြာျဖင္​့ ​ေလ်ွာက္​လာသည္​။ ႐ွမ္​းယဲြ႔ က ျပံဳးလိုက္​ၿပီး "ပဥၥမ ​ေလး ဘာ​ေတြမ်ား ​ေျပာ​ေနတာပါလိမ္​့... တစ္​ခ်က္​​ေလာက္​​ေပးၾကည္​့ပါဦး... အစ္​မႀကီးနဲ႔ ငါက အၾကံဥာဏ္​​ေတြ ​ေပးႏိုင္​မယ္​ ထင္​တယ္​..."

႐ွမ္​းခ်င္​းက ​ေခါင္​းၿငိမ္​့လိုက္​ၿပီး
"ဟုတ္​တယ္​... ငါနဲ့ ညီမ​ေလး ႏွစ္​က ကဗ်ာစာ​ေပနဲ႔ ပန္​းခ်ီ ဆြဲျခင္​း ကို အသီးသီး မဲႏိႈက္​မိတယ္​​ေလ... ညီမ​ေလးက​ေရာ..."