Dream Girls #2: Maria Arabella, Fashionista to Probinsyana

~Chapter Four~

"Sigurado kana ba sa desisyon mong iyan, Ara?"

Napailing na lamang siya at wala sa loob na tumango. Buong buhay niya ay napamahal na siya sa kanyang naging trabaho--- ang pagmomodelo. Ngunit dahil sa ultimatum na ibinigay sa kanya ng kanyang ama ay napilitan siyang magresign.

Nasa loob siya ng office kausap ang may-ari ng agency na kanyang pinapasukan. At heto na nga pinag-uusapan nila ang sa biglang pagresign niya. Rinig niya ang malakas na pagbuntong hininga nito marahil sa isinagot niya.

"Bilang isang boards of director's ay iginagalang ko ang iyong dahilan. Gayunpaman, ikinalulungkot ko na mawawalan kami ng isang pamilya. Isang napakabait, masipag, at may determinasyon sa trabaho." Si suzette, na napakalumanay ng pagsalita. Mabait ito at friendly sa mga empleyado. Sa ilang taong pagtatrabaho niya sa agency nito ay wala siyang tutol sa pamamalakad nito.

Parang gusto niya tuloy umiyak sa mga oras na iyon dahil sa tinabi nito tungkol sa kanya. Tumingin siya rito ngunit wala siyang masabi.

Suzette just smiled then said, "At kung magbago man ang isip mo, bukas parin ang kompanya naming sayo."

Ara looked at her eyes intently then smiled at Suzette. Magaan ang pakiramdam ni Ara dahil ramdam niya na siya ay mahalaga sa pinapasukan niyang kompanya. It's a blessing at hindi iyon mangyayari kung hindi dahil kay Tori lalo na sa mga photograoher.

"Thank you, Ma'am Suzette."

Yun lamang bago siya tumayo at nakipagkamay rito. Lumabas siya sa office nito ng makita si Tori na nakaabang sa labas. Malungkot ang mga mata nito marahil hinihintay siya. Dala˗dala rin nito ang isang maliit na box na sa tingin niya ay gamit niya ang mga laman don. "Tori," tawag niya sa kaibigan ng makalapit agad siya.

"Sigurado ka na ba diyan?" Si tori.

Napabuntong˗hininga siya. "Yes."

Tahimik lamang silang nag lalakad ng makapasok sila sa loob ng elevator. Tori is also quiet at that moment na tila walang balak magsalita. Marahil may hint na ito kahit hindi pa siya nagke-kwento sa kaibigan.

"I'm sorry, Tori," pagbasag niya sa katahimikan.

Sinulyapan niya ito ngunit hindi ito kumibo. "You're right. Kung nakinig lamang ako sayo noon siguro hindi mangyayari ito sa akin."

Bawat sambit niya ay may paghihinayang. She felt her eyes gettin' hot senyas na naiiyak siya. Marahil tama nga ang kasabihan na, 'Nasa huli ang pagsisisi'. Sumulyap ulit siya kay Tori at sa ngayon ay nakatitig na ito sa kanya. She heaved a sigh and and forcing herself not to cry.

"I'm sorry to disappoint you, Tori," seryosong saad niya dito then Tori hug her. Ginantihan niya rin ito ng yakap at sa ngayon ay naiiyak na siya. 10 segundo ng magsalita ulit ito.

"Ano ba yan! Anong klaseng drama 'to?," natatawang saad ni Tori ng kumalas siya sa pagyayakapan nilang dalawa. Na tila pinapagaan ang kanyang nararamdaman.

Ara just smiled at Tori then wipe her tears na namumuo sa kanyang mga mata. "Ang tigas kasi ng ulo mo. Ayan tuloy napalo mo, buti nga sayo."

"Tori naman?," simangot niya sa kaibigan.

"Kasalanan mo yan. Hindi naman ako nagkulang sayo na paalalahanan ka araw˗araw. Halos mamaos na ang bosoes ko kakapaalala sayo pero ang tigas parin ng ulo mo," sermon nito kay Ara.

"Sana naman tumino kana?"

"Matino naman ako ah? Ewan ko nga lang hacienda."

"Dahil nanaman ba ito sa abuela mo?"

Kung alam mo lang Tori, gusto niya sanang sabihin ngunit hindi na lamang siya kumibo. Pilit niyang ibinaon ang nakaraan ngunit tila bumabalit ito sa knayang kapalaran.