In love with my brother's best friend [1] (Teen Wolf Fanfiction)

Hoofdstuk 28

{Emily}

Stiles ligt nu al een week in coma. En hij gaat alleen maar achteruit. Ik heb daardoor ook minder vertrouwen erin dat hij überhaupt wakker word. Want ik moet wel bijna elke dag pijn van hem wegnemen. Als ik er achter kom wie hem heeft aangereden dan is die persoon nog lang niet jarig. Mijn vrienden heb ik de afgelopen week amper gezien. Ik vraag me echt af waar hun mee bezig zijn. En waarom Lydia toen zo snel weg moest. Alleen Scott komt elke dag een uurtje langs maar dan gaat hij ook weer weg. Ik weet gewoon dat hij iets verbergt voor me. Iedereen verbergt dingen voor me.

Ik ben nu al ongeveer een uur wakker en het enige wat ik tot hier toe heb gedaan is voor me uit staren. Na ongeveer 5 minuten besluit ik me maar om te kleden en om eten te gaan halen in de kantine. Ik pak een setje kleding en ga naar de badkamer om me om te kleden. Je weet maar nooit wie er binnen komt.

Als ik terug kom van de kantine met eten ga ik op het voeteneind van het bed zitten waar Stiles in ligt. Daar zit ik tegenwoordig altijd. Soms val ik hier ook in slaap na een lange avond naar Stiles staren in de hoop dat hij misschien wakker word.

Ik word wakker gemaakt door Scott. Blijkbaar was ik in slaap gevallen. "Hey, ik kwam kijken of alles goed gaat." zegt Scott terwijl hij op een stoel naast het bad gaat zitten. "Nog steeds het zelfde maar hij gaat wel achteruit." zeg ik. Hij knikt alleen maar en kijkt naar de grond. Na een korte stilte moet ik het gewoon vragen. "Wat verbergen jullie voor me?" vraag ik waardoor hij met een ruk naar mij kijkt. Ik wist het. Ze verbergen echt iets. "Hoe bedoel je? We verbergen niks." zegt hij nerveus. "Lieg niet tegen mij Scott. Ik zie dat er iets aan de hand is. Waarom vertellen jullie niks?" "Het is beter dat je je niet gaat moeien. Je hebt al te veel aan je hoofd." "Scott, als het over Stiles gaat moet ik het weten. Als jullie weten wie hem heeft aangereden zeg het me dan. Als ik het wist, wil je toch ook dat ik het aan jou vertel?" "Em, hoe graag ik het ook wil, het is te veel last voor je op dit moment. Het beste is dat je hier blijft, bij Stiles. Dat is het beste voor jou en voor hem." "Ik wil gewoon weten waar jullie mee bezig zijn en wat jullie weten. Dat is alles. Ik ga niet helpen ofzo hoe graag ik het ook wil maar ik verlaat dit ziekenhuis niet totdat Stiles terug wakker is en het goed met hem gaat. Scott alsjeblieft, zeg het me." Hij zucht en knikt dan uiteindelijk. "Er is een nieuwe pak in de buurt. En ze zijn naar ons op zoek. Hun zijn ook verantwoordelijk voor alle moorden toen we in Cancun zaten. Ze hadden die mensen vermoord omdat het jagers zijn van Gerard en Issabella. Ze hebben iemand van die pack kunnen arresteren en hij heeft ons ongeveer alles uitgelegd. Ze weten alles over ons en over de oorlog die er aan komt. Hoe ze het weten mag hij niet zeggen. Dat moet de alfa zelf doen. Die alfa weet ook wie Stiles heeft aangereden. Daarom zijn we al een week opzoek naar de rest van die pack." "Dus je wilt zeggen dat jullie bijna weten wie Stiles dit heeft aangedaan en jullie zeggen me niks!?" roep ik kwaad. "Weet je dan niet hoe rot ik me voel op dit moment. Alles wat er nu gebeurd met hem is mijn schuld. Ik zou er alles aan doen om alles terug te draaien. En dan zeggen jullie niks!!" roep ik nog harder. "Ik heb Stiles gekwetst met alles wat ik heb gedaan en gezegt na die stomme avond. Ik heb hem weg geduuwd terwijl ik hem juist nodig had en ik in de fout zat. Je weet dat ik me slecht voel en ik op dit moment gewoon in zijn armen wil liggen zeggen dat het me spijt om alles wat ik heb gedaan. Terwijl ik weet dat dat niet kan. Omdat hij in coma ligt en steeds meer achteruit ga. Je weet hoeveel hij voor me betekend en dan zeggen jullie me nog steeds niks!!" schreeuw ik ondertussen met tranen in mijn ogen. Scott wilt iets zeggen maar hij word onderbroken door het geluid van de monitor naast Stiles. Het geluid wat ik zo hoopte om dat niet te horen. Het geluid dat mijn hart op dit moment breekt. Het geluid dat aangeeft dat zijn hart het begeeft, dat hij sterft.