In love with my brother's best friend [1] (Teen Wolf Fanfiction)

Hoofdstuk 14

{Emily}

Lydia zat te huilen in mijn armen. En dat kan ik wel begrijpen. Ze zit vol met blauwe plekken en schrammen. Wat is er toch de afgelopen week gebeurt met haar? Ik troost haar en wrijf over haar rug. Ze maakt zich los en kijkt me bedroefd aan. "Ben je kwaad? Want als je dat bent dan snap ik dat wel." "Wat! Nee, tuurlijk niet. Hoe kan ik nu kwaad op je zijn. Ik wist dat er iets niet klopte en ik wist het zeker nadat ik jou hint heb ontvangen." " hoow, wacht. Hint?" zegt Scott die er tussen komt. "Ja. Dat heb ik toch gezegd. Toen in de kleedkamers. Jongens! Haar tas, die zou ze nooit achter laten tenzij dat er iets aan de hand is. Luisteren jullie wel als ik iets zeg?" "Ja. Maar we waren een beetje verbaasd en onder de indruk omdat je plots de jongens kleedkamer kwam binnen gestormt." Wow, wat. Was jij in de jongens kleedkamer?" "Ja maar dat is niet belangrijk." "Nee, inderdaad. Wat wel belangrijk is dat je terug bent. En dat je oké bent. Buiten die blauwe plekken dan." zegt Stiles en hij trekt Lydia in een omhelzing. Daarna volgt Scott die haar een knuffel geeft. "Lydia, ik ga jouw vandaag niet alleen laten. Jij komt met mij mee naar huis." zeg ik tegen haar. "Wat? En ik dan?" "Sorry Stiles. Maar Lydia gaat nu eventjes voor." "Nee dat hoeft niet." zegt Lydia. "Jawel. Stiles kan wachten." "Nee, dat kan Stiles niet." zegt Stiles in de derde persoon. Waarna hij met puppy oogjes kijkt. "Sorry Stiles. Morgen." "Beloof je het? "Belooft." Ik neem zijn hoofd vast met mijn handen en ik kus hem. Wat vrij lang duurt waardoor Scot met zijn ogen rolt. "Rol niet zo met je ogen. Het is schattig." reageert Lydia. "Sorry Lydia dat ik nu jouw ship ga verpesten. Maar jij bent deze hele week er niet geweest dus. Als je dacht dat jij en Aiden klef waren. Heb je hun 2 nog niet gezien." Nadat Scott dat heeft gezegd maak ik me los en draai ik me naar hem. "Jij moet je mond houden. Sinds dat jij en Malia samen zijn heeft ze meer bij jou geslapen dan bij haar eigen huis." Nu is hij stil. "Nu ben je stil hé. Denk je dat ik dat niet door heb ofzo." Ik grinnik omdat Scott niks terug zegt en loop naar de Jeep van Stiles. Lydia en Stiles gaan ook naar de Jeep en we vertrekken naar mijn huis.

Daar aangekomen zeg ik tegen Lydia en Scott dat ze al naar binnen mogen gaan en dat ik zo wel maar binnen kom. Ze knikken allebei en lopen naar binnen. Ik heb me zelfs nog niet helemaal omgedraaid naar Stiles of ik voel al 2 zachte lippen op de mijne. Ik trek me terug en kijk hem aan. "En jij hebt geen 10 seconden kunnen wachten tot ik me volledig had omgedraaid?" "Nee, sorry. Ik heb me al de hele dag ingehouden voor vanavond maar aangezien jij voor Lydia kiest moet ik me nu maar uitleven." En hij drukt zijn lippen weer op de mijne naar deze keer ga ik er wel in mee. Zijn handen rusten op mijn heupen. Mijn ene hand ligt in zijn hals en de andere zit ik zijn haar. Na een aantal minuten laten we los en hijgen we nog effe na. "Ik moet nu echt naar binnen gaan. Lydia wacht op me." "Oké, ga dan." "Sebiet, jaag me niet zo op." En ik druk weer een kus op zijn lippen. Nadat we elkaar hebben los gelaten nemen we afscheid en ga ik naar binnen. Als ik binnen ben merk ik dat er niemand beneden is. Lydia is vast al naar boven gegaan. Ik loop naar boven en ga mijn slaapkamer in. Daar zit Lydia me al op te wachten met een grote grijns op haar gezicht. "Het gaat wel heel goed tussen jullie hé." Ik knik en heb een grote glimlach op mijn gezicht. "Ik ben blij voor je." en ze geeft me een knuffel. "Kom, ik geef je andere kleren dan leg ik die natte bij de verwarming dan kunnen ze drogen." Ze knikt en loopt achter me aan en ik geef haar een setje kleren om in te slapen. Ze kleed zich om en ik doe dat ook. Als we omgekleed zijn gaan we in bed liggen en gaan we slapen want het is al vrij laat en morgen word waarschijnlijk een vermoeiende dag.

