ZENGİN KIZ FAKİR OĞLAN

İlk Gün - Bölüm 1

MERHABA ARKADAŞLAR YENİ BİR HİKAYE, YENİ BİR MACERAYA BAŞLIYORUZ. UMARIM KEYİF ALACAĞINIZ BİR HİKAYE OLUR. KEYİFLİ OKUMALAR...

MEDYA: BUĞLEM KESKİN

BÖLÜM 1

Sevilmek güzel şeydi. Herkes tarafından değer görmek, neredeyse hemen her şeye sahip olmak güzel şeydi. Arabanın olması, güzel bir villada oturuyor olmak, kredi kartının limiti olmaması, çok kültürlü ebeveynlere sahip olmak çok güzel şeylerdi. Arkadaş çevrenin fazla olması, babanın her yerde tanıdığı olması, canın sıkıldığında özel uçağına atlayıp Dubai'ye gidebilmek...

Hepsi fazlasıyla güzel ve değerli şeylerdi benim için. Ama artık fazlasıyla sıkıcı gelmeye başlamıştı. Şımarık olduğum su götürmez bir gerçekti ama bu konuda şımarıklık yapmıyordum. Artık sahip olmak istediğim şeylere babamın parasıyla veya tanıdıklarıyla değil de kendi çabamla sahip olmak istiyordum. Arkadaş çevrem sırf param olduğu için değil de bana değer verdikleri için, beni gerçekten sevdikleri için yanımda olsun istiyordum.

Erkek arkadaşım sırf çok güzel bir yüze ve vücuda sahip olduğum için veya sırf babalarımız ortak diye benimle birlikte olmasın istiyordum. Birilerinin artık benimle ben olduğum için arkadaş veya sevgili olmasını istiyordum. Belki yine annemin tabiriyle şımarıklık yapıyordum ama istediğim şey artık bu zengin ve kolay yaşam değildi.

Yanlış anlaşılmasın ailesini sevmeyen, onların maddi durumundan nefret eden veya tam tersi onların varlıklarıyla övünen biri değildim. Ama sıradan biride değildim. Gerektiği zaman istediğimi yapmış, gerektiğinde ailemle kavga etmiş birisiydim. Tıpkı şu anda yaptığım gibi.

'' baba, lütfen. Sen bari bana anlayış göster'' yalvaran gözlerle babama baktım. Biliyordum bu bakışlarıma asla dayanamazdı. Önceden. Annem onu doldurmadan önce.

'' yeter Buğlem! Babanın salı günü çok önemli biz iş gezisi var. Dinlenmesi gerekiyor '' diye azarı çeken elbette annemdi. Azar yiyecek ne yaptığıma gelecek olursak: artık koleje değil de devlet okuluna gitmek istediğimi söylememle başladı her şey. Aileme artık normal, dikkat çekmeyen sıradan birisi olmak istediğimi anlatmaya başlamamla da zirve yapmıştı olanlar. Elbette yaşadığım evden ayrılacak veya babamın sağladığı imkanlardan tümüyle vazgeçecek değildim. Sadece okulumu değiştirmek istiyordum o kadar. Normal bir hayata okulumdan başlamak istiyordum o kadar.

'' ama anne, her zaman kararlarıma saygı göstermiştiniz. Neden bu seferde aynını yapmıyorsunuz?''

Bir taraftan annem diğer taraftan ablam benim asla orada yapamayacağımı, beş dakika kalamadan arkama bakmadan kaçacağıma söyleyip duruyorlardı. Neymiş ben on yedi yıllık yaşamımı rahatlık ve varlık içinde geçirmişim. Sıradan yaşam bana göre değilmiş falan. Bu sözlerle babamı dolduruşa getiriyorlar ve ben hiçbir şey yapamıyordum. Yalvaran gözlerle babama bakmak dışında.

''ortada bir karar görseydim elbette saygı gösterirdim tatlım. Her neyse bu konu kapansın artık. Çisem, kızım sende kardeşini odasına çıkar. Biraz müzik falan dinleyip kendine gelsin hadi '' dedi yasemin sultan. Yine onun istediği oluyordu. Bıkkınlıkla ayağa kalkıp ablamın kolunu omzuma atması izin verdim. Yarın şansımı tekrar deneyecektim.

'' Buğlem?'' babamın sesini duymamla anında ablamın kollarından sıyrıldım.

'' efendim babacım ''

'' bu konuda ciddi misin sen? Yani gerçekten yapabileceğine inanıyor musun?''

'' Evet baba. Eğer gerçekten böyle bir şeyin üstesinden geleceğimi düşünmeseydim asla karşına böyle bir kararla gelmezdim. '' dedim. Babam beni tanıyordu. Ve bu evde beni dinleyen ve anlayan tek ebeveynimdi. Ablam ve annemle düşüncelerimiz asla uyuşmazdı. Benim hala bir çocuk olduğumu, çocuk gibi düşündüğümü söyleyip dururlardı. Asla sonuna kadar beni dinlemezlerdi. Ablamla aramızda dört yaş olmasına rağmen hiçbir zaman aramızda abla kardeş bağı kuramamıştık. O hep ben merkezci biri olmuştu.