Alien

Het gevecht

Ik ontspande mijn hand snel, en de vonkjes verdwenen. De deur ging open, en Sergeant Vasco kwam binnen. 'Ze zijn in de hoofdstad mevrouw.' zei hij. 

'1, hoe vaak moet ik nog zeggen dat je me geen mevrouw moet noemen en dat mijn naam Estelle is, en 2, ik had het al gezien. Ik kan vanuit mijn raam kijken.' zei ik. 

'Ik kwam het alleen maar zeggen me.. Estelle.' zei hij. Hij was de kamer al uit nog voor ik kon antwoordden. Ik ging in de schommelstoel zitten om wat te kalmeren. Tevergeefs. De rebellen waren met iets meer als wij. Het was niet zo moeilijk voor ze om het paleis in te raken. 

Ik liep naar het wiegje en deed de klep wat toe toen de deur open getrapt werd. Ik wachte enkele tellen en draaide me om. Het was Rivano's vader. 

'Jij.' 

'Ik.' 

Hij viel vrijwel meteen aan. Eerst was het nog makkelijk te ontwijken, duiken, links, omhoog, rechts, weer rechts. Tussen het ontwijken door gaf ik een rake stoot, of trapte ik, maar het was vooral mijn bedoeling hem uit te putten. 

Na een tijd begon ik het beu te worden. Ik nam de dolk uit mijn broek en begon zo te vechten. Trap. Stoot met links, blok, trap, duik, en vooruit steken met het mes. Zo nog wel enkele keren, daarom niet in die volgorde. 

Opeens sloeg hij de dolk uit mijn handen. Shit. Ik hield het een tijdje vol, tot iemand het leuk vond om om hulp te schreeuwen. Ik verloor mijn concentratie, en werd op de grond geduwd. 

Ik lag op de grond, maar iedereen was in gevecht en had niet door dat ik in de problemen zat. De man voor mij hief zijn geweer, klaar om het genadeschot te geven. Ik moest snel iets bedenken, anders was ik er geweest.