----------------------

De volgende dag word ik wakker doordat er een hand in mijn gezicht slaat. Daarna hoor ik de stem van Lydia. "Sorry..." "geeft niet." Ik sta op en ik doe iets makkelijk aan. Omdat we vandaag toch niet naar school gaan om de redenen genaamd Lydia die nu nog half slapend in mijn bed lig. Als ik er zo over nadenk skippen we wel heel vaak school. Scott heeft de rest al gevraagd om naar hier te komen omdat Lydia terug is. En dan krijgen we hopelijk uitleg van Lydia over wat er gebeurt is. Als ik uit de badkamer loop zie ik dat Lydia al weg is. Waarschijnlijk beneden gaan eten die zal vast wel veel honger hebben. Ik loop ook naar beneden en begin ook aan mijn ontbijt die bestaat uit een appel en yoghurt. Scott komt ook naar beneden gelopen, begroet ons en begint dan ook met eten. "Waarom is het zo stil?" vraag ik om de stilte te verbreken. "Omdat niemand iets te zeggen heeft denk." antwoord Lydia. "Ik vind irritant." "Zeg dan iets waar we over kunnen praten." zegt Scott. "Hoe laat komt de rest?" "Rond 12uur ofzo maar Ethan en Aiden kennede pas om 2 uur dus rond half 3 is iedereen er. "Die kunnen ook nooit op tijd komen." "Zo ken ik nog iemand." Ik kijk hem geïrriteerd aan. "Ik kom niet altijd te laat." "Meestal wel." "Ja okey maar als ik dan te laat ben is dat maar 5 minuten ofzo en geen 2 uur." "Dan nog is het irritant." "Sorry dat ik een vaste slaper ben en dat ik vaak door mijn wekker heen slaap." Ik zet de afwas in de lavabo en ga naar de badkamer om mijn tanden te poetsen.

