ΣΧΕΔΙΑ-ΖΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

O επίμονος ήχος από το ξυπνητήρι αναδυόταν από τα βάθη του μυαλού μου και με ανάγκασε να πεταχτώ όρθια. Τράβηξα τα μαλλιά μπροστά από το πρόσωπο και κοίταξα το περιβάλλον γύρω μου αποσυντονισμένα.

Τι μέρα έχουμε; Τι ώρα; Και σε ποιόν πλανήτη ζω;

Έπιασα στα χέρια μου την καταραμένη συσκευή και με τρόμο είδα ότι η ώρα ήταν 08:00.
Ωχ Θεέ μου, αν δεν ήθελα να αργήσω στην πρώτη μου συνάντηση με το καινούργιο μου αφεντικό έπρεπε ήδη να παίρνω το πρωινό μου...
Πετάχτηκα όρθια σαν τον φαντάρο που τρώει πρωινό καψόνι από τον λοχία του και έτρεξα αμέσως στο μπάνιο.

Καλά αυτό το αναθεματισμένο γιατί δεν χτύπησε στην ώρα που το έβαλα;

Έριξα μπόλικο νερό στο πρόσωπο μου να διώξω την θολούρα από τα μάτια μου. Το παράκανα εχθές το βραδύ! Εμπιστεύτηκα την Αντιγόνη ότι θα ξυπνήσω μια χαρά σήμερα, παρά τα σφηνάκια που ήπιαμε, και να πως είμαι τώρα... προσπαθώ να σουλουπώσω τα μούτρα μου που φωνάζουν από χιλιόμετρα ότι βρίσκομαι σε ένα κακό hangover παλεύοντας ταυτόχρονα και με έναν φριχτό πονοκέφαλο. Γιατί έπρεπε να επιλέξω την χθεσινή βραδιά να το παίξω θαρραλέα με το ποτό;

Έπειτα από 20 βασανιστικά -και μέσα στην παραφροσύνη- λεπτά κατέβηκα στην κουζίνα να συναντήσω την μητέρα μου. Ήμουν βέβαιη ότι θα με περίμενε και ένα τραπέζι γεμάτο λιχουδιές αλλά το μόνο που ήθελα τώρα ήταν μια κούπα δυνατό καφέ και να φαίνομαι αξιοπρεπής.

« Καλημέρα μανούλα!»

 Άντε βρε κορίτσι μου, Θα αργήσεις πρώτη μέρα στη δουλεία και δεν πρέπει. Θα δώσεις λάθος εντυπώσεις.» μου είπε με αγάπη, ενώ παράλληλα μου γέμιζε ένα πιάτο πρωινό.

Το ξέρω μαμά μου, για αυτό μην μου βάζεις τίποτα να φάω, να, λίγο καφέ θα πιώ και θα φύγω. Πες μου μόνο πως δείχνω.." στάθηκα δίπλα της και άνοιξα τα μάτια μου διάπλατα να με ελέγξει. Ήξερα πολύ καλά πως φαινόμουν, όμως χρειαζόμουν μια επιβεβαίωση... «

«Τα μάτια σου είναι κατακόκκινα! Γιατί; Δεν μπορείς να πας πουθενά έτσι!»

«Ήπιαμε λίγο παραπάνω εχθές με την Αντιγόνη και τώρα νιώθω χάλια. Ούτε ξέρω τι θα συναντήσω εκεί που θα πάω, έχω άγχος και, έχω έναν φριχτό πονοκέφαλο που μου έρχεται να κόψω το κεφάλι! Αχ μαμά μήπως είναι καλύτερα να μην εμφανιστώ σήμερα; Μπορώ να τους πάρω τηλέφωνο και να το αναβάλω. Μπορούμε να πάμε στο νησάκι μας ,να κάτσουμε δύο τρεις μήνες και μετά να έρθουμε. Έτσι κ αλλιώς πρακτική είναι, μπορεί να γίνει λίγο αργότερα...»
βρισκόμουν σε παραλογισμό και αυτή με κοιτούσε φρικαρισμένη.