CRY |HHJ

FOUR | HIM

+

dźwięk otwieranych drzwi był słyszalny, gdy ludzie zaczęli wychodzić. westchnięcie opuściło usta minseo, gdy spojrzała na seungmina poprawiającego swoje rzeczy. nadal nie rozmawiał z nią po powiedzeniu swoich planów i teraz miała o tym z nim porozmawiać.

"seungmin." jej delikatny głos rozbrzmiał w cichym pomieszczeniu, powodując zatrzymanie czynności przez chłopaka. jego tył nadal odwrócony był w jej stronę. gryząc wargę z nerwów, powiedziała. "przepraszam."

on wciąż stał do niej tyłem. słyszał ją, ból był słyszalny w jej głosie, ale on wciąż nie był gotowy. był również wściegły na siebie, ponieważ nie miał odwagi wybaczyć jej i był ciekawy kiedy? kiedy przestanie być samolubny i przyjmie jej przeprosiny? kiedy ona już stąd wyjdzie?

minseo czuła łzy zbierające się w jej oczach. oczy są bramą do czyjejś duszy, czasami przez nie, możemy wiedzieć te słowa niewypowiedziane i co naprawdę czują i czasami te słowa są powiązane ze łzami, które ronimy.

podeszła do niego i złapała za nadgarstek. "seungmin, proszę powiedz coś. przepraszam." delikatnie wyrwał się z uścisku dziewczyny i stanął twarzą w twarz z zapłakaną minseo, ignorując dużą potrzebował wytarcia jej łez.

"też przepraszam, ponieważ nadal nie umiem znaleźć w sobie odwagi, żeby udawać, że wszystko jest w porządku. że ze mną jest w porządku." błagam, pozwól być mi samolubny, błagam. chociaż ten raz. pomyślał.

przytaknęła i opuściła głowę na dół. "j-ja rozumiem." ich dwójka raniła się nawzajem, wiedzieli o tym ale co innego mogli zrobić? to tylko dwie złamane dusze, próbujące się naprawić.

uśmiechając się gorzko, poklepał ją lekko po ramieniu i wyszedł.

w tym samym czasie, hyunjin patrzył z zewnątrz przez szybę kawiarni i zauważył seungmina, który wychodził. nie przyszedł tu dla niego. przyszedł dla minseo.

dziwne jest dla niego, że za każdym razem gdy ją widzi, ona płacze. miał potrzebę wziąć ją w swoje ramiona i pozwolić jej łzom przemoczyć jego koszulkę. chciał ją chronić.

gdy seungmin był już poza zasięgiem jego wzroku, wszedł do sklepu. minseo szybko odwróciła się plecami do drzwi i natarczywie próbowała wytrzeć łzy.

"dlaczego zawsze, gdy cię widzę płaczesz?" minseo przestała, kiedy usłyszała jego głos. hyunjin westchnął przyciągając ją za nadgarstki otaczając jego ramiona wokół jej sylwetki.

oczy młodszej dziewczyny rozszerzy się, ale gdy hyunjin zaczął kreślić kółeczka na jej plecach, jej ramiona zaczęły trząść się, gdy wtuliła się w jego klatkę i odwzajemniła uścisk. jego ręce znalazły drogę do jej gładkich włosów, bawiąc się nimi.

"dlaczego znajduje pocieszenie w ramionach obcego?" zapytała się samej siebie, ale tak jak on, jej pytania zostały bez odpowiedzi.

minseo wyswobodziła się z jego uścisku i popatrzyła na dół. hyunjin podał jej chusteczkę.

"przestań patrzeć na dół. nie musisz być zawstydzona. to normalne." nieśmiało przytaknęła i wzięła chusteczkę.

"dziękuje hyunjin." powiedziała i wyszła poprawić rzeczy, kiedy przyszło jej coś na myśl. "nie chce wyjść na niegrzeczną ani nic, ale dlaczego tutaj przyszedłeś?"