Caramel Macchiato { BANG CHAN }

Episode 6

Onun yokluğu ile 3 gün daha geçmişti. Sanki mutlu olmak için nedenim yoktu. Defterdeki yazı hala duruyordu. Eski yazıya ne olduğunu bilmiyorum. Ama o gün o eski ve güzel dükkana boşuna gitmemiştim.
Her şeyin bir nedeni vardır.
Bugün okullar açıldı.
Yarım saattir sınıfta insanların birbirlerine sarılmalarını ve bir birilerini ne kadar özlediklerini dinliyordum. Cam kenarında oturmanın güzel yanıda buydu. Bu sahteliği görmemek.
Dışarıya bakıyordum yağan kar hala duruyordu. Sabah erkenden kalkıp hiç yapamadığım şekilde haberleri izlemistim bu sene karın daha fazla kalkicağını söylüyorlardı. Yılın ilk yağmurunun özel olucağına değinen spiker bu yağmur diğerlerine nazaran daha nadir görülen bir yağmur türü olduğundan bahsediyordu. Geç kalıcağımı bildiğim için evden hemen çıkmak zorunda kalmıştım haberin devamını dinlememiştim.
Sınıfa öğretmenin girmesiyle bütün o gürültü durmuş ve sınıf sanki cenaze evi havasına girmişti hoca bir kaç kelimeden sonra bu sene bizim sınıfa yeni bir öğrenci geldiğini ve onunla iyi geçinmemizi söyleyip bir kaç uyarıdan sonra öğrenciyi sınıfa çağırdı. Dışarıyı seyretmek yeni gelen öğrenciden daha cazip gelmişti.
Kafamı camın tarafına çevirip dışarıya baktım. Kapı kapandığını duydum. Kızların '"aaaa cokk tatlı " seslerini duyduğumda merak etmedim değildi.
Ama düşününce onlar herkese karşı böyleydiler.
Hoca kendini tanıt dediğini duydum.

" Ben Chan~ Bang Chan ... "

Bir an bütün beyin fonksiyonlarım durmuştu kafamı hızla sesin geldiği yöne çevirdim.
    " O'ydu "
Oradaydı. Öylece baka kaldım ona. Bir süre sonra sınıfta ona yer verdiler. Aslına bakarsak yeri benim hemen arka masamdı beni görmemiş miydi. Arka sıraya oturup eşyalarını çıkarışını dinledim. Ders başladı dakikalar geçti ama bir türlü asla derse odaklanamadım.
Çünkü o şuan benim arka masamdaydı.
Tenefüste yavaşça arkamı dönüp ona bakmaya karar verdim kızlar onu rahat bırakmıyordu.
Yavaşça arkamı döndüm.
Gözlerinin içine baktım o'ydu. Mutluydum ama farklıydı sanki...
Beni görünce şaşkınca bana baktın. Hatta ağzın açık baktın demek daha doğru olurdu.
İlk sorun şaşkınca burada ne işin var oldu. Gerçekten beni görmeyi beklemiyordun değil mi? Ahh Chan...
Burada okuduğumu ve seni çok merak ettiğimi söyledim. Telefonlarıma cevap vermediğini ve ne kadar üzüldüğümü.
Hala şaşkındın ancak artık daha yumuşak bakıyordun.
Telefonunu kaybettiğini ve okul başladığı için işi bıraktığını söyledin benim üzülmeme üzüldüğünü gördüm gözlerinde...
Bütün gün benimle konuşmaya devam ettin bu tabiki sınıfın dikkatini çekmişti ancak bu yıl diğerlerinden farklı gecicekti.
Okul bittiğinde eve doğru yürümeye başladım aklımda sürekli konuşmalarımız vardı. Seni özlediğimi biliyordum ama bu kadar olabileceğini düşünmemiştim.
Eve girip üstümü değiştirdim. Yine yatağıma oturdum ve etrafa baktım karda oynayan çocuklar evine gitmeye çalışan insanlar ...
Komodinin üstünde ki defterimi elime aldım.
Amacım bu sefer sadece o son sayfadaki yazıya bakmaktı...
Bu sefer beni son sayfada başka bir cümle beklediğini bilmiyordum.
Son sayfada;
 
   " Gelecek kadar insanlar da değişir! "

Yazıyordu bu ne demekti. Her gün değişmiyordu. Yasadıklarıma ve olaylara göre değişiyordu...
Yoksa Chan eskisi gibi değil miydi?

Chan gerçekten değiştin mi?