The Slave (Larry Stylinson)

Part 7

Louis P.O.V.

Het is zondag. Na wat Harry gisteren had gezegd, heb ik me redelijk sterk gehouden totdat ik mijn kamer bereikte. Daar ben ik in tranen uitgebarsten, een gebroken hart doet denk ik meer pijn dan een gebroken arm of been. Toen mijn tranen op waren ben ik toch uiteindelijk in slaap gevallen. Veel slaap heb ik niet gehad en dat is duidelijk te zien aan de wallen onder mijn ogen.

Eerst was ik boos op Harry omdat hij mijn hart heeft gebroken maar nu ik er over na denk, heeft Harry niet echt iets mis gedaan. Ik was degene die naïeve genoeg was om te geloven dat iemand zoals Harry iets kon zien in iemand zoals ik.

Momenteel loop ik wat rond op het 2de verdiep, Harry zit in zijn kamer want ik hoor de muziek door de deur komen. Toen ik eindelijk beslist had dat ik maar beter de cinema kamer zou gaan kuisen, hoorde ik iemand roepen.

'Hee, jij!' Ik draaide me om, op zoek naar degene van wie de stem was. Ergens uit een deur kwam een onbekende jongen. Hij lijkt rond de 20 te zijn, blond haar en bruine ogen, zijn armen staan vol met tatoeages en hij heeft een lippiercing. Hij was naar me toe komen gelopen en staat nu voor me, uiteraard is hij groter dus moet ik omhoog kijken.

'Jij bent vast de nieuwe! Wouw Harry heeft goed gekozen deze keer.' Bij Harry's naam had ik al meteen zin om onder een deken te kruipen en mijn tranen vrij te laten. Iets in de manier waarop de jongen naar me kijkt bevalt me niet, het is precies of hij me aan het keuren, alsof ik een speeltje ben. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, het bevalt me gewoon helemaal niet. Maar wanneer hij het volgende zegt komt de vergelijking van een speeltje al heel dicht in de buurt. 'Dus ik neem aan dat Harry je al heeft uitgeprobeerd aan de plek op je nek te zien. Ik snap even niet wat hij bedoelt tot ik me de hickey herinner die Harry gisteren bij me heeft gemaakt. Ik wou een bot antwoord geven maar voordat ik dat kon doen, werd ik tegen de muur geduwd met 1 hand langs elke zijden van mij hoofd.

Proberen wegkomen heeft niet veel zin, je kon duidelijk zijn spieren door zijn T-shirt zien. Maar ik wil ook niet weten wat er gebeurt als ik niet weg kom. Ik krijg niet echt veel tijd om daar over na te denken voor een paar ruwe lippen hard op de mijne worden gedrukt.

Ik plaats mijn hand op zijn borstkas en probeer hem met alle macht van me af te duwen. Tot mijn grote opluchting laat hij mijn lippen vrij om te kunnen spreken. 'Harry vindt het vast wel niet erg als ik je dan ook even uitprobeer' En bij die woorden voel ik de tranen in mijn ogen ontstaan. Deze jongen is veel sterker dus hij kan perfect met me doen wat hij wil. Ik kan enkel hopen dat hij zorgt dat het zo min mogelijk pijn doet.

Toen ik net wou opgeven met het wegduwen van zijn borst, hoor ik een diepe stem, gevuld met woede roepen. 'Stan, blijf met je poten van hem af!' De jongen, ik vermoed dus Stan, laat me meteen los en zet een stap naar achter zodat ik me aan de muur naar beneden laat zakken. Ik begin onmiddellijk te wenen, tranen van geluk aangezien Stan me niets heeft aangedaan en tranen omdat ik Harry nu onder ogen moet komen.

'Kom op Harry, broederlijk delen hé? Dat is toch wat vrienden doen?' hoor ik Stan zeggen. Stan wilt me aan mijn arm omhoog trekken maar Harry is hem voor en trek Stan aan zijn kraag bij me weg. 'Als je nog 1 keer een vinger naar hem uitsteekt, kan je ons geen vrienden meer noemen.' sist hij in Stan's gezicht. 'Sinds wanneer maakt een slaaf zoveel voor je uit dat hij belangrijker is dan ik? Heeft Harry eindelijk gevoelens ontwikkeld?'

En bij die woorden ontmoeten Stan's kaak en Harry's vuist. Stan laat een luide kreun ontsnappen en valt op de grond. Zayn is ondertussen ook gearriveerd en is met een lach op zijn gezicht aan het kijken naar het hele schouwspel. 'Zayn, trap hem mijn huis uit en zorg ervoor dat hij nooit meer binnenkomt.' Zegt Harry en Zayn neemt Stan's arm vast en begint hem mee door de gang te sleuren. Ik hoor Zayn nog een stille 'Ik heb jou nooit gemogen' mompelen voor ze de hoek omgaan en mij en Harry alleen laten.

Ik zit nog steeds tegen de muur, mijn benen opgetrokken met mijn armen er om heen. Tranen blijven over mijn wangen stromen en ik heb geen idee waarvoor ik op het moment aan het wenen ben. Harry blijkt ook door te hebben dat ik hier nog zit en draait zich om, om me aan te kijken. De ogen die net nog gevuld waren met haat en woede, veranderen meteen naar prachtige groene ogen, gevuld met bezorgdheid en schuld.

Ik moet zeggen dat Harry er eigenlijk best wel hot uitziet als hij me beschermt en boos is. Oké Tomlinson, niet het moment om daar aan te denken. Harry knielt naast me neer, mompelt een zachte 'kom hier' voor hij me op pakt, bruid stijl, en me naar mijn kamer draagt. Hij legt me neer op mijn bed en gaat in mijn bureaustoel zitten.

Wanneer ik wat ben bekomen van alles, stel ik de vraag die ik al heel de tijd mezelf afvraag. 'Waarom hielp je me?' Harry kijkt me aan, duidelijk dat hij die vraag niet verwacht had. 'Ik wil niet dat er iets gebeurt met 1 van mijn slaven, zoek er niets achter.' antwoordt hij dan bot, voor hij opstaat, mijn kamer uitgaat en de deur achter zich dichtslaat.