The Slave (Larry Stylinson)

Part 18

Harry P.O.V.

10 verkeersovertredingen later sta ik voor het bos. Ik wring mijn weg tussen alle takken en planten tot ik onder een treurwilg sta met een gordijn van bladeren voor me. Ik adem nog eens diep in voor ik de bladeren aan de kant duw en er door stap. Als Louis hier niet is, weet ik het ook niet meer.  

Alles is nog steeds hoe ik het me herinner. De weide met hoog staand gras, omringt door kale bomen aangezien het Januari is en in het midden een klein prieeltje.

Ik stap dichter naar het prieeltje toe aangezien ik niet kan zien of er iemand inzit of niet van waar ik sta. Maar met elke stap dat ik zet, wordt ik nerveuser en nerveuser. Hoe ga ik het uitleggen? Zou hij me geloven als ik hem vertel wat er gebeurt is? Maar ergst van al, wat als er helemaal niemand zit?

Het moment dat ik een lichaam bibberend in het prieeltje zie, laat ik een opgeluchte zucht. Ik stap zachtjes het prieeltje binnen en Louis heeft ook door dat er iemand is aangezien hij opkijkt. Maar wat ik dan zie breek mijn hart.

Zijn prachtige blauwe ogen zijn helemaal rood geworden en de tranen die dat veroorzaken zijn nog steeds aan het lopen. Zijn wimpers waar ik een boek over zou kunnen schrijven, hangen erdoor aaneen. En op zo’n momenten besef ik hoeveel ik hou van de rimpels rond zijn ogen als hij lacht en vooral als ik degene ben die er voor zorgt dat ze tevoorschijn komen. Zijn dunne lippen die normaal roos zien door de 1000 kusjes die we van elkaar stelen op een dag, zijn nu blauw gekleurd. Maar wat ik me af vraag is hoe het komt dat hij er nog steeds onweerstaanbaar uitziet.

Wanneer ik zie dat hij aan het bibberen is, doe ik meteen mijn jas uit en hang hem over zijn schouders. Louis trekt hem meteen rond zich heen en ik ga naast hem op de grond zitten, afstand houdend natuurlijk. Het is stil en ik probeer te bedenken hoe ik dit het best aanpak. Ervaring met dit soort situaties heb ik nu ook weer niet.

Wanneer ik me bedenk dat er niet echt een goede manier is om het aan te pakken, begin ik gewoon te vertellen. Ik ben begonnen met: ‘Ik heb haar niet gekust.’ En na een paar minuten uitleg heb ik alles eruit en voel ik me een pak beter. Ik heb eerlijk vertelt wat er gebeurt is en nu is het helemaal aan Louis om te beslissen wat er gaat gebeuren. Maar aangezien hij de hele tijd nog geen woord gezegd heeft, begin ik weer bloed nerveus te worden.

‘Dus je wou haar helemaal niet kussen?’ fluistert hij dan zacht. Ik had even nodig om te verwerken van waar het kwam maar ik vermoed dat zo Louis zijn stem klinkt na een poosje huilen. ‘Waarom zou ik ooit iemand willen kussen als ik jou heb?’

Het word weer stil en deze keer duurt het zo lang dat ik het niet kan uitstaan. ‘Wil je alsjeblief zeggen hoe je je voelt zodat ik weet waar we staan en hoe vaak ik sorry moet zeggen?’

‘Ik ben gewoon bang Harry’ Ik schuif subtiel wat dichter naar hem toe voor ik zacht zeg: ‘Oké vertel me waar je bang voor bent.’ Het is weer even stil voor Louis alles wat hij heeft opgekropt er uitgooit. ‘Ik ben bang dat jij alle momenten zal doorkrijgen dat er niets speciaal aan mij is. Dat er miljoenen mensen mooier, liever en gewoon beter zijn dan mij. Ik snap niet hoe het komt dat je het nog niet vanaf de 1ste keer dat je me zag doorhad. Ik ben gewoon een slaaf en jij bent zo perfect dat ik begin te denken dat ik je heb verzonnen. Dat je gewoon in mijn hoofd zit en ik aan het dromen ben.’

Zijn stem was precies van glas. Het is zo fragiel dat ik bang ben dat zijn woorden zouden breken als ik hem zou onderbreken. Dus ik laat hem er rustig alles uitgooien voor ik spreek. ‘Ik ben ook bang weet je.’ Hij kijkt me verward aan. ‘Waar ben jij dan bang voor?’ vraag hij zachtjes.

