In love with my brother's best friend [1] (Teen Wolf Fanfiction)

Hoofdstuk 19

Één week later

{Emily}

Mijn tijd in Cancun zit er bijna op. Nog 2 dagen. Eerlijk gezegd wil ik niet weg. Natuurlijk wil ik mijn moeder en al mijn andere vrienden terug zien maar ik wil hier niet weg. Dan moet ik Spencer weer achterlaten en dat wil ik niet. En in Beacon Hills is het niet bepaald rustig nu en alles is niet 100% onder controle omdat ik, Scott, Stiles en Lydia er niet zijn wat wat dus betekent dat Liam de leiding heeft omdat hij de beta van Scott is. Wat dus ook betekent dat er een tiener met het geheugen van een klein kind die soms een tikkende tijdbom is, Beacon Hills moet beschermen. Dat komt niet goed. Niet lullig bedoeld Liam.

Vandaag is het gewoon een rustig dagje thuis. Want het was een drukke week. Ik zit al de hele ochtend druk heen en weer de lopen want ik ben bezorgt over Spens. "Rustig Em. Het gaat vast wel goed met haar. En ze kan heus wel voor haar zelf zorgen zoals we deze week al hebben gezien." probeert Stiles me gerust te stellen. Maar dat lukt niet. "Wat! Rustig worden. Stiles ze is al sinds gisteren weg. Ze heeft nog niks van haar laten horen. En ik ken haar beter als jou en ik weet dat dat niks voor haar is. Er is iets aan de hand. Ik voel het gewoon. Ik ga niet terug naar Beacon Hills voor dat ik weet waar ze is, wat er met haar is en dat ik afscheid heb genomen!" Niet veel later word ik gebeld door een onbekend nummer.

O=ondebekend - E=Emily

E: Hallo
O: Emily, lang niet gezien.
E: Issabella 'grom ik'
O: Het is moeder voor jou. Hoe durf je om me zo aan te spreken. Je weet goed genoeg dat ik dat niet pik.
E: Jij bent niet mijn moeder. 'sis ik'
O: En nog zo'n een toon. Je weet wat er gebeurd als je dat doet. Moet ik anders naar jouw komen en dan kan ik meteen die vriendin van je meenemen.
E: Wat heb je met haar gedaan.
O: Niet veel. Alleen dingen waar weerwolven niet tegen kunnen.
E: H..hoe weet je dat.
O: Ooh liefi ik weet alles.
E: Laat haar gaan. Ze heeft niets misdaan.
O: Niets misdaan! Ze heeft je van me afgepakt. Weet je niet hoe kapot ik was toen je weg was.
E: En weet jij niet hoe kapot ik die afgelopen jaren was. En dan echt letterlijk kapot. En ik zweer als je haar met 1 vinger aanraak...
O: wat ga je doen? Aan men haar trekken. Liefi we weten allebei dat je daar te zwak voor bent.
E: Jij weet helemaal niks over mij. Je hebt nog nooit me behandeld als jouw echte dochter. Wat ik snap want je hebt me meegenomen van mijn echte ouders. En ik zal het nog een keer zeggen als.je.haar.met.1.vinger.aanraak. dan snij ik je keel open... met mijn tanden.
O: wat een pit voor zo'n klein, zwak meisje. Ga lekker verder dromen meisje. Kijk ik ga het simpel houden. Ik laat haar vrij als jij iets voor mij in de plaats doet.
E: wat het ook is. Ik wil het niet horen en ik doe het ook niet. Ik vind je wel. Dus pas maar op.

En met die woorden leg ik af en staar ik doelloos voor me uit en barst ik in het huilen uit en val ik op de grond. Scott trekt me in een omhelzing en maakt me sussende geluiden. Ik huil het uit in zin armen. Stiles en Lydia staat er wat ongemakkelijk bij want ze weten niet wat er is. Scott daarin tegen heeft waarschijnlijk het gesprek mee gevolgd.

Na een tijd laat Scott me los maar veel tijd om terug op adem te komen van het huilen gaat niet want Stiles trekt me al in een knuffel. "Ik weet niet wat er is maar ik kan er echt niet tegen om jou zo te zien. Dus geef ik je maar een knuffel." zegt Stiles waardoor ik een beetje moet lachen. Deze jongen maakt me altijd aan het lachen. Wat er ook is en daarom hou ik zo veel van hem. Ik trek me terug en lach zachtjes als teken dat het iets beter gaat. "Emily wat is er. Waarom huilde je en door wie werd je gebeld?" vroeg Lydia. "Ik werd gebeld door Issabella. Issabella is de persoon die me uit het ziekenhuis heeft meegenomen toen ik net geboren was. Dus zei was de moeder vanwaar ik dacht dat zij me moeder was. En waarschijnlijk vinden jullie het raar dat ik totaal niet blij bent dat ze me belde. Maar daar heb ik een goede redenen voor. Ze mag me dan wel opgevoed hebben maar ze is was nooit mijn moeder. Ze heeft me al die jaren dat ik hier was misbruikt en mishandeld. Ik was een soort van assepoetser maar dan in de horror versie. Mijn moeder liet me van alles doen en als ik niet luisterde of een verkeerde toon tegen haar sprak of wat dan ook, werd ik geslagen en mishandeld door mijn moeder. En men vader... Mijn vader... hij..." Ik kwam niet uit mijn woorden en er rolde weer tranen naar beneden. Ik zag dat Stiles zijn ogen groot werden en lichtjes zijn hoofd schudde en alles wat ik kan doen is ja knikken en terug in tranen uit barsten. Ik viel in zijn armen en begin weer te huilen. "Klootzak." hoorde ik Stiles mompelen. "Em, ben je echt verkracht?" vraagt Lydia met medelijden in haar stem. Ik knik alleen maar. "My god. Ik maak hem af als ik hem vind." "Wat heeft hij nog meer gedaan?" vraagt Scott met woede in zijn stem te horen. "Niet veel maar op het einde werd het allemaal te veel dus ben ik weg gegaan en Spencer heeft me geholpen dus wil ik haar echt graag vinden. Des noods dood ik Issabella." "We vinden haar wel. En dan gaan we weg en nemen we haar mee naar Beacon Hills. Heb je misschien enig idee waar ze zou kunnen zijn?" "Ik zou het echt niet weten maar als ik er over na denk weet ik wel misschien 1 plek. En dat is een geheime ruimte in mijn oude huis. Ik kwam daar nooit maar Issabella wel. Ze weet niet dat ik weet dat dat er is. En ze weet niet dat ik een weerwolf ben en met Chinese dolken kan vechten en met pijl en boog. Dus hebben we misschien een kleine kans om Spencer te halen en zo snel mogelijk hier weg te zijn. En als ik Issabella tegen kom, dan maak ik haar af."

_______________________________

Sorry voor dit klein hoofdstukje en voordat het zo lang heeft geduurd. Ik zit namelijk midden in de examens en heb weinig tijd om te schrijven. Sorry nogmaals.

Doeikesss