Alien

"Ik ben zwanger"

Rivano schuifelde langzaam naar de deur. Toen ik zag dat hij ver genoeg van mijn vader weg was om te kunnen vluchten, gooide ik het eruit. 

'Ik ben zwanger.' 

'Wat!' 

'Rennen Rivano!' riep ik. 

'Doe ik al.' antwoordde hij benauwd. 

Mijn moeder lachte en ging op de zetel zitten. Ze gaf teken dat ik ook moest gaan zitten. 

'En? Klaar om moeder te worden. 2 maanden en een half zijn snel voorbij.' zei ze. 

'Weet ik.' zuchtte ik. 

Ze sloeg haar arm over mijn schouders heen, zoals Rivano zo vaak doet. 'Je zult vast een goede moeder zijn. Dat weet ik gewoon.' zei ze. 'En je bent sowieso een betere moeder als ik.' 

'Jij kon er niets aan doen. Je kon geen meter op. Nu ja, misschien 1 metertje.' zei ik. 

Mijn moeder lachte. 

Die avond zaten we met 4 aan tafel, in plaats van de 2 waar ik onderhand zo aan gewend geraakt was. 

Als blikken konden doden -wat gelukkig niet één van mijn vaders krachten was- had Rivano al lang dood geweest. 

'Ik ga nog eens spioneren.' meldde hij. Ik verdacht Rivano ervan het als een excuus te gebruiken om weg te kunnen bij mijn vader. 

'Estelle, kan ik je even spreken onder 4 ogen?' 

'Tuurlijk.' Ik stond op en volgde mijn vader naar de gang. 

'Wat is er?'

'Heeft hij je pijn gedaan?' 

'Wel, het was mijn eerste keer, dus ja.' zei ik. 'Maar hij wou het zelf ook niet, we werden verplicht.' verdedigde ik hem. 

'Ga je het houden?' vroeg hij. 

Mijn mond viel open. Ik was geschokt. Hoe kon hij zo respectloos praten over zijn eerste kleinkind. 'Ten eerste: het is een foetus. Ten tweede ja. Ik ben geen moordenaar. Ten derde, dat is mijn eigen vlees en bloed. Net zoals het het jouwe is. Denk daar eens aan.' ik beende boos weg.