Wish//Sope✓

°Bölüm13:Kavga°

İyi okumalar.

Rüzgarın sesi huzur verirken,yeni doğan güneş ışınlarıyla selamlıyordu yeryüzünü.Cansız ışınları biraz sonra tekrar kar yağacağını haber eder gibiydi.

İnsanlar bu erken saatte işlerine gitmek için sıkıntıyla uyanıyor,sıcak yataklarını birer birer terkediyordu.

Biri hariç.

Perdelerin arasından sızıp içeri giren zayıf ışınlar,yatağına oturmuş ayaklarıyla ritim tutan oğlanın pijamasına düşüyordu.

Dağınık saçları kabarmış,gözlerinin altı uyuyamadığı için morarmıştı.

Yorganı yatağın üstünde dağınık bir top halinde duruyor,yastığı ise cinayete kurban gitmiş gibi şeklini kaybetmiş,bir ucu yataktan sarkıyordu.Belki de birazdan düşecekti.

Tırnaklarını yediği için korkunç hâle gelmiş baş parmağı ile işaret parmağının arasında duran küçük kağıt oğlanın tüm dikkatini üzerinde toplamış,onu düşünceler zinciriyle baş başa bırakmıştı.

Kâğıtta yazılı olan şey Taehyung'un ev adresinden başka bir şey değildi ve Yoongi'ye Namjoon tarafından verilmişti.

"Senin için...Bizim için bunu yapmalıyım değil mi?Tekrar yanımda olabilmen için,sana sarılabilmek,
kokunu içime çekebilmek için bunu yapmalıyım değil mi?"

Dün geceden beri kendisiyle konuşuyordu Yoongi.Tıpkı sessizlikten korkan biri gibi.Yanında birinin varlığını hissetmek istermiş gibi.

"En başta bir aptal gibi davranmasaydım bunların hiçbiri olmazdı.Her şey benim suçum.Lanet olsun..."

Yavaşça kalkıp dolabına yürüdü.Saatin kaç olduğu umrunda bile değildi.Ne olursa olsun bugün bu işi bitirecekti.

Eline gelen ilk kıyafetlerini tuttuğu gibi üzerine geçirdi ve montunu giyip,adrese gitmek için evden çıktı.

°
°
°
"Küs müyüz?"Yatakta parmaklarıyla oynarken sordu Hoseok,odanın ortasında volta atan Taehyung'a.

Taehyung'un adımları bu soruyla yavaşlayıp durduğunda,ölüm sessizliği hakim oldu kısa süreliğine odaya.

"Hoseok...Cidden sen tam bir aptalsın!Ne kadar korktum haberin var mı?O insan kalabalığının arasında seni baygın bulmak beni ne kadar korkuttu haberin var mı?Sana söylemiştim!Ben giderim demiştim.Ne diye o soğukta benimle markete kadar yürüdün ki!?Kafan çalışmıyor mu,yoksa insanları endişelendirmek hoşuna mı gidiyor!?"Sinirle soluyordu sarı saçlı olan.Çok korkmuştu Hoseok'u öyle görünce.Onun üstüne fazlaca titriyordu ve bu aşırı korumacılık duygusu yüzünden farketmeden kırıyordu onu.Şuan olduğu gibi.

"Benim bilerek mi bayıldığımı zannediyorsun!?Bu şeyi ben kontrol etmiyorum lanet olsun tamam mı?Ben bilerek bayılmıyorum anladın mı?Madem tüm bunların benim insanları korkutmak için yaptığım bir oyunum olduğunu düşünüyorsun o zaman kapı orada!Seni benim yanımda olman için zorlamadım."Gözlerinden yaşlar boşalırken Hoseok hayatında ilk defa sinirden ağladığını farketti.

Evet bir önceki gün markette bayılmıştı.Işin garip olan tarafı ise markete ne zaman gittiğini,orada nasıl bayıldığını bile hatırlamıyordu.

"VE BEN HASTA DEĞİLİM."Eli, serumunu çıkarmak için koluna gittiğinde kemikli eller tarafından durduruldu.

Her şey saniyeler içinde gerçekleşmişti.Serumunu çıkartmaya çalışan bir Hoseok ve onu durdurmak için ileri atılan Taehyung...