Καλύτερα μόνη μου!

Κεφαλαιο 30

Κοιταω τον γκρίζο τοίχο του νοσοκομείου καθώς ακούω τον γιατρό να με ενημερώνει για τις ριζικές αλλαγές που θα πρέπει να κάνω στη ζωή των τριών μας λόγω του ατυχηματος. Η Μαρία δεν θα καταφέρει να ξαναπερπατήσει . Έτσι μου είπε . Το κεφάλι μου πάει να σπασει. Δεν έχω σταματήσει να σκέφτομαι πως θα την αντιμετωπίσω. Δεν έχει ξυπνήσει ακόμα από την αναισθησία που χρειάστηκε να της κάνουν για το χειρουργείο . Τουλαχιστον ζει. Η σκέψη αυτή είναι η μόνη που με κραταει στα λογικά μου.
Τις σκέψεις μου διακόπτει ο γιατροσ που τόση ώρα μου λέει πράγματα που δεν ακούω. Μάλλον, που δεν  θέλω να ακούω.
Γ-ειστε καλά;
Α- οχι...πωσ θα μπορούσα άλλωστε να είμαι καλά με αυτά που μου λετε.
Γ- μην κοιτάτε μόνο την αρνητική πλευρά. Θα μπορούσε να είχε χειρότερες επιπτώσεις ή ακόμα και να πεθάνει.
Α- το ξέρω... το ξερω απλά δεν μου είναι ευκολο. Θα πρέπει να το συνηθισω.
Γ- σας καταλαβαίνω και θα είμαι εδώ αν με  χρειαστείτε.
Α- ευχαριστώ. Γιατρέ να σας ρωτήσω κάτι;
Γ- φυσικά πείτε μου
Α- σε πόσες ώρες θα ξυπνησει;
Γ- λογικά σε μισή ώρα
Α- ωραία ευχαριστω. Α και κάτι αλλο. Υπάρχει περίπτωση να ξανακαταφερει να περπατήσει;
Γ- λυπάμαι αλλά οι πιθανότητες είναι ελαχιστες.
Α- μαλιστα...
Μετά από αυτό ο γιατρός έφυγε αφήνοντάς με μονη με τις σκέψεις μου. Τι θα κανω; Πώς θα την κοιτάξω στα μάτια μετά από αυτό. Εξάλλου εγώ φταιω. Ήμουν αφελής. Οι σκέψεις αυτές κυριεύουν το μυαλό μου. Νιώθω να παγιδευομαι μέσα σε αυτό.
Ευτυχώς για εμένα εκείνη την ώρα μπήκε μια νοσοκόμα στο δωμάτιο μου. Αφού μου έριξε ένα ανησυχητικό βλέμμα έτρεξε κοντά μου.
Νοσ- τ-τι έγινε; Πονάτε κάπου;
Τότε συνειδητοποίησα πως το πρόσωπο μου ήταν γεμάτο από δσκρυα. Έκλαιγα πάλι... Πρέπει να γίνω πιο δυνατή να μην κλαίω με το παραμικρό. Πρέπει να αλλάξω. Να ωριμάσω. Είμαι υπεύθυνη για δύο παιδιά πλέον και με χρειαζονται.
Α- όχι είμαι μια χαρα.
Είπα πιο σίγουρη από ποτέ. Αμέσως άρπαξα τον όρο από το χέρι μου και τον έβγαλα από εκεί. Σηκώθηκα και πήγα να βρω την κόρη μου.
Νοσ- τι κάνετε εκεί; Πού πάτε;
Φώναξε αγχωμενη η νοσοκομα.
Α- πάω να βρω το παιδί μου που με χρειάζεται.
Έτρεξα στο δωμάτιο του μικρού, άνοιξα σιγά σιγά την πόρτα και τον είδα να κοιμαται. Ασυναίσθητα χαμογέλασα και έκλεισα και πάλι σιγά την πόρτα αλλάζοντας πορεια. Πρέπει να την δω. Και μάλιστα τωρα. Βρήκα τον γιατρό που με ενημέρωσε για την τρέχουσα κατάσταση και αμέσως πήγα εκει με γρήγορα βήματα.
Α- γιατρέ που μπορώ να βρω την μικρή;
Γ- στο δωμάτιο 345. Δεν θα έπρεπε να είσαστε ξαπλωμένη;
Α- θα έπρεπε.
Του είπα με ένα χαμόγελο και έτρεξα να βρω το δωμάτιο της μικρής.
