In love with my brother's best friend [1] (Teen Wolf Fanfiction)

Hoofdstuk 23

{Emily}

"EMILY!!" schreeuwt Spencer in mijn oor. Ik duw haar van het bed af zodat ik verder kan slapen. "Waarom deed je dat nou weer?" vraagt ze. "Je maakte me wakker." mompel ik tegen haar. "We komen te laat voor school." "Fuck, niet weer. Waarom hoor ik die wekker nooit?" mopper ik terwijl ik uit bed stap. Ik loop naar de badkamer en ik kleed me om.

Ik kom beneden en neem een appel waar ik van eet. Ik pak mijn autosleutels en vertrek naar school.

Op school aangekomen, zie ik aan de tijd dat ik veel te laat ben. Ik loop naar mijn les en als ik het lokaal binnen loop, zijn alle ogen naar mij gericht. Ik geef ze een waarschuwende blik en focus me op coach die me kwaad aan kijkt. "Mccal, je bent te laat. Alweer." "Ja, het spijt me. Het zal niet meer gebeuren." Hij fronst zijn wenkbrauwen en ik ga op mijn plaats zitten. Stiles en Scot kijken me ook al raar aan. "Wat?" vraag ik. "Je bood jouw excuses aan......aan coach." "Ja, dus? Wat is het probleem?" "Em, je doet dat nooit tegen hem. Je hebt altijd wel een tegenwoord." Ik haal mijn schouders op en focus me op de les wat niet zo heel goed gaat omdat ik me misselijk voel.

De les is nog maar 10 minuten bezig, en ik kan het nu al niet meer uit houden. Ik weet niet wat er aan de hand is maar ik hoor alles vandaag 10x zo luid waardoor ik super veel hoofdpijn heb, ik ben super misselijk en alles draait. Nu hou ik het echt niet meer uit. Ik sta op en ik loop de klas uit. "Mccal!" hoor ik coach nog roepen  naar me. Eigenlijk kom ik de klas niet uit. Want als ik in de deuropening sta, hoor ik een hard geluid in mijn oor. Het klonk als gegil, maar van verschillend mensen. Kinderen om precies te zijn. Ik zak door mijn knieën op de grond en ik grijp naar mijn oren. Er rollen verschillende tranen over mijn wangen. "Laat het ophouden!! Nu!!" schreeuw ik. Als het geluid nog harder word, begin ik nog harder te schreeuwen. Ik probeer op te staan maar het lukt niet. Het word zwart voor mijn ogen. Het laatste dat ik hoor is een persoon die mijn naam fluistert. Een bekende stem, maar ik kan niet plaatsen wie het is.

{Stiles}

Emily loopt plots weg, maar ze geraakt niet ver. Ik zie al meteen dat er iets mis is en ik loop naar haar toe, wanneer ze op de grond valt en naar haar ogen grijpt. Ik kniel naast haar neer en ik pak haar vast, maar ze merkt het niet. "Laat het stoppen!! Nu!!" schreeuwt ze. Daarna schreeuwt ze nog harder. Die schreeuw, het leek wel van een banshee. Ze probeert op te staan maar ze valt al snel terug. Ik kan haar nog net op tijd vangen. Maar het is al te laat, haar ogen zijn dicht. Ik kijk meteen op naar Scott, maar hij weet ook niet wat er is. "Stiles." zegt Lydia. Ik kijk haar aan en ze draait het gezicht van Emily een beetje om. Mijn ogen worden groot als ik zie dat er bloed uit haar oren komt. Ik pak haar op in bruidstyle en loop de school uit.

Ik leg haar in mijn jeep en ik rij samen met Scott en Lydia meteen naar Deaton. Onderweg belt Scott ook nog naar Jay en Spencer, die zijn ook onderweg. Daar aangekomen til ik Emily weer op en loop ik naar binnen waar ik haar vervolgens op tafel leg. "Wat is er gebeurt?" vraagt Deaton als we binnen komen. "We weten het niet. Het ene moment is alles normaal en het andere ligt ze te schreeuwen dat het op moet houden. Toen viel ze bewusteloos en kwam er bloed uit haar oor." "Is er eerder nog iets raars gebeurt." vraagt hij ondertussen hij allerlei dingen doet bij Emily. "Ja, ze was aardig tegen coach wat nooit gebeurd. Gisteren bedreigde ze hem nog. En ze schreeuwde als een banshee." Wanneer ik die woorden uitsprak, stopte hij meteen met alles wat hij doet en kijkt naar me op. "Banshee?" Ik knik. "Banshee." herhaal ik.  "Als ze echt zoals een banshee gilde, kunnen we nu niet veel doen. We moeten afwachten totdat ze wakker is en dan kunnen we vragen wat ze precies hoorde. Want ze moet dan iets gehoord hebben anders gilt ze niet zo." "En wanneer word ze wakker?" "Dat hangt van haar vanaf. Het kan misschien nog een uur duren maar het kan ook een week duren. Er moet wel altijd bij haar blijven want ik kan niet altijd hier zijn." "Ik blijf wel." zeg Scott nog voor me. Eigenlijk wil ik blijven, maar voor als er iets gebeurd is het handigste dat Scott blijft.

