Ben Aşıkken

Bölüm 7

Hikâyenin gidişatı ile ilgili yorumlarınızı bekliyorum.

Lütfen daha çok yorum yazın ❤

"Ah tamam. Seni bekleyeceğime söz
yemin her ne ise ediyorum. Zaten yarın da birlikteyiz."

"Olsun ben uyarayım. Hem belki bir iki kadın ile konuşma fırsatım olur."

"Tamam tamam. Bekleyeceğim. '' telefonu kapattık.

Ece ve Ege yarın beni ziyarete geleceklerdi. Hatta Ece bende bir gece kalacaktı. Biraz Aile Sağlık Merkezi'ne gelip benimle hastalar ve gebeler ile konuşacaktı. Hem birlikte vakit geçirmiş olacak hem de iş yapmış olacaktık. Ece ile eski zamandan bu yana birlikte bir şeyler yapmaya bayılıyordum. Çünkü ikimizde her zaman önemli olan noktayı anlıyor, ortak hareketler ediyorduk. Art arda sormuş olduğumuz sorularda bile ortak bakış açımız ortaya çıkıyordu.

Evde kendime kahve hazırlarken aklım o geceye gitmişti. Ali Mirza'nın beni eve bıraktığı geceye...

Araba evin önünde durduğunda ikimizde de bir sessizlik hakimdi. Kim ne diyeceğini bilmiyordu. Bu sebeple ben başladım. ''Tekrar teşekkür ederim. Başımdan tek başıma da def ederdim ama siz bunu hızlandırdınız.'' dedim tebessümle.

''Ha illa ben yapardım zaten diyerek gücünü kanıtlayacaksın değil mi?'' Şahsen bu karşılığı beklemiyordum. Ali Mirza bu gece beni çok şaşırtıyordu.

Omuz silktim. ''Kurtulamasam da birinin vicdanını ömür boyu sızlatacak bir yara olurdum. Yani eğer başıma bir şey gelseydi. Ama evet güçlüyümdür.''

Bu sefer onun da tebessüm ettiğine emindim çünkü yan profilden gamzesi harika bir şekilde kendisini belli ediyordu.

Harika bir şekilde?

Hızla kendimi topladım. ''Iı tekrar teşekkür ederim. Size borçluyum.''

''Borç yok. Kim olsa aynı şeyi yapar.''

''Yani, ondan pek emin değilim ama..'' dedim dalgınca.

Bedenini de bana dönerek konuştu. ''Bak buradaki insanlar kötü değildir. Biliyorum sana garip geliyor ama atalarımız bu şekilde görüp büyüdüler. Bizim biraz daha ılımlı yaklaştığımıza emin olabilirsin. Elimizden geleni yapmaya çalışıyoruz. Bu gece yaşadığın şeye göre burayı değerlendirmeni istemem. Onlar zaten cezalarını çekecekler. Böyle bir şey ilk defa burada oluyor ve son olacak.''

Başımı öne eğip onaylarcasına salladım. ''Anlıyorum. Bende anlayışlı olmaya çalışıyorum.''

''Biliyorum.'' Başımı kaldırıp ona baktım. Kısa bir süre göz göze geldikten sonra buna daha fazla dayanamayacağımı fark edip yerimde kıpırdandım.

''Ben gitsem iyi olacak. Tekrar teşekkürler ve iyi geceler.''

İyi geceler dedikten sonra hızla arabadan inip daireme geçtim. Kendimi hiç mi hiç iyi hissetmiyordum.

Kahvemin eşliğinde aklıma gelen bu anı tüylerimi tekrar ürpertmişti. Ali Mirza değişik bir adamdı. Buralıydı ancak buralı değildi. Neşeliydi ancak bir o kadar da ağır başlıydı. Kafam oldukça karışmıştı.

Kahvemi bitirip bardağımı çalkaladıktan sonra evden çıktım.

Hep birlikte Aile Sağlık Merkezine giderek güne başlamıştık. Klasik bir gün sayılırdı. Ciddi olmayan hastalıklar, ilgi bekleyen bebekler ve en önemlisi bilgiye aç anneler. Her ne kadar çocuk gelişim uzmanı olmasam da üniversitede gittiğim konferanslar doğrultusunda öğrendiklerimi annelere aktarıyordum. Özellikle kız ve erkek bebekleri arasında ayrım yapmamaları gerektiğini direkt söylemesem de bunu ima ediyordum. Çünkü direkt söylemektense ima etmek her daim daha etkili olurdu.