செழியன் கண் திறந்து பார்த்த போது.. அவன் மடியில் தலை வைத்தபடி.. அவன் காலருகே அமர்ந்திருந்தாள் சித்ரா.
தன்னை மீறி.. செழியனின் கரங்கள் அவள் தலையை மெல்ல வருடியது. “சித்து..” என அழைத்தான் செழியன்.
கண்ணீருடன்.. “சாரி செழியன்..” என்றாள் சித்ரா.
“மிதுன் மேல இருந்த லவ்ல.. நான் உ.. உன்னை ரொம்ப.. ரொம்ப.. கஷ்டப்படுத்திட்டேன்.. நீ.. நீ.. என்னை வி.. விரும்புனது தெரியாம.. உன்னை தப்பா பேசிட்டேன்.. என்னை மன்னிச்சிடு செழியன்.. ப்ளீஸ்..” என அழுகையோடு சொன்னாள் சித்ரா.
“சித்து.. அழாத ப்ளீஸ்..” என்றவனின் கண்களும் கண்ணீர் சிந்திய காரணம் அவனுக்கே புரியவில்லை.
“சாரி.. நா.. நான் எவ்ளோ பெரிய தப்பு பண்ணிட்டேன்.. உ.. உன்னை.. உன்கிட்ட.. நா.. நான் என்ன பண்ணுவேன் செழியன்.. என்னால மிதுனை மறக்க முடியலை..” என்றாள் சித்ரா.
“சித்து உன்னை யார் மறக்க சொன்னது..”என செழியன் கேட்க.. நிமிர்ந்து அவன் முகம் பார்த்தாள் சித்ரா.
“மறக்கிறது எவ்ளோ கஷ்டம்னு எனக்கும் தெரியும் சித்து.. நானும் அதே வலியை அனுபவிச்சிருக்கேன்.. ஆனா உன்னை நினைக்கும் போதெல்லாம்.. உன் மனசில நான் இல்லைங்கிற உறுத்தல் இருக்கும்.. நீ எனக்கு சொந்தமானவ இல்லைங்கிற வலி இருக்கும்.. அந்த கஷ்டம் உனக்கில்லைல சித்து..” என்றான் செழியன் வலியுடன்.
“அஞ்சு வருஷமா எதையும் மறக்காத நீ இந்த கல்யாணம் ஆன உடனே எல்லாத்தையும் மறந்துடுவன்னு நான் நினைக்கலை சித்து..
ஆனா உனக்கு என் மனசில இருக்கிறத புரியவச்சு.. உன்னை கொஞ்சமாவது பழைய சித்துவா பார்க்க மாட்டோமோனு ஒரு ஏக்கம்..
மிதுன் மாதிரி உன் பார்வையிலே எல்லாத்தையும் புரிஞ்சுக்க எனக்கு தெரியலை.. என் மனசை உனக்கு புரியவைக்க கூட எனக்கு தெரியலை.. நான் தோத்துட்டேன் சித்து..” என்றான் செழியன் கலங்கிய கண்களுடன்.
பார்வையிலே எல்லாவற்றையும் புரிந்து கொள்வது மட்டும் தான் காதலா.. வார்த்தையிலும் செயலிலும் அவள் செய்த கொடுமையை தாங்கிக் கொண்டிருந்தானே.. அது அவள் மீது கொண்ட காதலினால் தானே..