Μετά από λίγα δευτερολεπτα είδα την πόρτα με τον αριθμό 345. Πήρα μια βαθιά ανάσα και την άνοιξα. Μέσα σε ένα άσπρο ψυχρό κρεβάτι ήταν ξαπλωμένη η Μαρια. Ακόμα αναισθητη. Την πλησίασα κοιτάζοντας την ακόμα. Ήταν γεμάτη σωληνάκια στα χέρια και στο προσωπο. Δεν μπορούσα να την βλέπω ετσι."Κι όμως μπορεις." Μου υπενθύμισε το υποσυνείδητό μου. Ναι μπορω. Έβαλα το χέρι της ανάμεσα στα δικά μου και μόνο τότε κατάλαβα πως έτρεχε αίμα από την πληγή που είχε πλέον δημιουργηθεί στο χέρι μου από το τράβηγμα του ορου. Δεν διστασα και της το κράτησα πιο σφιχτά.
Α- αγάπη μου. Όλα θα πάνε καλά. Στο υποσχομαι. Θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου και θα είμαι δίπλα σου. Αρκεί να το παλέψεις κι εσυ. Μαζί θα τα καταφέρουμε.
Μα- μ-μαμα. Τι εγινε;
Α- αγάπη μου ξυπνησες!
Μα- τι εννοείς μανουλα;
Α- αγάπη μου είχες ένα ατύχημα κι εσύ και ο αδερφούλης σου. Αλλά όλα θα πάνε καλά.
Μα- τι ατύχημα;
Αφού της εξήγησα όσα έγιναν πήγε να μετακινηθεί και την είδα που δυσκολεύτηκε.
Α- έλα να σε βοηθησω.
Μα- μαμά δεν μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου.
Είπε έτοιμη να κλαψει.
Α- εμ αγάπη μου πρέπει να σου πω κάτι.
Μα- πες μου.
Είπε ακόμα στενοχωρημένη.
Α- σαρεσουν τα καροτσάκια έτσι δεν ειναι; Ε αγάπη μου;
Μα- ναι αλλά γιατί με ρωτάς;
Α- γιατί θα έχεις ένα δικό σου τωρα.
Μα- τι εννοείς μαμά;
Α- εννοώ αγάπη μου οτι μετά το ατύχημα έπρεπε να μπεις στο χειρουργείο για να γίνεις καλά, γιατί χτύπησες την μεσουλα σου. Οι γιατροί προσπάθησαν αλλά δεν την εκαναν τελείως καλά και θα πρέπει να πάρουμε ένα τέτοιο καροτσάκι για να μετακινησε.
Μα- εννοεις δηλαδή δεν μπορώ να περπατήσω;
Είπε και δακρυσε. Όχι Αναστασία μην δακρυσεις πρέπει να μεινεις δυνατή για την κόρη σου.
Α- ναι αγάπη μου αυτο εννοώ αλλά σκέψου ότι θα έχεις ένα καροτσάκι όλο δικό σου. Θα πηγαίνουμε βόλτα και μπορεί μετα από κάποιες θεραπείες να τα καταφέρεις αγάπη μου. Δεν είναι απιθανο.
Ειπα και την πήρα στην αγκαλιά μου.
Μα- αλήθεια μαμά;
Α- ναι αγάπη μου. Άντε ξεκουράσου τώρα έχεις περάσει πολλά σε μια μέρα. Κοιμήσου και εγώ πάω να δω και τον μικρό πως είναι. Όταν ξυπνήσεις θα είμαι εδώ.
Μα- μαμά μην με ξαναφησεις μόνη μου, ειδικά με αυτόν τον κακό άνθρωπο.
Α- ποτέ ξανά αγάπη μου. Ποτέ.
Αφού της έδωσα ένα φιλί βγήκα από το δωμάτιο και πήγα και πάλι στον Μιχάλη. Μπήκα μέσα και τον βρήκα ξύπνιο να κοιτάζει το γύψο στο μικροσκοπικό του χεράκι.
Α- πως είσαι αγοράκι μου;
Μ- πονάω μαμά...
Μου είπε με παράπονο.
Α- λογικό είναι αγάπη μου αλλά Σε λίγες μέρες θα είναι και παλι καλα.
Μ- η αδεφουλα μου πως είναι;
Α- είναι πιο σοβαρά αγάπη μου αλλά θα γίνει καλά κι αυτη. Απλά ίσως...να...ξέρεις
Μ- πες μου μαμά
Α- μπορεί να μην ξαναπερπατήσει
Μ- τιιι; Και πως θα παιζουμε; Πώς θα τρεχουμε; Με ποιον θα παίζω ποδόσφαιρο;
Α- μπορεί να γίνει καλά μωρό μου. Σε αυτό ελπίζουμε. Έλα εδώ μωρέ μικρό μου.
Του είπα και τον πήρα στην αγκαλιά μου.
Α- όλα θα πάνε καλά μωρό μου. Στο υποσχομαι.
Μ- θέλω να την δω.
Α- θα πάμε μαζί μόλις ξυπνήσει εντάξει αγάπη μου;
Μ- εντάξει μαμά μου.
Α- άντε ξεκουράσου κι εσύ λίγο πρέπει να γίνεις κι εσύ καλά για να την βοηθας ε;
Μ- ναι θα είμαι ο καλύτερος αδελφος του κόσμου.
