ΣΧΕΔΙΑ-ΖΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17

Εδώ και μία ώρα έκανα σαν την παλαβή.Έβαζα και έβγαζα ρούχα και δεν μπορούσα να αποφασίσω τι έπρεπε να φορέσω.
Πως έπρεπε να είμαι ντυμένη;;;
Ενα απλό τραπέζι είναι...Αλλά στο σπίτι του αφεντικού μου...
Μετά απο λίγο παρέδωσα...
Το μυαλό μου είχε κολλήσει....
Η ώρα περνούσε και εγώ δεν είχα αποφασίσει ακόμη...
Τελικά κατέληξα σε ενα απλό τζιν παντελόνι με ένα μπλουζάκι και τα μαύρα all star μου...
Τόση φασαρία για το τίποτα...
Κατέβηκα στο σαλόνι που με περίμενε η μάνα μου...λες και πήγαινε...στο Μέγαρο;;;Σε γάμο;;;Δεν ειχα καταλάβει ακριβώς.

«Πως ντύθηκες έτσι βρε μάνα;;Νύφη σε πάω;;»

«Γιατί τι έχω;;Στο σπίτι του αφεντικού σου πάμε για φαγητό,δεν πρέπει να ντυθώ λίγο πιο καλά;;Εσύ κοίτα πως είσαι...Τι χάλια είναι αυτά;;Πήγαινε γρήγορα να αλλάξεις.Λες και θα βγεις στην πλατεία για παγωτο είσαι.»
Πρώτη φορά ήταν τόσο φρικαρισμενη με το τι θα φορέσω.

«Μια χαρά είμαι.Εσύ πρέπει να αλλάξεις.Στο σπίτι του ανθρώπου πάμε,Κυριακή μεσημέρι.Τι έπρεπε να βάλω δηλαδή;;Την τουαλέτα μου;;;Δεν έχω»

«Πηγαινε επάνω και φορά ενα απο τα τοσα ωραία φορέματα σου,που είναι και απλά και μπορείς να τα φορέσεις και με σταρακια σου,να είσαι άνετη,αλλά πήγαινε σε παρακαλώ.»
Ααα δεν πήγαινε καλά...Τέλος πάντων παραδόθηκα.Δεν είχα και άλλη επιλογή,θα με ζαλιζε...
Τελικά δεν είχε και τόσο άδικο...
Ήταν πολύ το στιλ μου...

Όταν φτάσαμε εξω απο το σπίτι του πρεσβυτερου,έμεινα να το κοιτάζω με ανοιχτό το στόμα...
Δεν ήταν τόσο το μέγεθος του,όσο το πάντρεμα της πέτρας με το ξύλο που το έκανε τόσο αρχοντικό,που με είχαν αφήσει άφωνη.
Προχωρήσαμε προς την μεγάλη μεταλλική πόρτα και χτυπήσαμε το κουδούνι απο το θυρωρειο του φρουρού.
Ο μεγαλόσωμος άντρας ήρθε και στάθηκε μπροστά μας και αφου μίλησε σε κάποιον,μέσω ενός ακουστικού μας άφησε να περάσουμε στο εσωτερικό της αυλής.

Όσο προχωρούσα προς τα μέσα,τόσο πιο πολύ δέος με έπιανε.
Αυτό το σπίτι ήταν σωστό παλάτι,με την απλότητα που επιβάλει η εποχή.
Η μάνα μου παραδόξως ήταν πολύ άνετη με όλη αυτή την εικόνα.Δεν της έκανε τιποτα εντύπωση σε αυτό το σπίτι,λες και το έβλεπε κάθε μέρα.Γειά σου ρε μάνα που κρατας χαρακτήρα και το παίζεις άνετη...
Θυμάμαι και το σπιτι του Αλέξανδρου μου είχε κάνει πολυ καλή εντύπωση,αλλά αυτό είναι το κάτι άλλο...Βέβαια άλλο στιλ το ενα και άλλο στιλ το άλλο.
Μόλις φτάσαμε στην κεντρική πόρτα του σπιτιού,χωρίς καν να χτυπήσουμε,μια ευγενική κυρία γυρω στα 60 μας άνοιξε την πόρτα.