ZENGİN KIZ FAKİR OĞLAN

Gerçek - Bölüm 16

ZENGİN KIZ FAKİR OĞLAN 16

EVET ARKADAŞLAR GECİKMELİ YENİ BÖLÜM. GECİKME NEDENLERİME GELECEK OLURSAM, FİNAL SINAVLARIM, BÜTLERİM, DGS SINAVIM, STAJIM, STAJ DOSYAM DİYEBİLİRİM. BUNLARA EK OLARAK ABLAMIN NİKAHI KIZ KARDEŞİMİN NİŞAN VE DÜĞÜNÜNÜ SAYABİLİRİM. İNANIN BAŞIMI KAŞIYACAK VAKTİM YOKTU. BU BÖLÜMÜ BİLE ZAR ZOR YAZABİLDİM. 

BU YÜZDEN BANA ÇOK KIZMAYIN VE YILDIZA BASIN :d KEYİFLİ OKUMALAR...

İnsan, zamanı durdurmak istediği yere aittir derler. Bu cümleyi ilk okuduğum zaman anlamını tam olarak kavrayamadığımı biliyordum. Ama şimdi bu cümlenin ne demek olduğunu hiç anlamadığıma emindim. Ben, bu cümlenin anlamını o zaman hiç kavrayamamıştım. Bunu şimdi daha iyi anlıyordum.

Anlıyordum çünkü, ben şu an zamanı durdurmak istiyordum. Zamanı durdurmak ve sonsuza dek bu anda kalmak istiyordum. Anlıyordum çünkü, içimden bir ses bu ana ait olduğumu söylüyordu. Saniyeler süren o sürede kendimi yeniden bulmuş hissediyordum. Sanki yeniden doğmuştum. Sanki içimde yıllardır ölü olan toprak uyanmış yeniden çiçek açmıştı.

Gönlüme bahar gelmişti. Görkem'in öpücüğü gönlüme yeniden baharı getirmişti. Tam her şeyden umudumu kaybettiğim zamanda karşıma çıkmış, umutlarımı yeniden diriltmişti. Bunun sevinciyle gülümsediğimi hissettim. Ama bunu yapar yapmaz Görkem'in dudaklarımı kapatan dudakları benden ayrıldı. Ve dudaklarım üşüdü.

Birkaç saniye olanları hazmetmem için kapalı gözlerimi açmadım. Bu anın rüya olmasından korkuyordum. Eğer rüyaysa bile birkaç saniye daha o anın hayaliyle yaşamak istiyordum.

Görkem'in yanaklarımda olan elleri de yavaşça düşerken yanaklarımda üşümeye başladı. Artık gözlerimi açmam gerektiğini düşünüp göz kapaklarımı yavaşça araladım. Görkem karşımda gözlerine çökmüş pişmanlıkla bana bakıyordu. Karşımda pişman bir çift göz bulacağımı bilseydim hiç aralamazdım gözlerimi.

'' Buğlem ben... '' deyip sustu Görkem. Ne söyleyeceğini bilemiyormuş gibi sıkıntılıydı. Neden bu kadar sıkıntı içindeydi? Neden gözleri pişmanlıktan neredeyse gözyaşı dökecek gibi bakıyordu?

'' Görkem, neler oluyor? Ben bu olanlara anlam veremiyorum. Neden yaptın bunu? ''

Aslında söylemek istediklerim kesinlikle bu cümleler değildi. Ama gözlerindeki ifade, asıl söylemem gerekenleri söylersem pişman olacağımın da kanıtıydı.

Birkaç adım geri çekildi. Ve gözleri bir kez daha arkama kaydı. Bu sefer bende dönüp baktığı yere baktım. Ama kimse yoktu. Tekrar başımı Görkem'e çevirdim. Cevaplara ihtiyacım vardı.

'' Görkem? Neler oluyor?'' diyerek bir kez daha sordum. İçimde korkunç bir his peyda olmuştu.

'' Buğlem... '' deyip bir kez daha sustu. Bu durum içimdeki hissin dayanılmaz derecede artmasına neden oldu. Bir şeyler oluyordu. Ve olan her neyse beni kötü etkileyecekti.

'' Buğlem, ben çok özür dilerim. Ben... ben seni öpmek istememiştim. Sadece arzularıma yenik düştüm. Güzel kızsın. Hatta çok güzelsin. Ama bu öpücüğü yanlış anlamanı istemiyorum. Sana karşı bir şeyler hissediyor değilim. Ben... ''

Söylediklerini anlayabilmem birkaç saniyemi almıştı. Sanırım beynimin algılamak istediği sözler bunlar olmadığı için dumura uğramış, algılamayı reddetmişti. Tıpkı benim gibi. Söylediklerinin benim uydurmam olmadığını teyit etmek için bir kez daha sordum.

'' ne?''

Görkem az önce uzaklaştırdığı adımlarını tekrar öne atarak bana yaklaştı. Acı çekiyor gibiydi. Bu durumuna üzülmek istedim. Ama önce söylediklerinin gerçek olup olmadığını anlamam gerekiyordu.