Bal Rengi Aşk (Düzenleniyor)

Bal Rengi Aşk 1.bölüm "Minicik umut"

Haydi onların dünyasına girmeye hazır ol.

Benim hikayem yadırganması gereken alışılmamış farklı,değişik,ilginç.Aynı ismim Gizen gibi.Size herşeyi en baştan anlatmalıyım İçimi dökmeli konuşmalı,derdimi anlatmalıyım çünkü içime atarken tüm düşüncelerimi koca bir boşlukta kalıyor boğuluyorum.

Onu ilk gördüğüm yer sade,basit bir sokaktı.Ben yanımdan geçen insanları incelemeyi seven bir insanım.Yanımdan geçen herkese alıcı gözüyle bakar,hayatları hakkında senaryolar yazarım. Evet belki biraz saçma ama yalnız bir insan başka ne yapabilir ki? Oda böyle incelediğim bir insandı işte.Hayatımda bu kadar büyük bir etki yaratacağını hiç düşünmemiştim.Benimkisi yalnızca bilinmeze giden bir oyundu.İnceleme oyunu.İşte herşey böyle başladı.

Çıkık elmacık kemikleri,uzun boyu,kahverengi ile siyah arasında gidip gelen gözleri ile ne zaman onu hayatımda buldum,ne zaman kaybettim hatırlamak istemiyorum.Rüzgar'ım oldu o benim.İçimi kimi zaman ısıtan kimi zaman soğutan bir Rüzgar.Kimi zaman Samyeli rüzgarı kadar sıcak kimi zaman Poyraz rüzgarı kadar soğuk.Geçmiş zamanda yaşayan bir insan oldum sonra.Geleceği olmayan bir insana dönüştüm.Hiç bir planım yok hayatımın devamı için.Hatta yaşıyor muyum bundan bile emin değilim.

Bildiğim tek şey Benimde Gidişim Onunla Beraberdi

Bugün onun gidişinin 2.yılı, sevgilim beni gerçek anlamda anlayan tek insanın ölümü.Aslında benimde gidişim onunla beraberdi. Ondan sonrası hep bir yalnızlıktı,sanki sihirli bir el beni karanlığa çekmişti. O gün hep beraberdik:Ablam ben ve sevgilim.Ablam bizi bir türlü kabullenememişti ama nedense o gün herşey farklıydı.Ablam gülümsüyordu neyi ilginç diyeceksiniz? O karamsardır,nadiren güler ve gülümsüyordu.Korkmalı mıydım? Sinsice yanımıza gelmişti,Bizi bir yere götüreceğini söylemişti,ürkmüştüm.Sevgilim ön koltuğa oturmuştu.Ablamın yanına, ben ise arka koltuktaydım.Ablam hep delidolu birisiydi.Aklında hep delice bir fikri vardı çılgındı Yani benim tam tersimdi.

O günün her ayrıntısı aklımda.
Ablam benim inmemi istemişti
Tabiki de onları yalnız bırakmadım İnmiyorum dedim. Ablam ise pekala demekle yetindi ve önümüzdeki arabayla hızlı bir şekilde çarpışmıştık.

Ben iyiydim ama onlar iyi değildi.Sonrası bir ambulans ile kayboldu.İşte bugün ikiside yok.

Bugün karar verdim kolay olanı seçecektim Neden yaşıyordum zaten? Fazla bile yaşamamış mıydım? Fazla bile katlanmamışmıydım bu hayata? Fazlasıyla direnmiş,yorgun düşmüştüm.O yüzden erkenden kalkmıştım Onun yanına gidicektim Güzel bir makyaj yapmıştım.Siyah bir göz farı,allık ve maskara Onun bana aldığı mavi elbisem.Haziran da ölmek Haziran da ölüm? Bilmem hiç düşünmemiştim ama artık dayanamıyordum işte.İçimden bunları düşünürken gözlerimden yaşlar akmak için doluşuyorlardı.Hayır ağlamak yok.Uçuruma gelmiştim birazdan herşey bitecekti herşey sona erecekti işte Gözlerimi kapadım kendimi boşluğa bırakıyordum ve bitiyordu işte "ÖLÜM İÇİN ADIMIMI ATMAMI BİR SES ENGELLEDİ;Eğer atlarsan bende atlarım duyuyor musun? "
Bu ses melodik,çok güzel bir erkek sesiydi.Yanımdaydı.Sanırım 21-22 yaşlarındaydı Ne işi vardı burda? Koyu yeşil gözlerini bana dikmiş biran olsun bile ayırmıyordu Neden sen Bayım beni kurtarmaya çalışıyorsun?

"Ölmek için fazla nedenim var Bayım"

"Ne tesadüf benimde"

"Gider misiniz lütfen"

"Hayır"

"İnsanları uçurumdan kurtarma gibi bir hobiniz mi var?"

"Sanırım"

"Bırak dalga geçmeyi de git şurdan"

"Ya bugün burda ikizimizde öleceğiz yada ikimizde yaşayacağız Sen seç"

"Git şurdan lütfen'' dedim mızmız bir çocuk edasıyla.

"Atlıyor muyuz?"

Atlamıyorum tamam mı oldu mu ? İntihar felan etmiyorum Mutlu oldun mu?dedim öfkeli bir ses tonuyla,öfkeli halimden nefret ediyorum beni öfkelendirenlerden daha çok...