{Emily}

Ik hoor alle stemmen om me heen, maar ik kan niks terug zeggen hoe graag ik het ook wil. Ik hoor nog steeds al die kinderen schreeuwen, het wilt niet ophouden. Waarom hoor ik dit toch. Ik word er echt gek van. Want het is niet echt een prettig geluid. Ik voel dat iemand mijn hand vastpakt en er in knijpt. Maar omdat ik zeg maar verlamd ben en niks kan doen, weet ik niet wie. Ik wil zo graag nu opstaan en zeggen wat er is. Maar dat kan niet. Het is alsof het leven uit me word gezogen en ik langzaam sterf ofzo. Zo voelt het echt.

Het geschreeuw is eindelijk gestopt. Het heeft denk wel nog een uur geduurd. "Emily." hoor ik de zelfde stem als in het lokaal daarnet fluisteren. Ik ken echt die stem van ergens maar ik weet niet wie. "Emily." hoor ik weer. De stem blijf mijn naam herhalen. Maar het is niet een duistere stem, het is een stem die vriendelijkheid en liefde uitstraalt. Als ik weer mijn naam hoor, sta ik plots in het bos. Bij de nemeton toen die nog heel was. Het is een prachtige plek. Zo mooi fel groen en de grond vol met prachtige bloemen. Je hoort het water stromen van de rivier en de vogels fluiten. Het is zo rustgevend. "Ben ik in de hemel ofzo?" vraag ik luidop." "Nee Emily, dat ben je niet." dat de zelfde stem. Als ik achter me kijk, zie ik een vrouw staan naast de nemeton. De vrouw heeft net zoals haar stem een vriendelijke en liefdevolle uitstraling. Ik loop twijfelend en traag een beetje op haar af. Als ik dichter sta, herken ik de vrouw. Ik heb haar al gezien in een boek. Het boek van Deaton van alle griekse mythologieën. "Aphrodite?" vraag ik twijfelend. "Ja Emily. Ik ben het. Je moeder." Bij haar laatste woorden schrik ik een beetje. Ik pak mijn arm vast en ik kijk rond met heen, naar een uitgang. Het is misschien mijn "echte" moeder, maar ik vind het niet zo fijn hier. "Het is oké. Ik doe je niks. Ik kom je waarschuwen." Ik kijk haar nu recht in haar ogen. Ze heeft paarse ogen, zoals mij. Ze lijkt echt veel op me. "Wat bedoel je met waarschuwen?" "Issabella, ze leeft nog. En ze is sterker dan ooit tevoren." "Wat?" Ik dacht dat ik haar had vermoord?" "Nee, je hebt haar niet vermoord. Ik gaf jou en Scott een beetje van mijn kracht om haar zo lang mogelijk bewusteloos te maken, zodat jullie konden vluchten. Maar ze is niet dood." "Ik ben in de war. Waarom hoor ik die kinderen en waarom ben ik hier? Waarom niet Scott, hij heeft meer ervaringen hiermee dan ik." "Omdat jij de sterkste bent, Emily. Jij bent de machtigste supernaturel die er is. Ik heb jou samem met Scott uitgekozen." "Waarom wij? Waarom ik?" "Jij bent speciaal Emily. Heel speciaal. Je hebt het gewoon niet door hoe speciaal je bent. Je gaat nog veel goede dingen doen in je leven. Je gaat veel levens redden. Je gaat zelfs je leven inruilen voor een ander leven. Voor iemand die je heel dierbaar is. Maar de tijd dringt. Isabella en Gerard, ze zijn onderweg met een groot sterk leger. Een leger dat je nog nooit ben tegengekomen. Onderschat ze niet. Haal alle hulp die je kan krijgen. Zoek de rest van de 5. Je hebt ze nodig. Het is tijd Emily. Tijd dat je alle supernaturels en nog veel andere mensen van op de hele wereld gaat redden. Maar pas op. Ze zijn dichterbij dan je denkt. Vertrouw niet iedereen. Er kunnen nog verraders in je pack of in de buurt zijn. Mensen vanwaar je het nooit verwacht. Ik moet nu gaan. Ik ben altijd in de buurt. Via je ketting. Maar ook via he hart. Ik ben altijd bij je. Ik zie alles wat jij en Scott doen en zeggen. Pas goed op Scott. Er gaan dingen gebeurd en met hem in de toekomst. Beschermen hem met alles wat je hebt. Hij is je andere helft. Je moet je broer redden van zijn dood. Beschermen hem, met je leven." Dat is het laatste wat ze zegt. "Wacht kom terug. Wat bedoel je met zijn dood!?" Alles word weer zwart voor mijn ogen. En het geschreeuw is terug. Het wilt niet ophouden.

_____________________

Nieuw hoofdstuk. Sorry dat het zo lang duurde. Maar ik was op vakantie met super slechte wifi en ik was effe inspiratieloos. Ik had letterlijk geen idee want ik moest schrijven. Maar nu heb ik weer een heleboel ideeën. Dus gaat er niet meer zo lange tijd tussen zitten voor een nieuw hoofdstuk.