‘Ik ben doodsbang om jou te verliezen. Vroeger was ik bang om al mijn geld te verliezen, om niet serieus genomen te worden of dat mensen me haten. Maar nu moet ik lachen als ik daar aan denk. Het lijken allemaal zo belachelijke dingen om bang voor te zijn en dat zijn het ook. Maar het waren mijn dagelijkse angsten en nu hebben al mijn angsten met jou te maken. Ik ben bang om niet elke seconden bij jou te kunnen zijn. Ik ben bang dat je iemand beter als mij zult vinden. Ik ben bang dat jij me gaat haten en wat andere van me denken kan me niets meer schelen. Maar het meest van al ben ik gewoon bang om jou te verliezen.’

Tranen rollen over Louis zijn wangen maar hij zegt niets. Het lijken wel 5 minuten dat we gewoon in stilte zitten terwijl zijn tranen nooit stoppen. De stilte is zo luid dat ik er bijna gek van word maar net op het moment dat ik iets wil zeggen hoor ik Louis zachte stem.

‘Ik denk niet dat dat mogelijk is.’ Nu is het mijn beurt om hem verward aan te kijken. Hij heeft door dat ik niet snap wat hij bedoelt en praat verder. ‘Iemand beter als jou vinden? Dat is onmogelijk.’ Het is net alsof hij het niet tegen mij zegt maar tegen zichzelf mompelt. Gelukkig hoor ik het toch en het brengt een kleine glimlach op mijn lippen.

‘Betekend dit dat je me ooit zult vergeven?’ vraag ik, bang voor het antwoord. ‘Ik hoef je niet te vergeven Harry. Ik was nooit boos op je. Ik was teleurgesteld dat je Taylor gekust had maar langs de andere kant kon ik het wel begrijpen aangezien ze 1000 keer mooier is dan ik ben. Maar ik was vooral boos op mezelf dat ik zo dom was om te geloven dat iemand zo perfect als jou, mij echt leuk kon vinden. Maar toen je zei dat je haar niet gekust had geloofde ik je. Het klink misschien raar en naïef dat ik je zo makkelijk geloof maar dat is nu eenmaal zo. Ik vertrouw je met heel mijn hard dus toen ik jullie zag had ik geen idee meer wat ik moest denken.’

Nu is het mijn beurt om te zeggen dat het onmogelijk is en Louis beurt om me verward aan te kijken. ‘Mooier zijn dan jij? Dat is onmogelijk.’ En de blos die op zijn wangen kruipt is voor mij genoeg om hem zachtjes bij zijn polsen op mijn schoot te trekken.

Hij beweegt even niet en ik heb schrik dat hij zich van me af zou duwen maar gelukkig ontspant hij na een paar seconden en laat zijn rug tegen mijn borst rusten. Mijn armen sla ik beschermend om hem heen en ik kan er nog steeds niet geloven hoe goed we samen passen, precies 2 puzzelstukjes die elkaar eindelijk gevonden hebben en je nu nooit meer uiteen zal krijgen.

‘Hoe heb je het hier eigenlijk gevonden?’ vraag ik zacht aan hem. ‘Geen idee. Ik was gewoon aan het lopen door een bos en kwam opeens hier terecht. Ik herkende het prieeltje natuurlijk meteen en dacht dat dit wel een geschikte plek was om dood te vriezen. Maar hoe wist jij dat ik hier was?’

‘Wist ik niet. Ik was als een zot aan heet rondrijden op zoek naar jou en toen ik de radio aanzette om wat te kalmeren, begon Kiss Me te spelen. Ik moest meteen denken aan onze eerste kus hier op dat liedje en kon niet geloven dat ik niet eerder aan gedacht had om hier te komen zoeken. Maar ik kan niet beschrijven hoe gelukkig ik was toen ik je hier zag zitten. Je betekend echt alles voor me Louis en ik ga elke dag zeggen hoeveel ik van je hou zodat je er nooit aan gaat twijfelen.’

Louis draait rond op mijn schoot zodat hij me kan aankijken en laat zijn lippen op de mijne neervallen. In de kus zit zo veel liefde dat ik nooit wil stoppen. Maar wegens zuurstofnood moeten we jammer genoeg toch terug wegtrekken.

Maar wanneer ik in Lou’s ogen kijk die zo vol zitten met liefde en ik me bedenk dat de mijne er net zo uit zullen zien, vermoed ik dat het nu niet zo belangrijk is dat we voort kussen. Want we hebben nog de rest van ons leven om dat de doen en ik zal geen enkele kans verspillen.