CHAPTER 8
"Fuck!" Jerome exclaimed, running a hand through his hair. "Fuck! Fuck!" Nichole stared at him. Worry written all over her face.
"Look Jerome, alam kong hindi maganda ang mga nakikita natin, kaya naman kailangan nating makapag-isip kung paano agad tayo makakalabas dito ng buhay." Wika ni Nichole.
"I'm so sorry Nichole." Napagtanto ni Jerome na hindi na dapat sila sumama papunta dito. Tama nga sila maraming namamatay sa curiousity sa katawan. Patay na si Ace. Ang pinakamatalik niyang kaibigan simula ng mga bata sila. Nawala na parang bula sa isang gabing hindi inaasahan. Na parang ang ilang taong pinagsamahan nila ay wala lang.
"Jerome, wala kang dapat ihingi ng sorry sa lahat ng nangyari. Sarili naman nating desisyon ang pumasok dito kaya kung may sisisihin man dito ay ang ating mga sarili. Nagpadala tayong lahat sa mga naririnig natin tungkol sa bahay na ito. Wala man akong masyadong alam tungkol sayo pero isa lang ang gusto ko. Ang makalabas dito ng buhay at buo. So, let's make it happen." Wika ni Nichole at tumayo na mula sa kaniyang pagkaka-indian sit.
Inaasahan niya sa kaniyang sarili niya na mas magiging matapang siya sa inaakala niya sa sarili niya.
"Okay. Okay. Kakayanin natin ito. Kakailanganin lang nating..." napalingon si Jerome sa silid na kung saan naso-suffocate na sila na nawawalan na ng pag-asa kung paano sila makakalabas dito. "Hanapin ang mga salamin. Siguro pwede naman iyong mabasag." Paliwanag niya.
Ngunit napatingin ng may pagtataka si Nichole sa kaniyang sinabi. "Anong salamin, Jerome?"
"The thing that threw us behind to get us here. Yung maze of mirrors." sagot naman ni Jerome habang naalala ang nangyari sa kaniya ng makita niya ang walang mukhang babae. Hindi niya ito makakalimutan.
"Ano bang pinagsasabi mo Jerome? Nalaglag tayo sa butas mula diyan sa ceiling." wika ni Nichole habang itinuturo ang butas na kaniyang sinasabi. Ngunit nagulat siya ng wala na ang butas na kaniyang pinaglaglagan. "I swear it was there."
Tinignan naman ni Jerome ang paligid at nagbabakasakaling makita niya ang maze of mirrors at nakita niyang wala na rin ang mga salamin. Pader na ang nakapaligid sa kanila.
"Hindi ko maintindihan." Wala sa sariling wika ni Jerome. "Just let's get out of here!" he bellowed, words echoing off the walls so loudly that it made him, and Nichole cover their ears until it stopped.
Ngunit nagkamali sila.
Patuloy pa ring nag-e-echo ang mga salitang lumabasa sa bibig ni Jerome. Kaya naman nagkatinginan silang dalawa. "Bakit ayaw huminto?" wika ni Nichole habang patuloy pa ring naririnig ang echo sa buong silid.
Pinapakinggan lang nila ang naririnig nila. Habang tumatagal ay lumalakas din ang echo na naririnig nila. At kasabay ng paglakas ng echo ay siya naming paggalaw ng mga corpses na nakapaligid sa kanila. At biglang nagkahiwa-hiwalay ang mga parte ng katawan nito hanggang sa naging abo ang mga parte ng katawan nito.
Bigla naming may umalingawngaw na sigaw sa buong silid na hindi malaman kung saan ito nanggagaling.
The noise was overwhelming. At nang di na makayanan ni Nichole ang kaniyang naririnig ay bigla itong huminto. Masyado siyang nagulat sa sigaw dahil biglaan ito. At biglang nakakabinging katahimikan ang nangibabaw sa buong silid.
Nararamdaman na ni Nichole ang ang pagpump ng kaniyang mga dugo na dumadaloy sa kaniyang mga ugat, ganun katahimik ang silid na kanilang kinaroroonan ngayon.
"Jerome?"
He turned slowly towards Nichole and she noticed a blood coming from the ear of Jerome. She reached a hand up to her own and when she withdrew it, her hands were stained with blood also.
"Nichole." Jerome said as he faced her, his tone is like he is giving a warning. His eyes were focused on something beside her. "Walk towards me slowly. Please."
Nichole did what he told. She is aware that someone is behind her for whatever she would see when she did so.
Hindi siya prepare sa bagay na nakita niya.
===
Sinundan ni Apple si Raze sa loob ng bahay habang ang iba nilang kaibigan ay sumusunod sa kanila. Lumingon naman si Raze upang tignan ang kaniyang ibang kaibigan. Ashton looked bad. His eyes were swollen. Habang patuloy na kinakamot ang kagat ng lamok sa kaniyang mga braso. Napangisi na lamang siya ng makita niyang gulat ang mukha ng iba pa niyang kaibigan. Hindi naman niya ito masisisi dahil nawala na sa kanila si Ace at Sky habang hindi nila alam kung nasaan si Nichole at Jerome.
Nakahinga naman sila ng maluwag ng makita nilang tinitignan lamang ni Jerome si Ashton.
"Okay guys. We must keep together. Siguraduhin niyong walang mawawal sa mga katabi niyo para mas madali natin silang mahanap. Walang makulit para di masira ang plano natin." Bulong niya sa kaniyang mga kaibigan.
Sa pagpasok nila sa loob ng fun house ay niyakap ni Andrei si Apple. "Magiging okay din ang lahat. Tiwala lang. Makakalabas tayo dito ng buhay."
Sana nga. Sa isip-isip ni Apple.
BINABASA MO ANG
Antonio Mansion
Horror[DARK HOUSE DUOLOGY 1] Isang grupong binubuo ng walong kabataang ang nais lamang ay kasiyahan. Playing. Watching. Teasing. Isang bahay na pinaniniwalaang binabahayan ng demonyo at ng mga ligaw na espiritu. Sa kabila ng kanilang pagtuklas sa nakatago...
