Ξύπνησα μες τον ύπνο μου,απο έναν τρομερό εφιάλτη...
Εικόνες και πρόσωπα στοιχειωμένα στο μυαλό μου μπερδευαν το παρελθόν με το παρόν.
Ανασηκωθηκα στο κρεββάτι και έριξα μια ματιά στον Αλέξανδρο που κοιμόταν ήρεμος πλάι μου.
Τι ώρα να έχει παει;
Κοίταξα έξω,απο την ανοιχτή κουρτίνα του παραθύρου και διέκρινα λίγο φώς να ανατέλλει.
Σηκώθηκα και πήρα το κινητό μέσα απο την τσάντα μου να ελέγξω την ώρα.
Ήταν 6:00 το πρωί.
Βρήκα 3 μήνυμα και 5 αναπάντητες κλήσεις να με περιμένουν.
Άνοιξα τα μηνύματα μου και βρήκα ένα απο την μητέρα μου που με εκραζε επειδή δεν την ενημέρωσα,ένα απο την Αντιγόνη που με ενημέρωνε ότι έφτασε και μίλησε με την μητέρα μου που την καθησύχασε ότι κοιμόμουν και το τελευταίο ήταν απο έναν άγνωστο αριθμό.
Κάθησα στην πολυθρόνα που ήταν κοντά στο τζάκι και το άνοιξα να το διαβάσω.
"Μόλις πληροφορήθηκα οτι την Τρίτη θα σε συναντήσω.Επιτέλους Μαρίλια,πάει πολύς καιρός και περίμενα αυτή τη μέρα πως και πώς.Ελπίζω να μην έχεις αλλάξει νούμερο και να έχεις λάβει το μήνυμα μου."
Η καρδιά μου βάρεσε ταμπουρλο.
Ήξερα ποιός ήταν στο μήνυμα και ας προτίμησε την ανωνυμία του...
Ήταν ανάγκη ρε πουστη μου;;;
Απο ολες τις τεχνικές εταιρείες της χώρας,εμείς έπρεπε να κάνουμε συνεργασία με την δική του;
Αποφάσισα να αγνοήσω το μήνυμα του και να ξαπλώσω πάλι.
Όταν ξανά άνοιξα τα μάτια μου,η ώρα είχε πάει 9:00.
Κάποιος χτυπούσε την πόρτα σαν τρελός και μας τάραξε.
Ο Αλέξανδρος πετάχτηκε δίπλα μου έντρομος και τον ίδιο έκανα και εγώ.
«Ποιός στο διάολο βαράει έτσι την πόρτα πρωί πρωί;»είπε με νεύρα μες τον ύπνο του.
«Που να ξέρω;Πήγαινε ντύσου,θα ανοίξω εγώ.»του έδειξα τον εαυτό του που ήταν γυμνός και αμέσως σηκώθηκε και πήγε στο μπάνιο να ντυθεί.
Μόλις άνοιξα την πόρτα,η Αντιγόνη μπήκε μέσα σαν σίφουνας.
«Ακόμη έτσι είσαι;Ντύσου να κατεβούμε στην πλατεία για καφέ.»μου είπε και σήκωσε ενα μποξερακι απο το πάτωμα και μου το πέταξε.
Ήταν ανάγκη ρε Αλέξανδρε;;;
Σοβαρά τώρα;;;
«Πως βαράς έτσι παιδάκι μου τις πόρτες πρωί πρωί μας τρομαξες.Περίμενε να βγει και ο Αλέξανδρος να ετοιμαστεί να κατεβούμε όλοι μαζί.»
«Είσαι τρελή;Οι δύο μας θα πάμε.Μαρίλια ξυπνά!Ξέχασες τι σου είπα εχθές;»
Η αλήθεια είναι ότι μόλις την έφαγα την αναλαμπή μου...
«Ναι,ναι μωρέ.Ηρέμησε.Με πέταξες στον αέρα και δεν έχω πιεί και καφέ.Ούτε το όνομα μου δεν θυμάμαι τώρα.Πήγαινε στην υποδοχή και σε δέκα λεπτά είμαι κάτω.»
BẠN ĐANG ĐỌC
ΣΧΕΔΙΑ-ΖΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ
Lãng mạnΗ Μαρίλια άκουσε το διακριτικό βήξιμο πίσω απο την πλάτη της και γύρισε αργά με καρδιά πού έτρεμε να δεί απο πού προερχόταν,παρακαλόντας στον Θεό να μην ήταν αυτός που φανταζόταν. -Δεσποινίς Οικονόμου έλατε σας παρακαλώ λίγο στο γραφείο μου. Της είπ...
