YAĞMURDAN SONRA GÜNEŞ

2

Yorgun ve uykumu alamamış bir şekilde alarm sesiyle sıçrayarak uyandım.
Banyoya girerek kendime çeki düzen verdim. Dolabımın karşısına geçtim ve ne giyeceğime karar verdim. Hızlı bir şekilde hazırlandım.
Annem

"Gel otur kahvaltını yap."

diye seslendi. Mutfağa doğru yol aldım.

"Ayşe Sultan döktürmüşsün yine bunu neye borçluyuz"

"Aşk olsun Yağmur her zaman böyle hazırlıyorum"

"Şaka yapıyorum annecim ellerine sağlık"

diyerek ellerini öptüm.

"Eee bugün ilk günün var mı heyecan?"

Bugün benim ilk günümdü en büyük hayalim çok iyi bir doktor olmaktı ve ben bu hayalimi gerçekleştirdim. Ben artık bir doktorum.
Heyecanlı bir şekilde,

"Tabi ki! Çok heyecanlıyım"

diye söylenirken annemin yüzünün düştüğünü farkettim.

"Anne neyin var iyi misin?"

"Biliyorsun ki babanın en büyük hayali, seni beyaz doktor önlüğünün içinde görmekti. Şimdi yanımızda olsaydı, seninle gurur duyardı."

Bir süre sessiz kaldım gözlerim dolmuştu ama anneme belli etmek istemedim.

"Aa hadi ama ilk günüme sulu gözlerle mi göndereceksin beni? Eminim ki babam şuan hem seninle hem de benimle gurur duyuyordur anne."

Ufak bir tebessümle

"Tabiki de öyledir"

diyerek ağzıma yaptığı böreklerden zorla sokmaya çalışıyordu.

"Bol bol yemek ye bundan sonra işin çok yorucu olacak doktor Yağmur Hanım"

elimi asker gibi başımın üstüne koyarak

"Başüstüne komutanım"

diye bağırdım. Sakin bir  kahkaha atıp

"hahahaha deli kız"

diyerek başımı okşadı. Annemi mutlu görmek beni gururlandırıyordu. O bana babamın emanetiydi. Umarım onu her zaman mutlu ederim...
*
*
Kahvaltımı yaparken kol saatime baktım saatin geldiğini farkettim

"Ooo anne ilk günden geç kalmak istemiyorum ben çıkıyorum"

diyip yanağına sulu bir öpücük kondurdum. Ayakkabılarımı giydim, anahtarımı aldım evden çıkıyordum ki annem

"Yağmur bekle bir dakika"

diyerek durdurdu. Elinde yine pekmez kavanozu vardı.

"Anne ben büyüdüm artık"

"Sen benim gözümde hâlâ küçük Yağmursun aç ağzını"
diyerek pekmezi içirdi. Yüzüne masum bir tebessüm yerleştirerek

"Şimdi gidebilirsin" dedi.

Henüz araba alamadığım için bi süre otobüsle gidecektim. Kulaklığımı taktım ve otobüs durağına doğru yürümeye başladım. Aslında hem yürüyor hem de dün gece gördüğüm rüyayı düşünüyordum. Babam uzun zamandır rüyalarımda olmuyordu. Vefatının üstünden tam beş yıl geçmişti. Dalgın bi şekilde yürürken, kafamı otobüs durağının camına vurdum.

"Ahh gerçekten çok sakarım allahım"

diyerek başımı okşadım. Saçlarımı düzeltirken bir ses duydum.
 
"Hahaha evet öylesin"

bu Sultan teyzenin sesiydi. Sultan teyze annemin çok yakın arkadaşıydı aynı zamanda Barışın da annesi...

Yaklaşık yarım saat süren yolculuğun ardından hastanenin önüne geldim. Bir süre bekledim ve derin bir nefes alıp

"Doktor Yağmur Hanım"

diyerek, kahkaha attım. Umudumu yitirmeyip hayallerimin
peşinden koştum ve sonunda kazandım. Kendimle gurur duyuyorum...