Είπε μες την χαρά και δεν μπορούσα να κρύψω το γέλιο μου.
Α- είμαι σίγουρη για αυτό καρδιά μου.αντε όμως νάνι τώρα. Καληνυχτα.
Του είπα κι έσκυψα να τον φιλήσω.
Μ- καληνύχτα μανουλα.
Άκουσα πριν κλείσω την πόρτα πίσω μου.
Η ώρα ήταν έντεκα το βράδυ. Πώς πέρασε η ώρα ούτε που το καταλαβα. Πρέπει να ενημερώσω στη δουλειά πως θα λείπω μερικές μερες.
Σκέφτηκα κι αμέσως πήρα τηλέφωνο για να ενημερώσω.

Αφού πήρα τηλέφωνο πήγα να πάρω κάτι να παρω να φάω απο το κυλικειο του νοσοκομείου . Ωχ δεν έχω λεφτά πάνω μου. Τέλεια με όλα αυτά σήμερα που να παρω το πορτοφόλι μου. Ας πεταχτω για λίγο σπίτι να κάνω κι ένα ντουζ να πάρω και ρούχα για τα μικρά και ξαναερχομαι. Πήγα να βρω μια νοσοκόμα να έχει το νου της όσο λείπω και αφού της εξήγησα βγήκα έξω και βρήκα μια πιάτσα ταξί λίγο πιο κάτω στο δρομο. Λίγο πριν φτάσω ένα ελεύθερο ταξί ένιωσα κάποιον να τραβάει το χέρι μου. Αμέσως γύρισα απότομα έτοιμη να χτυπήσω το άτομο που με τράβηξε αλλά γυρνώντας είδα το Νίκο να με κοιταει με λύπη και άγχος ταυτόχρονα.
Ν- ηρέμησε δεν θέλω να σου κάνω κακό μόνο να σου ζητήσω συγγνώμη.Αληθεια συγγνώμη Αναστασία δεν το ηθελα. Τα χρήματα με έκαναν να μην καταλαβαίνω πόσο πονο θα προκαλουσα μέχρι που είδα την απογοήτευση, τον θυμό και το μίσος στα μάτια σου λίγο πριν λιποθυμισεις. Περίμενα μέχρι να βγεις ώστε να σε πετύχω ενώ δεν είναι μπροστά ο μικρος. Σε παρακαλώ συγχώρεσε με. Καταλαβαίνω την θέση σου. Αλλά μετά από όλα αυτά κατάλαβα πόσο πολύ σε θέλω στη ζωή μου. Είσαι πάντα τόσο γλυκιά και αθωα. Μετά από τόσες δυσκολίες το παλεύεις παντα. Σε θαυμάζω για αυτο. Αλήθεια. Δώσε μου μια ακόμη ευκαιρία και θα επανορθώσω στο υποσχομαι. Κάνε με έναν καλύτερο άνθρωπο.
Α- α μπα τώρα το θυμήθηκες; Τώρα είναι πολύ αργά. Η κόρη μου μπορεί να μην ξαναπερπατήσει εξαιτίας σου. Γιατί; Γιατί όλα αυτά τα ψεματα; Όλη η υποκριτική. Δεν νομίζω πως μπορώ να σε συγχωρήσω. Όχι τώρα τουλάχιστον. Άσε με ήσυχη αρκετο πόνο προκαλεσες σε μια μερα. Φτάνει.
Ν- Λυπάμαι ειλικρινα. Συγγνώμη. Τουλάχιστον άσε με να σε πάω σπίτι έτσι κι αλλιώς δεν έχεις λεφτά για να πάρεις ταξί.
Είχε δίκιο. Δεν είχα . Θα μπορούσα να βγάλω από το σπίτι και να πληρωσω.
Ν- μην το σκέφτεσαι και πολύ ούτε κλειδιά εχεις.
Να πάρει .
Α- τέλος πάντων πάμε.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο αμίλητοι και οι δυο. Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν αυτά που μου ελεγε. Να τα εννοούσε άραγε; Κι αν τα εννοουσε  εγώ τον θέλω ακόμα στη ζωή μου μετά από όλα αυτά; Θα μπορούσα να τον συγχωρέσω; 

Χελλοου τι μου κάνατε ; Εγώ καλά ειμαι. Άλλο ένα κεφάλαιο έφτασε στο τέλος του με έναν μετανιωμένο Νίκο. Χμμμμ... Τέλος παντων. Το επόμενο κεφάλαιο θα είναι ο επίλογος και με αυτόν θα κλείσει το βιβλίο αυτό. Όμως μετά θα αρχίσω καινούριο. Θα αργήσει όμως λιγάκι γιατί πανελλελε. Λογικά μετά τις πανελλήνιες θα την αρχίσω. Δηλαδή το καλοκαίρι του 2019.
Εύχομαι να σας άρεσε το κεφάλαιο μέχρι το επόμενο (και τελευταίο χιχιχιιχι) πολλά φιλάκια!!