Kadın gitti, defalarca itti adamı. Bir aşk ne kadar büyük olabilirdi ki? Onun aşkı büyüktü. Ahu'nun kalbinden daha büyüktü. Nasıl karşılık verecekti ki?
" Aranızda hiçbir zaman bir şey olmayacak bunu biliyorsun değil mi?" dedim hiç acımadan,onun gö...
Birde buraya benim için şarkı bırakır mısınız? Bölüm yazarken şarkı bulamıyorum sinir krizi geçiriyorum sonra. En sevdiğiniz şarkıları yazabilirsin.
Keyifli okumalar 🤍
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ahu Şanlı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Savaş Barlas.
Herkes sakince yemeğini yerken, yalnızca ikimizin arasında sert dalga oluşuyordu. Bakışları her zamanki gibi sadece gözlerimdeydi. Koyu kahvelerime hapis olmak mıydı derdi? Niye bu kadar dikkatli bakıyordu sanki. Tabağım annemin sayesinde dolu dolu idi, ama daha çatalımı hiçbirine değdirmemiştim. Annem, Asel ve Haluk abi derin bir sohbete dalmışken, o sadece bana dalmıştı. Oturduğum sandalye dikenlerle doluydu sanki. Kendimi dik durmaya o kadar zorluyordum ki, belime ağrılar giriyordu. Boynum da ağrımıştı. Camlar ve balkonun kapısı sonuna kadar açık olmasına rağmen de esmiyordu. Sinirim bozulmuştu. Ne zaman bitecekti bu gece Allah'ım?
" Ah çocuklar size söylemeyi unuttum ben." diyerek boğazını temizledi Haluk abi. Yüzünde tebessüm ile bize doğru bakıyordu. " Sabah Arat ile konuştuk, bebekleri dünyaya gelmiş. En kısa sürede de buraya geleceklermiş. Hepmizi çok özlemişler. Valla ne yalan söyleyim bende çok özledim kerataları." dediğinde gülümsedim.
Arat ve Anka. İki yıl önce evlenmişlerdi. Ve evlilikleri o kadar aceleye gelmişti ki, şaşıp kalmıştık. Anlık bir karar ile evlenmişlerdi. Arat , Anka'yi o kadar çok seviyordu ki, bakarken gözlerinin içi gülüyordu. Anka çok zor zamanlarda geçmişti ama şimdi hepsi geride kalmış gibiydi. Evlendikten hemen iki ay sonra hamile kalmış ve düşük yapmıştı. O da tıpkı bizim gibi Haluk abinin yanında çalışıyordu ama İstanbul şubesinde. Sık sık ya onlar buraya ya da biz oraya giderdik. Gerçekten bir aile gibiydik. Ama Şule ve Hakan daha yakındı onlara.
Şimdi birden bu güzel haberi duyunca eskilere gitmiş ve duygulanmıştım. Nereden nereye gelmişlerdi. Hayat gerçekten garipti.
" Ay maşallah, bak ne zorluklardan geçtiler ama kazanan onlar oldu." dedi annem gülümseyerek. Ardından bana döndü. " Ahu'm hadi Asel ile masayı kaldırın da tatlıları getirin." bu benim için iyi bir fırsattı. Biraz daha nefesimi tutsam şurada can verecektim. Ayağa kalkıp boş olan tabakları aldım. Savaştan tarafa hiç bakmadan birkaç tabak alıp mutfağa geldim. Asel de arkamdan geldiğinde derin bir nefes aldım. Ellerimi mutfak tezgahına yaslayıp ona döndüm.
