ΣΧΕΔΙΑ-ΖΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 30

1 ΜΗΝΑ ΜΕΤΑ

Έσβησα το μάτι της κουζίνας και με πολύ προσοχή έβγαλα το παντεσπάνι απο μέσα.Η μυρωδιά του που είχε απλωθεί σε όλο το σπίτι μου είχε σπάσει την μύτη.
Πρέπει να αντισταθώ.Δεν πρέπει να το φάω πριν ολοκληρώσω το γλυκό μου.
Το έβγαλα απο το ταψί να κρυώσει και άρχισα να ετοιμάζω τις κρέμες.
Σήμερα είναι τα γενέθλια μου και το λιγότερο που μπορώ να προσφέρω στον εαυτό μου,σε αυτή την εξορία που έχω επιλέξει να ζω τον τελευταίο μήνα,είναι μια ολόκληρη τούρτα μόνο για μένα.

Η ζωή μου στο νησί κυλάει πολύ ήρεμα.Ευτυχώς για μένα δεν άλλαξαν πολλά πράγματα απο την τελευταία φορά που είχα έρθει και έτσι ήταν πιο εύκολο να προσαρμοστώ.Όπως και να τον κάνεις το χειμώνα το νησί δεν είναι και το ιδανικό μέρος για τους νέους.Μια παρέα φίλων μου όμως που αποφάσισαν να μην εγκαταλείψουν τον τόπο τους,έφτιαξαν επιχειρήσεις στο χωριό και δίνουν ζωή χειμώνα καλοκαίρι σε αυτό τον τόπο.
Το χωριό μου,είναι το κεφαλοχώρι του νησιού και η Χώρα απέχει μόνο 8 χιλιόμετρα απο εδώ,οπότε ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορείς να έχεις ότι χρειάζεσαι.Δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί κάποιος θα προτιμήσει να εγκαταλείψει τον τόπο του για να ψάξει μια καλύτερη τύχη στην πόλη.
Τι άλλο μπορεί να θέλει ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;
Ανοίγεις τα παράθυρα του σπιτιού σου και λες μια καλημέρα στον γείτονα.Θα βγείς μια βόλτα και θα συναντήσεις πέντε δέκα γνωστούς,θα ανταλλάξεις μια κουβέντα.

Τα απογεύματα,οπότε μου το επιτρέπει ο καιρός βγαίνω για περπάτημα.Παρατηρώ την όμορφη αμφιθεατρικη δόμηση του χωριού και να γραφικά σπιτάκια που η εικόνα τους είναι τόσο αρμονική,που σου δίνουν την εντύπωση πως έχουν βγει απο κάποιο καρτ ποστάλ και θυμάμαι τον λόγο που επέλεξα αυτό το επάγγελμα.
Απο μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθομαι μέσα στα καλντερίμια και να σηκώνω το βλέμμα στα σπίτια,που τότε στα παιδικά ματάκια μου,φάνταζαν τεράστια.Να τα μετράω,που έμοιαζαν σαν να είναι ένα και να παρατηρώ τις αυλές και τις βεράντες που ήταν στολισμένες με όμορφα λουλούδια.
Σε μια τέτοια γραφική περιοχή στο ψηλότερο σημείο του νησιού βρίσκεται και το δικό μου σπίτι.Δύο σπίτια πάρα πέρα βρίσκεται το σπίτι του Στράτου και την Κατερίνας,παιδιά που μεγαλώσαμε μαζί,καταλήξανε ζευγάρι και τώρα αποφάσισαν να παντρευτούν.
Διατηρούν μια ταβέρνα και μια καφετέρια κάτω στο λιμάνι και συνήθως μετά τον περίπατο μου καταλήγω εκεί να πω καμία κουβέντα με κανέναν άνθρωπο.