°Love Me° ☆》Namkook + M °

' ☆ ▪ ° Bölüm 16 ° ▪ ☆ '

- ♡ -

Genç, en az hissettikleri kadar boş olan bu sokakta, huzursuzca evinin istikametine doğru ilerlemekteydi.

Adeta kendisini sorgular hâlde yürüyordu.

Çünki sinirliydi.

Yoongi hyungunu gözünde güzel bir yalan olarak görürken bu yalana kapılıp gittiğini fark edememesine sinirliydi.

Fakat büyüğünün altında arsızca sevişmekte olduğu sırada çıkma teklifi almayı kendisi de beklemiyordu. Dolayısıyla yapabileceği bir şey de yoktu.

"Bebeğim... tamamiyle benim olmanı istiyorum. Bana ait ol istiyorum."

"Bunu benim için yapar mısın güzelim?"

O an Jungkook, karşısında duran manalı bakışlar yüzünden kendine düşünme hakkı tanımadan kabul etmek zorunda kalmıştı. Büyüğünü kırmak istemediğinden kabul etmişti her şeyi.

Kendisine kızması belki de bu yüzdendi.

İnsanları kırmamak için kendisinden bir şeyler koparıyor, sonra da kendisinden nefret ediyordu.

Bu öyle bir döngü haline gelmişti ki, Jungkook hiçbir zaman kendisini sevememişti.

Ona göre en acısı ise sevmediği birine onu sevdiğini hissettirmekti. En yakınında olana bunu yapması gerekeceğini hiç düşünmemişti.

Onun için zordu lâkin kendisince katlanması gerekiyordu buna.

Yoongi onun her şeyi olmuşken, Jungkook da onun işine yaramak istiyordu. Fakat işi yalanla çözmek istemiyordu yeniden.

Belki de bunu büyüğüyle konuşmalıydı. Ya da sonrası için kısa bir mesaj atabilirdi.

Elini arka cebine attığında hissettiği boşlukla kaşlarını çattı.

"Telefonum..." dedi. Yoongi'nin evinde unuttuğu sonradan aklına gelmişti.

Artan siniri yüzünden geçiyor olduğu yoldan gelen arabaya bakmamıştı Jungkook.

Neyse ki gelen araba hızını ayarlayabilmiş ve tam zamanında frene basabilmişti. Jungkook çalınan kornayla kendine geliyorken, önüne bilerek makaslama gelen tanıdık araçla kaşlarını olabildiğince çattı.

Genç adam çatık kaşlar eşliğinde arabasından inmiş ve bu bakışların sahibinin tam karşısında durmuştu.

Kim Namjoon...

Jungkook öğretmenine karşı nasıl davranacağını kestiremiyordu. Bu yüzden tepkisiz bir ifade takınmaya çalışıyordu. Ama duyduğu tanıdık kelime, yerinden kıpırdatmıştı onu.

"Karşıdan karşıya geçerken dikkatli olmalısın güzelim."

Sessizce mırıldandı kıyasla küçük olan, "O-Olacağım."

Öyle sessizdi ki kendisi bile zor duymuştu dediği şeyi.

Sonunda bir şeyler söylemeye cesarette bulunmuştu ki, başını kaldırdığı an büyüğünün boynunda gördüğü morluklar yüzünden vazgeçti. Aklına tekrardan o gece gelmişti. Başını usulca yere eğdi genç. Düşünmemeyi denedi, bir kez daha öğretmeninin karşısında güçsüz gözükemezdi. Onun karşısında ağlamak istemiyordu.