Only a vampire can love you forever

18: De maan

"Welterusten!", riep Jade nadat ze onder de dekens was gekropen. Nog geen minuut later stond haar moeder naast haar bed om een kus te geven. "Nou, welterusten Jade.", zei de moeder van Jade nog toen ze in de deuropening stond.
"Mam nog een vraag."
"Ja Jade?"
"Mag mijn deur alsjeblieft op slot vanavond."
"Maar wat nou als er Brand uitbreekt ofzo?", vroeg de moeder van Jade.
"Maar mam. De deur klappert vaak omdat mijn raam op een kier staat."
"Dan doe je het raam dicht Jade."
"Maar dan krijg ik hoofdpijn!"
"Voor deze ene keer dan, omdat je een verwarde dag hebt gehad."
"Dank je mam!", riep Jade terwijl ze naar haar kamerdeur liep met de sleutel in haar hand.
Snel draaide Jade de deur op slot. Ze wachtte tot dat ze de deur van de woonkamer weer dicht hoorde gaan en knipte het licht aan. Snel kleedde Jade zich uit en bedacht ze wat ze aan zou trekken.
Uiteindelijk koos ze voor een wit rokje tot boven haar knieën en een wit topje met vele kanten randjes en open schouders.
Ze deed er een panty bij, een licht gekleurde.
Ze deed wat bedel armbandjes om en een kettinkje, nog net geen joker, met een maantje eraan.
Ze wist dat ze het niet als een date moest zien, maar toch. Misschien was dit wel de laatste keer dat ze hem kon zien.
Jade liep naar haar spiegel met haar make-up koffertje. Ze koos voor een apparte ooglook. Zwarte eyeliner met een witte eyeliner daar boven. Allebei met wing. Daarna had ze wat met wat ijsblauwe oogschaduw veel details aan gebracht. En niet te vergeten, twee laagjes mascara. Na haar ogen deed Jade een peach kleurige lipstick op. Toen waren haar haren aan de beurt.
De laatste tijd was haar haar van zichzelf steeds meer gaan krullen. Dus er was bijna niets meer te verbeteren. Jade spoot er wat haarlak in en moest toen nog schoenen kiezen. Eerst wilde Jade voor haar hakken gaan, maar bedacht toen dat dat niet handig zou zijn als ze moest rennen of vluchten.
Dus uiteindelijk koos Jade voor haar witte sandalen met ijsblauwe edelsteentjes. Toen was het wachten.

Felix had besloten om als vampier te gaan. Misschien zal Jade schrikken, maar zich vermommen had toch geen zin meer. Ze had zijn ware aard al gezien. Felix kleedde zich om in pak. Het was een zwart pak met een witte bloes en bloedrood strikje. Hij dronk nog even een glas bloed en vertrok toen in het duister van de nacht.

Het was één uur. Over een half uur moest Jade in het park zijn. Jade liet alles thuis en opende zo stil mogelijk het raam. Haar raam kwam uit op het schuurtje in de achtertuin.
Jade stapte door het raam op het dak van het schuurtje. Stilletjes liet Jade zich zakken. Het was donker. Er scheen alleen wat licht van de lantarenpalen en het licht van de volle maan. Het was een heldere nacht, bijna geen wolken te bekennen.

Felix liep stevig door naar het park. Onderweg kwam hij een perkje witte rozen tegen. Hij trok zijn dolk en snee er een paar af. Hiermee maakte hij een klein boeketje.
In de verte hoorde hij het gehuil van een weerwolf naar de maan.
"Het kan nog gevaarlijk worden vannacht.", constateerde Felix.
Hij kwam in het park aan en ging op het bankje zitten waar ze ook hadden gezeten op de verjaardag van Jade.

Jade was halverwege toen haar iets opviel. Haar haar! Jade schrok toen ze haar haar bestudeerde. Het was boven dof blond geworden met een dip die naar ijsblauw. Het enige wat jade bij zich had was een klein spiegeltje, altijd voor noodgevallen. Ze pakte het tevoorschijn schijn en bekeek zich zelf.
Haar haar zat nu in perfecte krullen. Onder haar ogen bevonden zich sterretjes, stipjes en streepjes in een krijtwitte kleur. Haar rokje en topje hadden nu ook ijsblauwe details gekregen. Er bevonden zich witte tatoeages op de armen en benen van Jade.
In sjok stond Jade stil. Ze probeerde het wit er af te poetsen maar het ging echt niet weg. Ze had nu twee opties. Naar huis gaan en hopen niet betrapt te worden of doorlopen naar Felix. Ze ging toch maar voor de tweede optie. Problemen had ze waarschijnlijk toch al.
Jade liep stevig door. Toen de kerkklok twee uur sloeg liep Jade het park binnen. Daar op het wit geschilderde bankje zat een schuw persoon. Voorzichtig liep Jade richting het persoon.
"Ehh... Felix?" , vroeg Jade voorzichtig.
De persoon draaide zich richting Jade. De ogen reflecteerde het licht van de maan. Jade schrok en deinsde achteruit.
De blik veranderde in een zachtaardige glimlach die sprak, "Fijn dat je er bent Jade. Kom."
Twijfelend liep Jade naar het bankje en nam plaats. Aandachtig bestudeerde Jade het vampierse gezicht van Felix.
"Dus zo zie je er echt uit.", zei Jade zachtjes. "Het spijt me dat je er zo achter moet komen Jade.", zei Felix terwijl hij zijn gezicht weg draaide.
"Waarom verschol je je voor mij?", vroeg Jade dringend.
"Je zou me een bedreiging vinden.", zei Felix gebroken. Stilletjes staarden ze beiden voor zich uit. Nu keek Felix voor de eerste keer aandachtig naar Jade.
"J.j...jjee..h..h..haar...", stotterde Felix wijzend, "En de witte tatoeages.."
Jade probeerde haar arm tatoeages te bedekken en keek weg.
"Hoe kom je eraan?", vroeg Felix terwijl hij zijn ogen tot spleetjes had geknepen.
"Weet ik niet." Zei Jade zachtjes.
"Hoezo weet je dat niet!", riep Felix verontwaardigd.
"Ik was onder weg naar hier toen me opeens mijn haar opviel. Toen zag ik ook mijn tatoeages. Ik heb ze geprobeerd weg te boenen maar het is onmogelijk.", zei Jade, bang om aangevallen te worden door Felix.
Felix trok zich terug, "Sorry, ik dacht dat je..."
Jade had één wenkbrauw opgetrokken, "Dat ik wat?"
"Ik dacht dat je een elf was.", zuchtte Felix.
"Ik een elf! Je bent gek.", lachte Jade. Op dat moment begon er een kometen regen. Duizenden vallende sterren waren te zien in de lucht. Aandachtig staarde Felix en Jade ernaar. Na ongeveer vier minuten was het opgehouden.
"Wauw, dat was prachtig.", zei Jade dromend.
Felix staarde Jade aan en wees. "Wat is er aan de hand Felix?", vroeg Jade geschrokken.