Way Back Into Love

TWENTY SEVEN

Tokyo, Japan ( 2 years later)

Samantha's POV

" Chotto Samu! Watashitachi to atode pātī o shitaidesu ka? Watashi no atsukai!" yaya ni Nami, kung idedescribe ko siya isa siya sa mga popular girls dito sa school namin. Maganda naman kasi siya. Lapitin ng mga lalaki at reyna reynahan sa level namin by the way senior na ako at gagraduate na after a month (advance ako dahil matalino). Syempre pumapangalawa ako, mula noong naging magkaibigan kami. She's the only true friend I have here. [TR: Hey Sam! Wanna go party with us later? My treat!]

" Tashikani. Tada denwa shite kudasai. Watashi wa ima sugu ikudarou! Byebye!" I waved at them at kinuha ang bag ko saka lumabas ng classroom. Maraming napapatingin saakin dahil naman kakaiba daw ang aura ko. [TR: sure. Just call me. I will go right now!]

Confident akong naglakad sa magulong hallway at binibigyan naman nila ako ng way. Simula noong dumating ako dito pinutol ko na lahat ng connections ko sa Pilipinas, gusto ko munang lumayo, kahit namimiss ko na silang lahat tiniis ko muna dahil gusto kong hanapin ang sarili ko. Tho, I keep tabs on them, fake accounts nga lang ang gamit ko.

I already turned 17 then 18 at nagbirthday akong kasama ang family ko dahil pumunta sila dito. That was the last time I felt alive and happy. I don't know how long it has been but I forgot the true feeling of being happy and alive.

" Nē, beibī! Kitaku?" habang tinatanggal ko ang indoor shoes ko para magpalit ng rubber shoes may umakbay saking lalaki, napatingin ako sakanya at ngumiti. [ tr: hey babe! Going home?]

" Ā, Hiro, anata wa watashi o odoroka seta! Un, watashi wa ienikaeru. Kyō no kin'yōbi, watashi no okāsan ga watashi o chekku shimasu." Every Friday after ng klase ko my parents go online to see how im doing pati na din Sunday. Maaga kasi ang uwian namin every Friday. [tr: oh, Hiro, you startled me! Yeah i'm going home. Today Is Friday, my mom's gonna check on me.]

Ohaio-shū... Sōda, watashi wa anata o kaerudarou." nag pacute siya sakin kaya pumayag na ako. Siya si Tanaka Hiro, he's my "boyfriend" matapos naming magbreak ni Shuusei. I think he's the fourth guy I've dated since I got here. Oh well... pareparehas lang naman sila kaya its easier to dump them. At di tulad sa Pinas, they are cool with their break-ups. Isa rin siya sa mga "campus prince" dito. Mayaman, matalino, gwapo at higit sa lahat katulad ko, hindi na naniniwala sa love. [tr: oh... that. Okay. I'll walk you home then. Please?]

While walking home daldal siya ng daldal sakin about sa things sa buhay niya, about sa tropa niya, about sa bagong sasakyan niya blahblahblah. I was only half listening to what he was saying at kapag natatawa siya uunahan ko na para di halatang hindi ako nakikinig.

Kunwari kong inayos ang buhok ko sa right side pero nilagay ko lang ang right earphone ko ng patago.

Cause when I'm with him I am thinking of you~

Biglang nag flash ang pagmumukha ni Dylan sakin kaya napamura ako.

Bakit ko ba siya naiisip? Delete! Delete! Inhale. Exhale! Wag mo siyang isipin.

"are you okay babe?" we stopped at an intersection at nakita kong malapit na kami sa bahay na tinutuluyan ko.

"yeah. I just remembered something. Its okay, you can go now. I'll walk alone my house is already nearby." Humarap ako sakanya at hinalikan siya sa pisngi. Nasanay na ako na ganito ang cycle ng buhay ko dito.

" okay then. Take care. I love you." Niyakap naman niya ako at hinalikan sa noo.

"yuck! Don't act sweet Hiro, its not you!" tinulak ko naman siya ng kaunti at natawa naman siya.