Salgın tüm dünyaya yayılır ve ardından dünya ekonomisinin çökmesiyle üçüncü dünya savaşı başlar.
Bu süreçte eski lise arkadaşları öyle bir zorluk yaşarlar ki, önceleri ayrılmalarına sebep olan şey, şimdi onları bir birine bağlayan en büyük etken olu...
Yanımda yürüyordun Milena, düşünsene, yanımda yürümüştün! Aşık biri için ne büyük nimet değil mi?..
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hiç tanımadığınız birinin gülüşü daha ilk karşılaşmanızda hoşunuza giderse, karşınızdakinin iyi bir adam olduğundan tereddüt etmeyiniz demiş Dostoyevski. Ben, daha revirdeyken gülümsemesiyle acılarımı unutmuşken, nasıl tereddüt edebilirdim ki ondan?..
Gülerken, iri gözlerinin yok oluşundan, yanağında gözüken minik oyuğa kadar sevmiştim hatta. Tereddüt etmeksizin, tüm duygularımı sonuna kadar yaşayarak... Fakat galiba sorun, zaten bundaydı. Endişesiz duygular, biraz sonra kontrolsüzleştiğinde artık çok geçti çünkü.
İnsan her duygusunu sonuna kadar yaşamalı elbette ama bir yerde tereddüt etmeyi de bilmeli. Hayır, kendi duygularından değil, o duyguları yaşarken, karşısındakine nasıl etki ettiğinden şüphe etmeliydi bence.
Ben, bunu başaramadığım için şimdi onunla normal bir şekilde konuşamıyorduk aslında. Konuşmak istemiyor, bir birimize zarar veriyorduk istemeden.
Bu ne zamana kadar böyle devam edecekti, hatta devam edecek miydi bilmiyorum ama eskileri hatırlamak acı verici oluyordu bir yerden sonra. Gözlerimin dalıp gittiği her hatıra, buruk gülümsemelerle başlıyor olabilirdi, fakat sona yaklaştıkça uçurumu boylayan düşlerim vardı benim.
O gün Jeongguk'un gözlerinde gördüğüm duygular o kadar yoğundu ki, zaten uykusuz geçen günlerim sonsuz bir kabusa dönüşmüş, ruhum allak bullak olmuştu. Kalbimdeki bitmek bilmeyen sızı on altıma aitti, zar zor zaptettiğim bu acı, aniden ve yeniden yeşermişti. Fakat o yeşerdikçe, kalbimdeki diğer çiçekleri kuruttuğunun farkında mıydı acaba?..
Aklımdaki düşüncelerde yaşıyor gibiydim bir kaç gündür. Rutin geçen hayatıma yenilik istememi yanlış mı anlamıştı tanrı, anlayamıyordum. Ben eskilerde kaybolmaktan korkuyorken, şimdi bugünüm bile dünüm oluvermişti.
Şimdi de, kulaklığımda dönüp dolaşan şarkının etkisiyle sıkışan kalbimin acısına ağlıyordum. Hayır, bu acı sadece müziğin etkisiydi. Ayrıca, uykusuz olduğum için gözlerim biraz daha hassaslaşmıştı, o kadar...
Normalde ıslanmaktan nefret eden ben, şimdi yağan yağmurda buluyordum tesellimi. Hiç değilse insanlardan gizliyordu gözyaşlarımı. Hayır, asla onunla yağmurlu günlerde yaptığımız dansları hatırlamıyordum bile. Ben güneşe aşıktım, yağmur sadece korunmak içindi hatıralarımdan... Hayır hayır, bana garipçe bakan insanlardan...
Elimde sıkıca tuttuğum küçük fotoğraf, ısınmaya çalıştığım kırmızı atkım ve beni nereye götürdüğünü bilmediğim titreyen ayaklarım... Yağmurlu, gri bir şehrin tam da ortasında, öylece boş boş adımlar harcıyordum belki beni nefes almaya bile zorlayan düşüncelerden kurtarır diye...