----------------------------

Rond half 3 is iedereen er. Zoals Scott al vanochtend zei waren Ethan en Aiden te laat. Nadat iedereen klaar was met Lydia een knuffel te geven gingen we zitten zodat Lydia kon vertellen wat er gebeurt is. "Eerst een vooral wil ik mijn excuses aanbieden tegen Hayden en Malia want ik was niet zo aardig tegen jullie dus het spijt me." "Lydia dat is oké. Het geeft niet." "Het begon allemaal op de avond van het feest. Ik wou net naar huis gaan maar dan kon niet want ik werd tegen gehouden door een man. Ik weet niet wie het is want hij droeg een masker en had een stem vervormer maar aan de lichaamsbouw te zien was het een man. Hij zei dat ik moet mee werken met zijn plan en alles zou moeten doen wat hij zei anders waren er zware gevolgen. In het begin werkte ik natuurlijk niet mee maar na een tijd begon hij jullie allemaal te bedreigen en vooral Emily. En ik voelde dat het echt was. Ik voelde dat ik moest meewerken en dat hij echt gevaarlijk was. Dus werkte ik mee. Ik vroeg wat ik moest doen en hij zei dat ik de volgende dag heel stuk moest zijn en als er dan iemand vroeg wat er was dat ik moest uitvliegen tegen die persoon zodat ze me ging haten maar ik ken jullie, jullie zouden me nooit haten voor dat. Maar ik werkte toch mee. Ik moest als ik alleen was naar een plek gaan maar ik wist dat dit slecht ging aflopen dus liet ik mijn tas achter zodat jullie die konden vinden en dan erachter zouden komen dat er iets aan de hand is en dat is ook gelukt. Maar toen ik naar die plek ging moest ik eerst 5 minuten wachten maar toen voelde ik een harde klap vanachter op mijn hoofd en toen werd alles zwart. Ik werd wakker in een zwarte ruimte. Ik was vastgebonden op een stoel en daar zat ik de hele week op. Ik ging er niet af. In de ruimte stonden ook tv met beelden van elke ruimte waar we komen en elke slaapkamer. Dus ik heb elke seconde van de dag gezien vanaf dat Emily bij Dereks loft was heb ik alles gezien maar dan ook echt alles." Ze hield een kleine pauze en toen ze dat zei van dat ze alles had gezien keken ik en Stiles naar elkaar. Maar niemand merkte het op want ze waren te druk met Lydia bezig. "Ik was overal bij. Wat jullie deden, deed ik ook. Wat jullie zeiden, hoorde ik. Ik heb zeg maar niks gemist. Tot dat Scot en Emily alle camera's vonden en ze allemaal kapot sloeg. Hoe jullie die vonden weet ik niet en die persoon waar ik bij was ook niet." "Die persoon wat heeft die allemaal gedaan bij jou?" "Niet heel veel. Maar telkens als er iets verliep zoals het niet  moest verlopen dan sloeg hij mij dus hij heeft me wel een aantal keer geslagen. Maar ik heb iets gezien, in de kamer van Stiles. Toen Emily bij Stiles bleef slapen toen zag ik iets in de kamer." Toen Lydia verder wou gaan kreeg ik weer een naar gevoel. En Scott ook. "Lydia stop met praten!" Toen ik dat zei keek ze me verbaasd aan. "Waarom?" "Dat kan ik nu nog niet uitleggen. Maar je mag niks zeggen tot ik het zeg. Snap je dat?" Ze knikt voorzichtig. Ik en Scott zochten door het hele huis maar we vonden niets. Toen we terug beneden kwamen wist ik het. Het was Lydia, die we nu niet konden vertrouwen. Ik liep terug naar boven om een setje kleding te pakken en ik liep terug naar beneden. Ik gaf het aan Lydia en zei dat ze dit moet aandoen en het jurkje aan mij moest geven. Ze deed dat en gaf het jurkje aan mij. Ik gooide het op tafel en begon het stuk te scheuren. "Sorry Lydia. Ik geef wel een nieuwe." Ze keek me kwaad aan waarschijnlijk omdat ik één van haar favoriete jurkjes nu aan het kapot maken ben. Maar het was niet voor niks. Ik vond een microfoontje. Het was in haar jurkje genaaid. Ik liet het zien en ze keek me verbaasd aan. Toen liet ik het op de grond vallen en trapte ik erop. Ik deed het teken ze terug mocht praten. "Emily, ik wist echt niet dat dat er was. Het spijt me." "Het geeft niet." "Maar hoe wist je dat dat er was?" "Dat leg ik later wel uit. Maar vertel nu wat je heb gezien." "Ah ja. Dus toen jullie sliepen stond er plots een vrouw in de kamer. Dat was rond 11 uur denk." "Een vrouw?" "Ja, een vrouw. Het was geen gewone vrouw. Het was eerder een schim. En toen ze jullie zag, lachte ze. Maar echt een gemeende lach. Alsof ze blij was om jullie zo te zien." Ik stond op en liep naar de tafel waar het boek van Deaton ligt. "Hoe zag die vrouw eruit?" vroeg ik ondertussen. "Ze was nog vrij jong. Denk rond de 20 ofzo. Ze droeg een lang wit kleed maar echt een mooi. Ik zou het zelf nog dragen op mijn bruiloft. Haar haar was opgestoken en er zaten bloemen in. En haar ogen waren paars. Net zoals die van jou als ik er nu zo over na denk." "Aphrodite." fluisterde ik. "Wat??" vroeg ze verward. Ik draaide het boek om zei weer. "Aphrodite." "De godin van de liefde.... En waarom zou ze in de kamer van Stiles staan en naar jullie lachen?" "Omdat ze technisch gezien de moeder van mij en Scott is." zeg ik aarzelend. "Wat!?" "Je hebt wel een paar dingen gemist." En toen begon ik haar alles uit te leggen.

"Wow, dat....is....zo....cool!" reageert ze enthousiast. Ik verschiet er van dat ze zo reageert. Een normaal persoon zal juist verbaasd zijn of het niet willen geloven en zeggen dat ik gek ben. Maar Lydia reageerde er heel goed op waar ik ook wel blij om ben. Alles is terug normaal. Ik bedoel wat je normaal kan noemen.