Haneul'un konuşmalarında yapılan yanlışlar özellikle yapılmıştır..
(Bölüm şarkısı YÖKŞ-YOLLARIN SONUNDAYIM)
Jongdae..
Bu hayatta güzel günler var mıydı ya da insanların mutlu olduğu bir zaman dilimi? Her neyse güzel günler varsa bile ben çoktan inanmayı bıraktım,öylece bir boşlukta sallandırıyorum hayallerimi. Artık yalnızım,sadece kendimle savaşıyorum ve bir insanın kendisiyle savaşıp sürekli yenilmesinin nasıl bir duygu olduğunu tadıyorum.Korkunç bir his,aslında bazen hislerim de çok ölü,çok boş,çok hüzün ama gel gör ki kendimi kendimden kovamıyorum.İlk ailemi kaybettiğimde beş yaşındaydım,can nasıl yanar bilmiyordum. Hayatıma devam etmeyi seçmiştim,şimdi ise ikinci ailemi kaybettim,bu sefer can nasıl yanar biliyorumdum ve oldukça bağımlılık yapmıştı. Uyuşturmuştu, tenimde dokunduğu her yeri acı hissizleştirmişti. Aşkımsa o yokluğu bağımlılığından,ruhumun karanlık ücra köşelerinde bir kaldırıma yığılmış ve ölümü bekliyordu, hiç beklemediği isteklilikle sadece gözlerini yummak istemişti sonsuzluğa. Sevdiğim adam sesizce dokunup gitmişti hüznüme,aslında sesizce denemezdi o gidişe. Fazlasıyla gürültülüydü,fazlasıyla yıkımlı.. Sanırım ağır gelmişti aşk sorumluluğu,bu sebeptendi çekinmeden öylece çekip gidişi.
Peki şimdi ben ne yapmalıydım sevgilim,yokluğunun ardından vaz mı geçmeliydim aşkından yoksa ruhumun mezarlığına gömüp belirli zamansızlıklarda ziyaret mi etmeliydim?
Gidişinin ardından 1 hafta geçmişti.Boşanma kağıtlarını imzalayıp,cesaretim olmadığı için şirkete göndermekle yetinmiştim.Mahkeme hemen gerçekleşmiş,ikimiz de gitmediğimiz için anlaşmalı olarak tek celsede boşanmıştık. Artık hayatımda hiç olmayacaktı,zaten hiç de merak etmemişti beni.Muhtemelen kendi hayatına kaldığı yerden devam ediyordu,ruhum bedenimi terketmiş de olsa,ben de hayatıma devam etmeyi seçmiştim. Hastaneye gidiyor,gelen hasta çocuklara bakıyor,sahte de olsa bütün günü gülümsemeyle bitiyordum.Aslında geçirdiğim tatsız olaylardan sonra izin vermişlerdi bir süre ama evde oturmak bana göre değildi,özellikle kafamda dönen tonla cevapsız sorum varken. Her hastane çıkışı da evimin biraz ilerisindeki kafede Baek ile oturup yorgunluk kahvemizi içiyorduk,sonra da beni evime bırakıyordu. Çok tatlı da bir arkadaş edinmiştim adı Kyungsoo'du,kafeyi devralmıştı ve onunla konuşup sohbet etmeyi seviyordum.Sanki beni tanıyor gibiydi ve bu oldukça iyi hissetiriyordu.Biliyordum bugün de aynı monotonluk da devam edecekti. Her zamanki gibi buz gibi yatağımdan kalkıp Minseok'un dolapta bıraktığı birkaç parça badem kokusu sinmiş gömlekleri koklayıp hasret giderdim,Chan onları atamı söylemişti ama yapamamıştım.İnsan kalp ağrısından öyle bir anda nasıl vazgeçerdi?
Şimdi dolabımdaki boşluğu dolduran gömlekler eşlik ediyor yokluğuna,üzerlerine sinmiş kokun bir nefesmişçesine dolduruyor ciğerlerimi. Merak ediyorum da badem kokulu sevgilim gömleklerine sinmiş kokunda terkeder mi beni sıkılınca?
Hızlıca altıma buz mavisi bir kot,üzerine de Minseok'un beyaz tişörtünü geçirdim. Kızıl saçlarımıysa özensizce dağıtarak,evden çıktım. Bir farklılık olsun diye hastanenin yanında ki pastaneden hem kendim hem de benimkiler için ballı,tereyağlı çörek aldım.Minseok çok severdi,beni de o alıştırmıştı zaten,şimdilerde o gitsede ballı çöreği eşlik ediyordu kahvaltılarıma.Chan ve Baek'in kahvaltı etmediklerini umarak Chan'ın odasına çıktım,eğer hastası yoksa muhtemelen Baek'de oradaydı. Daha randevularımın saati gelmemişti,birlikte hastane kantininde güzel bir kahvaltı yapabilirdik diye düşündüm. Kapıyı tıklatıp içeri girdiğimde,Chan koltuğunda Baek ise masada onun biraz yanında oturuyor sıkıntılı bir şekilde bir şey konuşuyorlardı. Beni gördükleri gibi hararetli konuşmaları bir anda kesildi ve Baek bir şeyler gizlediği zaman ki yüz ifadesiyle saçmalamaya başladı.
