ΣΧΕΔΙΑ-ΖΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 26

Έχουν περάσει 2 εβδομάδες απο την επιστροφή μας στο γραφείο και με τον Αλέξανδρο δεν έχουμε καταφέρει να βρεθούμε καθολου εκτός δουλειάς...
Η αλήθεια είναι ότι έχουμε και οι δύο αρκετή δουλειά.
Ο Αλέξανδρος είναι στην μέση μιας δημοπρασίας για ενα δημόσιο έργο και εγώ έχω να τελειοποιησω το σχέδιο μου για το Ναύπλιο.
Το δικό μου επέλεξε τελικά και είμαι πολύ ευτυχισμένη για αυτό...
Ευτυχώς υπάρχουν πάντα και τα πρωινά μας και τον βλέπω μέχρι την ώρα της αλληλογραφίας.Μετά εξαφανίζεται και μέχρι την ώρα που σχολαω δεν τον ξανά βλέπω.
Δεν έχω τολμήσει να του στείλω κανένα μήνυμα να συναντηθούμε.
Αν το ήθελε θα το έκανε ο ίδιος...
Εγώ και οι ανασφάλειες μου...
Άσχημο πράγμα να μην ξέρεις πως να φερθείς...Να του στέλνω και να γίνομαι τσιμπούρι;Η να μην στέλνω και να φαίνομαι αδιάφορη;;
Λείπει και η Αντιγόνη που θα μπορούσε να μου πει τι να κάνω..
Την επόμενη που γυρίσαμε απο το Ναύπλιο ο πατέρας της την έστειλε σε ένα σεμινάριο μάρκετινγκ στο εξωτερικό.Από τα μεγαλύτερα και πιο ισχυρά σεμινάρια,που τελευταία στιγμή κατάφερε να της εξασφαλίσει μια θέση,έτσι δεν είχε περιθώρια αντίδρασης.Ετοίμασε βαλίτσα και έφυγε το επόμενο βράδυ.
Δύο φορές μόνο καταφέραμε να μιλήσουμε και αυτές με μήνυμα γιατί ήταν τόσο τρελό το πρόγραμμα της που δεν είχε καθόλου χρόνο...
Ευτυχώς απόψε επιστρέφει και μου υποσχέθηκε ότι την αυριανή μέρα θα την περάσουμε μαζί.

Άπλωσα το σχέδιο μου στο σχεδιαστηριο και άρχισα να δουλεύω να διώξω την νευρικότητα που είχα μέσα μου...
Μέχρι και ο Σωκράτης με είχε εγκαταλείψει...
Ήταν όλη μέρα στην καινούργια οικοδομή και πέρα απο μια φορά που ήρθε να μου κάνει παράπονα για την φίλη μου,ότι δεν μιλάνε πολύ,δεν τον ξανά είδα...
Τι να του έκανα και εγώ;Μήπως ήμουν σε καλύτερη μοίρα;;

Σήκωσα το κεφάλι μου απο την δουλειά μου και είδα ότι η ώρα είχε περάσει.
Όλο το κορμί μου είχε μουδιασει,έπρεπε να κάνω ένα διάλειμμα...
Πήρα το ταπερακι της μαμάς και πήγα στην κουζίνα να ζεστάνω το φαγητό μου και να φάω.
Προτιμούσα να μην λείπω για μεσημεριανό όταν δεν ήταν ο Αλέξανδρος εδώ.Έτσι κάθε μεσημέρι έτρωγα στην κουζίνα...Κάτι που την μάνα μου την έκανε πολύ ευτυχισμένη φυσικά,αφού δεν έτρωγα όλες τις αηδίες απο έξω...Όπως μου έλεγε..

Μπήκα στο κουζινακι και βρήκα τον Αλέξανδρο να ετοιμάζεται να κάνει καφέ.Ποτέ είχε έρθει;;;

«Αλέξανδρε ήρθες;»τον ρώτησα και κινήθηκα προς το μέρος του.

«Ήρθα μωρό μου.»μου είπε και έβαλε την κάψουλα μέσα στην μηχανή.
Όταν τελείωσε με την ιεροτελεστία που έκανε γύρισε και με κοίταξε.
Με πλησίασε και μου έδωσε ένα βιαστικό φιλί στα χείλη...
Δεν ήταν αυτό που περίμενα μετά απο τόσες μέρες,αλλά δεν είχα δικαίωμα να γκρινιάξω...